มาเฟียหนุ่มนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อมองดูรสรินผ่านจอมอนิเตอร์ภาพคมชัด ตลอดสามวันมานี้รู้สึกอิ่มเอิบใจแม้ความสัมพันธ์ไม่ได้คืบหน้าไปสักก้าว ถึงไม่ได้ครอบครองก็พอใจที่เธออยู่ในสายตาเขาตลอด
“แหม่ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะครับนาย” ลูอิสแซว
“แน่นอน”
แค่ได้มองใบหน้าเรียวสวยเปื้อนรอยยิ้ม ปรนนิบัติลูกค้าท่าทีนอบน้อม ยิ้มแย้มแจ่มใจตลอดเวลา แม้ว่าขยายภาพใกล้ๆ ได้เห็นแววตาที่ดูเศร้า แต่เธอก็สามารถแยกแยะปัญหาชีวิตส่วนตัวและทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ
นี่แหละเสน่ห์ของเธอ
ร่างบางเดินส่งยิ้มให้กับเพื่อนร่วมงานตลอดทางเดินเข้าครัว มือถือของเธอที่วางรวมไว้กับเพื่อนๆตามระเบียบของที่นี่สั่นครืดมาพักใหญ่เพื่อนๆจึงเรียกไปรับสายพอดีกับช่วงพัก
หัวใจสั่นไหวเมื่อเป็นสายจากโจว์อาร์ที่คงจะสร่างเมาและเพิ่งทราบว่าเธอหนีมากระมัง เธอเผื่อใจไว้มากมายหากต้องทะเลาะกับเขา แน่นอนเธอก็ยังสามารถทำงานได้ตามปกติ
“มีอะไร?” ถ
