มือใหญ่ขยุ้มผมเต็มกำมือดึงกระชากเข้ามาในห้องอย่างแรง
“โอ๊ยยย สารเลว”
“เห๊อะ กูบอกแล้วอย่ารบกวนกูเวลานอน เรื่องแค่นี้มึงไม่เคยจำ”
โจว์อาร์เปลี่ยนจากขยุ้มผมลงมารวบต้นคอระหงและผลักร่างบางจนแผ่นหลังชิดเพดาน
“แค่กๆ.. ฮึก..ไอ้สารเลว ปล่อย”
“จำไว้ อย่ากวนประสาทเวลากูนอนไม่พอ” ดวงตาแดงฉานราวกับภูตผีปิศาจจนเธอหลบตาด้วยควาทหวาดกลัว ไม่นานมือใหญ่คลายออกช้าๆ
“ ฮึกๆ ฮือ”
ร่างบางทรุดฮวบลงทันใด
เขาเดินผ่านออกไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดเบียร์ขึ้นกระดก “อ่าห์”
“ฮืออ”
เสียงร้องไห้โฮจากหญิงสาวเป็นเพียงเสียงแมลงน่ารำคาญในความคิดเขา
...มันทำตัวมันเอง มันคิดจะท้าทายกันผลลัพธ์จึงเป็นแบบนี้แหละ..
สมองไม่สามารถจะรู้ผิดชอบชั่วดีเพราะขาดสติสัมปะชัญญะและสามัญสำนึก ทำจนกลายเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องการให้เธอมาร้องห่มร้องไห้มันน่าสมเพชในสายตาเขา หากเธอนิ่งเฉยไม่ปริปากบ่นอะไร
..อยู่นิ่งๆดูดีมีราคา น่าจะดีกว่าเอาแต่บ
