39
“โอ๊ย!!” คราวนี้เรียงร้องแสดงความเจ็บปวดเป็นของคมน์ เขาร้องออกมาดังลั่นเมื่อหัวเข่าของหญิงสาวกระแทกไปยังใจกลางร่างกายของเขาอย่างแรง ความเจ็บและจุกแล่นเข้ามาในร่างกายทันที มือและเท้าอ่อนล้าในบัดดล รุจิเรศได้โอกาสเหมาะที่จะหนี เธอไม่รั้งรอวินาทีที่มีค่านั้นให้หายไปง่ายๆ ร่างเล็กกระโดลงจากเตียงอย่างรวดเร็วสมกับเป็นกระต่ายน้อยแสนคล่องแคล่ว หญิงสาวคิดเพียงอย่างเดียวว่าต้องหนีปิศาจร้ายตนนี้ให้ได้ ถ้าหนีไม่ได้เธอต้องวายชีวาอยู่ในห้องนี้เป็นแน่แท้
“ว้าย!! กรี๊ดดด คุณคมน์ปล่อยนะคะ”
เธออุทานอย่างตกใจ ก่อนจะกรีดร้องออกมาเมื่อลำแขนหนารัดร่างของเธอเอาไว้แน่น ความแน่นของแรงรัดประหนึ่งงูเหลือมตัวใหญ่รัดร่างของเหยื่อตัวเล็กไม่มีผิด เจ็บจนกระดูกและซี่โครงแทบแหลกละเอียด
“จะไปไหน เก่งนักก็อย่าหนีสิ”
คมน์พูดชิดริมหู น้ำเสียงที่เธอได้ยินนั้นเย็นยะเยือกจนคนที่ถูกรัดหนาวไปถึงหัวใจ ความหวาดหวั่น ความกลั
