‘ทำไมไม่เปิดร้าน เนี่ยแม่เข้ามาส่องไม่เห็นมีของเลย!’
‘ทำไมไม่รีบไปซื้อของเข้าร้าน!’
‘อย่าบอกนะว่าจะปิดนี่ไม่ได้เล่นขายของกันนะ!’
‘แล้วเมื่อวานทำไมไม่พาเอเดนไปคลินิกประจำของมันเล่า ดูสิอาการไม่ดีขึ้นเดือดร้อนที่บ้านพาไปเอายาคลีนิคเดิมอีกรอบเลยเนี่ย!’
...
“ฟู่ววว”
เธอฟังคำต่อว่าชุดใหญ่ ลอบถอนหายใจหนักๆออกมา แม้มันไม่ช่วยความกดดันทุเลาลง แต่สามารถยั้งวาจาต่อเถียงกับผู้ใหญ่ได้
“หนูบอกโจว์อาร์แล้วค่ะ แต่เค้าไม่ยอมพาไปบอกว่าแถวนั้นรถติด ส่วนเงินซื้อของโจว์อาร์ก็เบิกไปซื้อปืนแล้วค่ะ ตอนนี้คงอยู่บ้านเพื่อน หายไปดื่มกับเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ”
เธอพยายามอธิบายอย่างใจเย็นสุด
‘แล้วจะเอายังไงกันต่อล่ะทีนี้ เห้อ ฉันละเหนื่อยกับพวกเธอเลยจริงๆ’
....เธอก็อยากจะตะโกนออกไปเช่นกันว่าเหนื่อย ได้แค่ตอบกลับออกมาอย่างใจเย็นอีกระลอก
“หนูว่าจะไปทำงานที่ร้านอาหารในอิตาลีน่ะค่ะ ที่นั่นเงินดีสวัสดิการ
