“ไง เจ้าหนูนิ้วกลาง”
เมแกนอุ้มเด็กน้อยที่กำลังเพลียจัดจนคออ่อนคอพับซบไหล่กว้างพลางหาวหวอดๆ ขณะที่แม่ของเขายังยืนเอียงคอมองชายร่างสูงใหญ่ ในหัวเต็มไปด้วยความสงสัย
ความมืดบวกกับเหตุการณ์ในตอนนั้นไม่มีใครจะมาสนใจใครมากไปกว่าความอยู่รอดของตัวเอง
“เร็วซี่ ขึ้นรถไปกับฉัน”
มือซ้ายเขย่าร่างบางที่ยืนค้างน้ำตาไหลพราก
“ฝากเอเดนด้วยนะคะ”
“หา?”
“ฉันรบกวนคุณพาเอเดนไปหาแม่ฉันที่เมืองไทยด้วยนะคะ”
เธอเชื่อใจเขา แม้ว่าการพบกันแต่ละครั้งไม่ได้ยาวนานหรือมีอะไรเกินเลย หากแต่สัมผัสได้ถึงความจริงใจบางอย่างผ่านแววตาของเมแกน เธอสามารถจะฝากลูกชายไว้กับเขาได้มากกว่าพาไปเสี่ยงอันตรายไปกับเธอ เชื่อว่าอย่างนั้น ส่วนเธอจะขอไปหาโจว์อาร์และพาไปอยู่เมืองไทยด้วยกัน
“ไม่”
แต่สิ่งที่เขาต้องการ คือต้องการพาทั้งเธอและลูกไปด้วยกัน
“ฉันไว้ใจคุณนะคะ”
เธออาจจะพยายามทำตัวงั่งไม่รับรู้ถึงความเป็นห่วงจากเขา ใช่ เธอไม่โง่
