29
“ญาติคุณคมน์เหรอคะ?” รุจิเรศถามต่อ
“ก็ไม่เชิง พอเห็นหน้าแล้วจะรู้เองแหละ ส่วนเรื่องที่ขอไปเที่ยว อยากไปก็ไปแต่อย่ากลับดึกนะ”
เขาเอ่ยอนุญาตทั้งๆ ที่ในใจไม่อยากให้เธอไปไหนเลย พอมาคิดๆ อีกที การได้ออกไปเที่ยวในครั้งนี้ อาจจะเป็นความสุขครั้งสุดท้ายของเธอก็ได้ ทันทีที่อังคณาย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ความทุกข์อย่างแสนสาหัสที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดรวดร้างใจ จะโถมทับอยู่ในใจของเธอตลอดกาล ให้รุจิเรศมีความสุขในวันนี้เพื่อความทุกข์ที่เธอจะเจอในวันข้างหน้า แค่คิดก็สะใจแล้ว
“ขอบคุณค่ะ หนูนาจะได้โทรไปบอกตั้มให้มารับที่นี่”
เธอพูดด้วยรอยยิ้ม คนที่ฟังอยู่สะดุดชื่อนี้ยิ่งนัก ชื่อนี้ถ้าคาดเดาไม่ผิดเป็นชื่อเล่นของผู้ชาย คมน์ประมวลชื่อเพื่อนๆ ของหญิงสาวที่เขาเคยได้รับจากนักสืบ ไม่มีชื่อนี้ในหมู่เพื่อนสนิทหรือเพื่อนร่วมคณะของเธอเลยสักคน โผล่มาได้ยังไงเนี่ย อีกอย่างเขาก็ลืมถามไปเลยว่าคนที่จะไปดูหนังด
