“แกน่ะสิหน้าไม่อาย” โรซาน่าเข่นเขี้ยวใส่มณีญาด้วยความโกรธจัด
“เฮอะ…ถามหน่อยเถอะ พวกคุณไม่รู้หรือไงว่านี่คือร้านอาหาร เขาเอาไว้กินข้าว ไม่ใช่ให้มาทำเรื่องอย่างว่า ถ้าอยากกันมากนักก็ไปโรงแรมสิคะ ไม่ใช่มาแหกปากโหยหวนรบกวนโสตประสาทคนอื่นในเวลาที่เขากำลังเจริญอาหาร รู้จักเกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขาซะบ้าง”
“เธอกล้าดียังไงมายืนด่าคนอื่นฉอดๆ อย่างนี้ ยัยแว่นสุดเชย” ทนไม่ไหวมาร์เวลก็ตะคอกใส่หน้าสาวน้อยด้วยความหงุดหงิดจนระงับอารมณ์ไม่อยู่ อยากจะหักคอเล็กๆ นั่นออกป็นสองท่อนนัก เป็นเด็กเป็นเล็กมายืนด่าผู้ใหญ่ปาวๆ มันใช้ได้ที่ไหนกัน
“ก็ไม่ได้กล้าดียังไงหรอก แต่ทนคนหน้าไม่มียางอย่างพวกคุณสองคนไม่ไหว…ก็เท่านั้น” ยัยเชยตัวแสบยักไหล่ด้วยท่าทางไม่แคร์กับความโกรธกรุ่น ที่เหมือนมีดวงไฟอยู่นับร้อยในตาของผู้ชายตรงหน้า
“นี่เธอ!” ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงดังสนั่นราวฟ้าผ่า พร้อมชี้หน้าอีกฝ่าย มาร์เวลแสนจะหงุดหงิดที่
