"ไม่ต้องมากพิธีคนกันเองทั้งนั้นนั่งๆ จูเหนียนเจ้านั่งข้างๆ เสด็จพี่ไปก่อนก็ได้"ฮ่องเต้ตรัสด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะค่อยๆ หุบลงเมื่อเจอเข้ากับสายตาเมียรักที่จ้องตาไม่กะพริบ
"คงมิเหมาะสมเท่าใดนักนะเพคะ ที่ตรงนั้นควรเว้นไว้ให้พระชายานั่ง" ฮองเฮาลี่เอ๋อร์พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนคนในงานถึงกับเย็นยะเยือกรวมไปถึงฮ่องเต้ด้วย // สาระแนจริงๆ นะผัวกูเนี่ย จะให้อีชะนีนั่นมานั่งที่เพื่อนรักกู ฝันไปเถอะ ฮองเฮาคิดในใจอย่างไม่ชอบใจนัก
“เสี่ยวอิงนางคงมิมาแล้วกระมัง องค์หญิงก็ได้” องค์ไท่จื่อตรัสอย่างที่พระองค์ทรงคิดว่าเสี่ยวอิงคงไม่มาร่วมงานแล้ว บางทีนางอาจจะเผลอหลับใหลไปอีกแล้วกระมังยิ่งขี้เซาเช่นนั้น พระองค์คิดพลางนึกขบขันบางครานางก็น่าเอ็นดูนักในสายตาของพระองค์กลับไปตำหนักคงต้องหาของไปให้นางสักหน่อย คนที่บอกไม่รักเมียคิดในใจ
“แล้วหากนางมาเล่าเพคะ องค์ไท่จื่อจะให้พระชายานั่งที่ใด” เสียงเย็นของฮองเฮาดัง
