Chapter.3
672 คำ
“จอดตรงทางขึ้นเขาข้างหน้านี้เลยนะคะ” เธอชี้นิ้ว
“หือ? เอาจริงเหรอ! ไหวมั้ยเนี่ย หนีขึ้นไปแล้วจะเอาอะไรกิน ไม่ได้ยินข่าวหรือไงว่าเค้าจะระเบิดเขื่อน อีกไม่กี่ชั่วโมงที่นี่จะท่วมหมด ถึงเธอจะอยู่บนเขา แล้วจะอยู่ยังไง ไหนจะเด็กอีก”
“ค่ะ”
“หือ?.. นี่เธอยังไม่เข้าใจคำว่าอันตรายเหรอ”
“ค่ะ ฉันรู้ แต่ฉันอยากกลับไปหาสามี เชื่อว่าเค้ายังรอฉันและลูกอยู่ที่นั่นไม่ไปไหน”
เธอมั่นใจว่าเขายังรอเธออยู่ที่บ้าน ไม่มีทางจะหนีเธอกับเอเดนไปก่อนหรอก
“ออ งั้นเหรอ?”
หลังจากได้ยินคำว่า สามี ทุกอย่างอื้อไปหมด ไม่ได้ยินว่าเธอกำลังพูดอะไรต่อ
สามีหรือ..?
นั่นสินะ ไม่เห็นแปลกถ้าเธอจะมีสามี
ที่แปลกคือตัวเขาเองนี่แหละ เป็นห่าอะไร?!
คิดไกลไปเอง เธอเล่นหูเล่นตาไหม ก็ไม่
..แต่ทำไมถึงได้รู้สึกอกหักด้วยวะ?! ไม่เข้าใจ
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันกับลูก ขอบคุณจริงๆค่ะ”
ร่างสูงใหญ่ยืนพิงรถมองเธออุ้มลูกน้อยเดินจากไป
ห่างออกไปเรื่อยๆ
..ออ นั่นสิ เขาลืมถามชื่อเธอได้ยังไงกัน
“เดี๋ยว”
“คะ?”
เท้าเล็กชะงัก เอี้ยวตัวกลับมามองเขา
“เธอชื่ออะไร”
“ซารีนค่ะ ..ฉันชื่อซารีน ลูกฉัน เอเดน”
เธอพรายยิ้มออกมาขณะตอบ
“อืม” ใบหน้าคมเข้มพยักหน้ารับช้าๆ เธอจึงหันหลังกลับไปเดินต่อ
“ซารีน ... เอเดนงั้นหรือ ..”
.............................
“โจว์... โจว์อาร์!”
เมื่อหอบลุกขึ้นมาหาสามีที่บ้านบนเชิงเขา ซารีนร้องเรียกสามีเป็นร้อยๆครั้งเห็นจะได้ เธอปาดเหงื่อเดินหาจนทั่ว จนกระทั่งแน่ใจว่าเขาไม่ได้รออยู่
“ฮึก..”
ร่างบางทรุดหอบกระเส่าอ่อนล้าพอดีกับที่เอเดนร้องจ้าขึ้นเพราะผิวเนื้ออ่อนอับชื้น
“แม่ต้องไหว”
หล่อนคลานไปตามพื้นบ้านเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าและหาผ้าอ้อมมาผัดเปลี่ยนให้ลูกน้อยแม้อาการตนเองจะร่อแร่ก็ต้องฝืนไว้เพื่อดูแลเอเดน
เธอนั่งโงนเงนกวาดสายตามองรอบๆบ้านด้วยความผิดหวัง เมื่อเพิ่งสังเกตเห็นว่าของใช้สำคัญหลายอย่างถูกขนย้ายออกไปแล้ว
เขาไปไหน
ทำไมถึงไม่รอ
“โจว์ ..ช่วยด้วย”
เพ้อหาสามีเสียงแผ่ว ขอบตาร้อนผ่าวมีอาการหนาวสั่นร่วมกับเวียนศีรษะคล้ายกำลังเป็นพิษไข้ ร่างบางทิ้งกายนอนตะแคงให้นมลูกอยู่อย่างนั้น
และทุกอย่างก็มืดดับลงพลัน
..........................
ผ่านนานสักพักใหญ่มาเฟียหนุ่มก็ยังคงรอเธออยู่ที่เดิม ส่วนลูอิสนั้นร้อนรนดั่งยืนกลางไฟเพราะเวลาระเบิดเขื่อนเริ่มใกล้เข้ามาทุกขณะ ทว่าเจ้านายไม่ยอมไปไหน
“นายครับ ผมเพิ่งคุยสายกับจอห์นเสร็จ เค้าโทรมาแจ้งว่าภาพนั้นที่อยากได้เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ รอแค่ให้เจ้านายไปรับ
..นายครับ?”
“ซารีน ..”
“โอ๊ะ โอ ..”
เจ้านายเพ้อถึงหล่อน?”
ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
“อืม.. กูได้ยิน เดี๋ยวกลับจากซุนดาลีจะไปเอา”
“ ครับ แต่นายท่านคร้าบ ผมว่าเรารีบๆไปจากที่นี่เถอะนะครับ จะถอยกลับไปเขตชายแดนตอนนี้ก็ยังทันนะครับ”
“เถอะน่า กูขอรอเธอสักพักก่อน”
อย่างน้อยๆ ก็อยากจะช่วยเธอไปให้ถึงพื้นที่ปลอดภัย จะมากับสามีก็ช่างเถอะ เขาพร้อมช่วย
แต่รอแล้วรอเล่าเดินวนไปมารอบรถยังไม่เห็นเธอโผล่มา หรือว่าเขาต้องขึ้นไปหาเธอดี? จะได้รู้ว่าเขายังไม่ไปไหน ยังรอจะช่วยเหลือเธอและลูกด้วยความเป็นห่วง
เมื่อเวลาล่วงเลยไปใจคนรอชักจะหงุดหงิดห่วงว่าเธอและลูกจะเกิดอันตราย ตัดสินใจวิ่งอ้าวขึ้นไปบนเขา
- ผู้เขียน
