บทที่ 29 ไม่ชอบใจ
“คุณนิดเป็นอะไรไปคะ” ส้มวิ่งออกมาจากห้องแล้วถามด้วยความตกใจ
“แค่รู้สึกเพลีย ๆ น่ะ ส้มไปทำงานเถอะ” สิริญ่าไล่สาวใช้ให้กลับไปทำงาน เมื่อมีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับชายหนุ่ม เธอก็ใช้สองแขนโอบรอบลำคอเขาไว้ “พานิดไปพักที่ห้องหน่อยสิคะ นิดขี้เกียจเดิน” พูดจบเธอก็ยักคิ้วให้เขา
คิ้วเข้มขมวดมุ่นจนหัวคิ้วชนกันเมื่อเห็นดังนั้น “แกล้งพี่เหรอหนูนิด”
“ไม่ได้แกล้งค่ะ แต่นิดจงใจทำ เพราะไม่อยากให้พี่รามเห็นคนอื่นสำคัญกว่านิดต่างหาก”
คำพูดที่พูดออกมาตรง ๆ แบบไร้จริตของเธอทำให้เขาโกรธไม่ลง ยอมอุ้มร่างนุ่มมือนั้นไปที่ห้องของลูกชาย..
“ขอบคุณค่ะ” บอกกับเขาเมื่อถูกวางลงบนเตียงนอนขนาดสามฟุต ที่เธอใช้นอนเล่นเป็นประจำเวลามาหาหลาน
“จะให้พี่ไปหายามาให้กินด้วยไหม” เขาหยอกเธอ
“ไม่ต้องค่ะ ขอแค่อย่างเดียว”
“อะไร”
“พี่รามควรกลับไปนอนพักมากกว่าจะเดินลงไปที่ชั้นล่าง”
“ทำไม หวงพี่แล้วเหรอ”
“แค่ไม
