ตอนที่11.จุดจบสายเกาะ
1535 คำ
“พูดอะไรอย่างนั้นหะ!!” ฉายรวีตวาดแหว หลังปล่อยให้บุตรชายเป็นคนพูด
“แม่ครับ เราสองคนไปกันไม่รอดแล้วครับ ผมเองก็ต้องรับผิดชอบภาเขาด้วย” นวินแย้งมารดา ต่อให้เขายังรักเขมิกาอยู่ เขาก็ทอดทิ้งผู้หญิงอีกคนเพื่อมาครองคู่กับผู้หญิงอีกคนไม่ได้
ฉันฟังนิ่งๆ คำพูดของชายตรงหน้าไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บได้อีกแล้ว
สิ่งที่เขาเลือก ทำให้ฉันตัดสินใจได้ง่ายขึ้น
ฉัตรธรวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา ส่วนพี่ชายฉันเดินตามหลังมาเอื่อยๆ มีสาวใช้สองคนประคองถาดใบใหญ่ตามมาด้วย
“หิวน้ำปะ!!” มีคนนั่งหน้าสลอนอยู่เต็มไปหมด แต่พี่ชายฉันก็เลือกที่จะถามคนที่เพิ่งมาใหม่แทน เพื่อนสนิทบวกตำแหน่งทนายของพี่ชายฉันมีสีหน้าเหลอหลา
“หิวครับ”
“รินน้ำเย็นๆ ให้ไอ้คุณฉัตรก่อนเลย” ฉันก้มหน้ากลั้นยิ้ม สีหน้านายแม่บัวงามตึงแทบปริ
“เอกสารของเขมเตรียมมาครบมั้ยคะ” ฉันกระซิบถาม
ฉัตรธรรีบวางแก้วและรีบกลืนน้ำแทบสำลัก “ครบครับ”
“แม่ว่าใจเย็นๆ ค่อยๆ คุยกันดีกว่าไหมหนูเขม” มารดาของนวินหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงที่ฉันแน่ใจ ฉันไม่เคยได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้จากคุณนายฉายรวีมาก่อน
“ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วนี่คะ ในฐานะผู้หญิงเหมือนกัน ในเมื่อวินเขาเต็มใจรับผิดชอบแม่ของลูกเขา เขมเองก็ไม่ขัดข้อง” ฉันตอบสีหน้าเรียบกริบ ฉันมองไม่เห็นอนาคตตัวเองหากยังเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวขรินทร์ทิพย์
เขตคามจิปาก เรื่อง ‘หย่า’ เขาเห็นด้วย แต่การหย่าแบบที่ผู้ชายหลายใจไม่ได้รับบทเรียนมันจืดชืดเกินไป เขตคามมั่นใจ อนาคตอันใกล้นี้ผู้ที่นั่งหน้าเศร้าตรงหน้าเขานี่ ต้องทำเช่นนี้อีกแน่ๆ เพราะเท่าที่รู้ จิรวินเองก็ไม่น่าจะช่วยโอบอุ้มขรินทร์ทิพย์ของไอ้หมอนี่ได้เลย
“แล้วสินสมรสละ?”
