บทที่ 26 ฉันเห็นคุณรามเดินกอดคุณแพร
มือใหญ่เอื้อมไปจับต้นแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว มองเธอด้วยสายตากลัดกลุ้ม เพราะสิ่งที่เขาคิดมันต่างกับสิ่งที่เธอต้องการ
“ถ้าแพรไม่สำคัญกับพี่ พี่จะให้แพรอยู่เคียงข้างพี่ทำไมตั้งเป็นสิบ ๆ ปี”
“แพรไม่ต้องการแบบนี้”
“นอนซะ พี่ง่วงแล้ว” เขาตัดบทก่อนที่เธอจะคร่ำครวญไปมากกว่านี้ “ฝันดีนะ” แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
สิริญ่ารีบถอยห่างจากระเบียงชั้นลอย เพราะกลัวเขาจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นเข้า แล้วรีบก้าวเท้าอย่างเบาเสียงที่สุดกลับเข้าห้องนอนก่อนที่เขาจะขึ้นมาถึง
“คุณแพรล่ะ” รามมาถึงโต๊ะอาหารได้สักพัก อาหารเช้าสไตล์ฝรั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เขาจึงเอ่ยถามกับสาวใช้
“คุณแพรบอกว่าปวดหัวค่ะ เธอขอลางานหนึ่งวัน”
ชายหนุ่มพยักหน้า รู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องเผชิญหน้ากับเธอในเช้านี้ “เดี๋ยวทำข้าวต้มไปให้คุณแพรที่ห้องด้วยล่ะ แล้วก็บอกให้ส้มไปตามคุณนิดมากินข้าวเช้าด้วย”
“นิดมาแล้วค่ะ
