“ไหนดูซิตัวร้อนไหมเอ่ย เอ๊ะ…ตัวร้อนจริงๆ ด้วยนี่นา ไปหาหมอกันนะ เดี๋ยวผมพาไป” ชายหนุ่มว่าพลางลดหน้าผากกว้างลงมาแตะหน้าผากมนเป็นการวัดอุณหภูมิ กายทั้งสองเบียดชิดจนเธอขนลุกซู่ เพียงเขาเข้าใกล้ถูกเนื้อต้องตัวก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่างอย่างมิอาจห้ามได้
“ไม่ต้องหรอก ฉันกินยาแล้ว และตอนนี้ก็ต้องการพักผ่อน เพราะฉะนั้นคุณกลับไปซะ และอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” บุปผชาติสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดอบอุ่นของคนที่ทำท่าจะพาเธอไปหาหมอตามที่พูดจริงๆ ตบท้ายด้วยการออกปากขับไล่อย่างสิ้นเยื่อขาดใย
“ไม่! ยังไงผมก็ไม่กลับ จะอยู่ดูแลคุณจนกว่าคุณจะหาย” พ่อคนหน้ามึนไม่มีทางกลับไปแน่ กว่าเขาจะรู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหนก็ยากยิ่ง จะให้เขากลับไปง่ายๆ ก็กระไรอยู่ แถมตัวเธอยังร้อนราวกับมีไฟอัง เขาจึงเป็นห่วงมากจนไม่อยากห่างกายเธอแม้แต่วินาทีเดียว ถึงจะไม่ได้รักขอแค่ได้กอดและหอมบ้างก็ยังดี
“เอ๊ะ…คุณนี่ มันยังไงกันนะ ฉันบอกให้ก