ในเมื่อไม่มีทางเกลี้ยกล่อมให้บุตรชายและอดีตสะใภ้คืนดีกันได้
ทางเดียวที่ฉายรวีจะยอมให้นวินจรดปลายปากกาลงบนใบหย่า ก็มีแค่เรื่องเดียว
“สินสมรส” ฉันพึมพำ ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าตนเองจะได้ยินอะไรเช่นนี้
“ใช่ สินสมรส” ฉายรวีย้ำ
นางไม่ยอมให้บุตรชายกลับบ้านมือเปล่าแน่ๆ
“แม่ครับ” นวินพยายามท้วง เขาอายสายตาของทุกคนจนหน้าชา
“ว่ามาสิคะ มีสินสมรสส่วนไหนที่ต้องแบ่งกัน ฉันกับลูกชายคุณสร้างอะไรมาด้วยกันคะ” ฉันนึกฉุน ฉันแน่ใจว่าตัวเองไม่เคยแบมือขอสตางค์นวินมาก่อน แล้วเขาก็ไม่เคยที่จะถามฉันเรื่องรายได้หรือรายจ่าย เราสองคนอยู่ด้วยกันโดยไม่คิดจะแตะต้องทรัพย์สินของอีกฝ่าย ฉันไม่เดือดร้อน นวินเองก็ก็เฉยๆ
ฉายรวีเม้มปาก เชิดปลายคางขึ้นแล้วจึงตอบ “สินสมรสที่เกิดขึ้นหลังแต่งงานไง”
ตอนที่11.จุดจบสายเกาะ
“ฮ่าๆ” เขตคามเงยหน้าหัวเราะ เขาไม่เก็บอาการเยาะหยันที่แสดงออกทางสีหน้าด้วย ฉันเองเสียอีกที่รู้สึกหมั้นไส้เลยจำเป็นต้องปรามพี่ชาย ฉันเข้าใจนวิน เขาคงอายจนอยากเอาหน้าซุกดินทีเดียว
“แกจดทะเบียนสมรสกับไอ้หมอนี่ตอนไหนยัยเขม?” พอหยุดหัวเราะ พี่ชายฉันก็หันมาถามฉันเสียงเขียว
“วันที่11เดือน11ปีที่แล้วว่ะ” ฉัตรธรเป็นคนตอบ
ฉันแอบเบ้ปาก สองหนุ่มตรงหน้าฉันกำลังกางปีกปกป้องฉันสุดตัว ฉัตรธรเองก็เป็นเหมือนพี่ชายฉันอีกคน ฉันเติบโตมาภายใต้การดูแลของเขา เลยไม่เคยมีประสบการณ์ความรัก ฉันเลยกบฏ ลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง นั่นจึงเป็นที่มาของประสบการณ์ที่ฉันไม่มีทางลืมตลอดชีวิต
ฉันเป็นเด็กที่ยังไม่โตตามที่พี่ชายว่าจริงๆ
“อ้อ แบบนั้นก็ง่ายเลย ยัยเขมไม่น่าจะมีสมบัติอะไรช่วงนั้น เพราะเท่าที่มีน่ะ มีก่อนที่จะรู้จักกับลูกชายของคุณนะ”
สินสมรสคือสินทรัพย์ที่เกิดขึ้นระหว่างวิวาห์
ฉันเผลอโครงศีรษะ แต่แล้วฉันก็เริ่มเห็นด้วยกับการจัดการปัญหาของพี่ชาย เพราะคนละโมบไม่เคยอาย คนหน้าด้านที่อยากได้ของคนอื่นไม่มีความละอายใจสักนิด
“จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง ไหนละหลักฐาน”
“แม่ครับ” นวินพยายามท้วง
“นี่คุณ ถามจริงๆ เถอะอยากได้อะไรกันแน่ คนที่เขาจะหย่ากันน่ะ ลูกชายคุณกับน้องสาวผม ให้เขาตกลงกันเองเถอะ อย่าละโมภนัก” เขตคามหมดความอดทน ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องทนอะไรเลย
เรื่องนี้หญิงสูงวัยผู้นี้ไม่เกี่ยวด้วยเลย
ต่อให้เขาสองคนสร้างทรัพย์สมบัติมาด้วยกัน เขาก็ต้องตกลงกันเอง ไม่ใช่ให้แม่คอยเจ้ากี้เจ้าการ
“ได้ไงละ ลูกชายฉันก็ขาดทุนแย่สิ!!”
