“เฮ้อ ชีวิตเหมือนนางเอกละครมากเว่อร์ จนอะไรขนาดนี้ไหนจะมีคนคอยกลั่นแกล้ง ช่างน่าสงสารจริงๆ เลย อิงอิงเอ๊ย” เสี่ยวอิงได้แต่บ่นกับตัวเองที่ต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้ แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อได้ เสียวอิงนั่งเพลินเหม่อลอยจนไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่ากำลังมีคนมองนางอยู่นานสองนาน
“เจ้าเป็นใคร ใยมิเข้าไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับองค์หญิงแคว้นต้า” เสียงเข้มแต่ยังคงความอ่อนโยนละมุนถามสตรีแสนงดงามที่นั่งเหม่ออยู่
“ไปทำไมไม่มีใครอยากให้ไปร่วมสักหน่อย เอ๊ะ!” เสียงใสดั่งระฆังแก้วตอบก่อนจะหันไปมองตามเสียงเข้มก็พบกับบุรุษใบหน้าหล่อเหลาราวกับภาพวาดยืนมองมาที่นางอยู่// โห หล่ออะไรขนาดนี้วะเนี่ย มิน่าอิมิลล์กี้มันถึงชอบอยู่ยุคนี้นักมีแต่ผู้หล่อๆ แบบนี้นี่เอง ว่าแต่นี่ใครวะเนี่ยไม่เห็นจะเคยพบเจอมาก่อนเลย
"ท่านเป็นใคร ทำไมข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน" เสี่ยวอิงถามผู้มาใหม่ในทันที
"ข้าสิต้องถามเจ้าว่าเป็นใค
