วันนี้เสี่ยวชิงตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่เมื่อยามเหม่า (เวลา 05.00 น.) พร้อมทั้งคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาว่าตนจะต้องทำการต่อไปอย่างไรกันแน่ ทุกการกระทำและคำพูดที่ท่านอ๋องเจ็ดแสดงออกต่อตนนั้นเป็นไปเพราะความหยอกเอิน ไม่ได้ใส่ใจหรือว่าชอบพอในตัวของตนกันแน่?
พลันสมองน้อย ๆ ก็คิดถึงคำพูดของเสี่ยวโหยวขึ้นมาได้ว่า “คนเราหากรักกันจริงต้องไม่กลัวการถูกพิสูจน์” เสี่ยวชิงจึงตัดสินใจว่าจะทำการลองใจท่านอ๋องเจ็ดดูก่อนว่าท่านอ๋องเจ็ดนั้นรู้สึกต่อตนเช่นไรกันแน่ เพราะหากขืนถามออกไปโดยตรงเลยก็เกรงว่าจะเป็นการคิดเข้าข้างตนเองมากจนเกินไปนักนั่นเอง
เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นแล้ว เสี่ยวชิงจึงค่อย ๆ ลุกจากที่นอนไปอาบน้ำชำระร่างกายและเดินทางไปยังตำหนักที่ท่านอ๋องเจ็ดพักรักษาตัวอยู่ ก่อนจะถึงยามเฉินในอีกครึ่งชั่วยามข้างหน้านี้
เมื่อเดินเข้าไปในตำหนักแล้วก็พบเข้ากับเสี่ยวลู่ที่กำลังมีท่าทีกระวนกระวายอย่างหนั
