บทที่ 22 สิทธิ์ของแม่
ก๊อก ๆ ๆ
หลังจากเคาะให้สัญญาณรามก็เปิดประตูห้องนอนที่แง้มเอาไว้เข้าไป “หนูนิดตื่นหรือยังส้ม” เขาถามสาวใช้ที่กำลังถือตะกร้าเสื้อผ้าจะออกมาจากห้องพอดี
“คุณนิดไปโรงพยาบาลตั้งนานแล้วค่ะคุณราม”
“ไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ตอนนี้ยังไม่เจ็ดโมงเช้าด้วยซ้ำ ทำไมเธอต้องรีบไปขนาดนั้น
“สักชั่วโมงหนึ่งได้แล้วค่ะคุณราม”
เมื่อได้คำตอบแล้วเขาจึงเดินทางไปยังโรงพยาบาลที่ลูกชายรักษาตัวอยู่ เมื่อไปถึงหน้าห้องปลอดเชื้อในตึกเด็กอ่อน เขาก็เจอน้องเมียกำลังยืนอยู่ที่หน้ากระจกบานใหญ่ เพ่งมองเข้าไปภายในอย่างจดจ่อ
“ทำไมไม่รอมาพร้อมกันล่ะหนูนิด” ถามเธอเมื่อเดินไปยืนคู่กัน
“มาแล้วเหรอคะ พี่รามรีบเข้าไปดูลูกสิคะ”
“แล้วหนูนิดไม่เข้าเหรอ”
“เขาไม่ให้นิดเข้าค่ะ เพราะนิดไม่ใช่แม่ของน้องกาย”
“พยาบาลบอกอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“รอพี่อยู่ตรงนี้นะ” รามบอกกับหญิงสาวแล้วเปิดประตูเข้าไปด้านใน ไม่ถึงสองนาทีก็