“แน่ใจนะว่าใช้ปากพูด ถามหน่อยเถอะ เคยให้เงินยัยเขมใช้สักบาทไหมลูกชายคุณป้าน่ะ” เขตคามตะคอกเสียงแข็ง
นวินสีหน้าสลด เขารู้สึกทั้งผิดและอายจนวางหน้าไม่ถูก
เขาบอกว่ารักเขมิกา แต่เขาไม่เคยใส่ใจดูแลเธอเลย วันที่เขามีปัญหา เขาก็ปกปิดเธอ ไม่แม้จะปริปากปรึกษาสักคำ เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ต่างอะไรกับไม้หลักปักขี้เลนเลย
“เลิกใช้อารมณ์สักที โตแล้วนะ คุยกันแบบผู้ใหญ่คุยกันไม่ได้หรือไงยะ” บัวงามที่นั่งฟังมาตลอดพูดแทรก
“ใช่ หากตกลงกันไม่ได้วันนี้ ก็ต้องไปเจอกันที่ศาล จะให้ทางผมฟ้องหรือจะจบกันดีๆ” ทินภัทรเองก็ไม่อยู่เฉย ท่าทางขึงขังของเขา ฉายรวีเลยลดความกระด้างลง
“จะฟ้องเรื่องอะไรละคะ” ฉายรวีเสียงอ่อนลง
“ฟ้อง ‘ชู้’ ไงคะ หรือคุณไม่รู้ละว่าลูกชายคุณนอกใจลูกสาวฉัน ไหนประกาศปาวๆ ให้ลูกสาวฉันหลีกทางให้ลูกชายของคุณไงคะ” บัวงามตอกกลับเสียงแข็ง จนฉายรวีนั่งอึ้ง ทุกการเคลื่อนไหวของนาง คนในครอบครัวคัมภีรดารู้ทั้งหมด สีหน้าของฉายรวีเลยค่อยๆ เปลี่ยนไป
“พอเถอะครับแม่ ผมยอมหย่า” นวินพูดแทรก แล้วก็รั้งมือมารดาไว้ เขาส่ายหน้าปรามมารดาไว้ บางทีนับแต่วันนี้เขาควรแข็งใส่มารดาบ้าง ไม่อย่างนั้นในอนาคต เรื่องแบบนี้คงเกิดขึ้นอีกแน่นอน
“เอาเอกสารมาสิวะฉัตร” เขตคามหันไปเร่งฉัตรธร
ฉัตรธรที่เตรียมพร้อมอยู่แล้ว เสือกเอกสารปึกใหญ่ไปตรงหน้านวิน นวินมองกองเอกสารด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก เขาพยายามทำดีที่สุดเพื่อให้อนาคตเขายังสามารถสู้หน้าเขมิกาได้
ฉันไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมาเลย ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกรู้สา แต่มันชาและอึ้ง ฉันยอมรับกับตัวเอง ฉันเองก็เสียใจที่ฉันกับเขาเดินมาถึงจุดนี้ได้ แต่ถ้าหากย้อนเวลาได้ ฉันก็แน่ใจ ฉันก็คงตัดสินใจเช่นเดิม
นวินเคยเป็นผู้ชายที่ฉันรัก เขาเคยเป็นผู้ชายที่ฉันอยากฝากอนาคตไว้ในอุ้งมือเขา ครั้นเมื่อฉันได้ครองรักกับเขาสมใจ ทุกสิ่งที่เคยฝันเอาไว้ ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันหวังเสียทั้งหมด
ฉันอาจจะตัดสินใจเร็วไป ฉันยังไม่ทันได้ศึกษานิสัยใจคอของ นวินให้ถี่ถ้วน คงเป็นเพราะฉันหลงใหลและเพ้อฝันอยู่ฝ่ายเดียว การตัดสินใจของฉันเลยเต็มไปด้วยเรื่องที่ผิดพลาด จนไม่อาจแก้ไขได้ในวันนี้
“วิน เราควรได้อะไรติดมือไปบ้างสิ” ฉายรวีพยายามท้วงแม้จะเหลือเวลาแค่หนึ่งอึดใจ
เขตคามแค่นยิ้ม เขายื่นกระดาษเช็คที่เตรียมไว้ให้กับมารดาของอดีตน้องเขย “ผมขอแค่อย่างเดียว จากนี้ไป ห้ามคุณกับลูกชายคุณมาวอแวกับน้องสาวของผมอีก”
ฉายรวีตะครุบกระดาษชิ้นเล็กๆ นั่นไว้แบบลืมอาย
นวินหน้าชาวาบ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่ปฏิเสธได้ เขาจำเป็นต้องใช้เงินก้อนนั้นจริงๆ
“น้อยไปหน่อย แต่ก็ดีกว่ากลับไปมือเปล่า” ฉายรวีบ่นพึมพำ
ฉันถอนใจดังพรวด กริยาของหญิงผู้นี้ช่วยย้ำให้ฉันรู้ ฉันติดสินใจถูกแล้ว อนาคตที่สวยหรูไม่มีทางเกิดขึ้นกับฉัน หากฉันยังพัวพันกับคนในครอบครัวนี้อีก
“เซ็นต์ตรงนี้ด้วยครับ กันไว้ก่อน” เขตคามยื่นเอกสารบ้างอย่างให้ฉายรวี
มารดาของนวินรับมาเซ็นต์โดยไม่ได้อ่านสักตัวอักษร
เขตคามส่ายหน้า นึกเห็นใจอดีตน้องเขยนิดๆ หากเขายังปล่อยให้มารดาบงการชีวิตเช่นนี้ นวินจะไม่มีทางสงบสุขได้เลย
- ผู้เขียน
