ตอนที่8.เซอร์ไพรส์!!
1542 คำ
ตอนที่8.เซอร์ไพรส์!!
ฉันเดินตามพี่ชายไป ไม่มีเสียงทักท้วง “เฮียไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้หมอนั่นมันทิ้งแกเขม” เสียงพี่ชายพึมพำ
ฉันก้มหน้ายอมรับความจริง ตราบใดที่นวินยังไม่เป็นผู้ใหญ่ ตราบใดที่เขายังยอมอยู่ใต้เงามารดา ไม่มีความเป็นไปได้เลยที่เขาจะมีความสุข
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมคนพวกนั่น?” บัวงามถามเสียงขุ่น ท่านถามยังไม่ทันจบ สามีก็กระตุกข้อมือไว้เสียก่อน
“เอาไว้ก่อน วันนี้สำคัญกว่า”
“นั่นสิครับพ่อ จะให้คนอื่นทำให้วันที่ควรจดจำของเรา เต็มไปด้วยเรื่องแย่ๆ ไม่ได้” พี่ชายฉันเปรย แล้วก็เดินเลยไปอีกทาง ฉันเลยต้องเดินตามพ่อ กับแม่ไป พยายามไม่สนใจสายตาคมวาวของคนบ้างคนที่ยังมองตามแบบไม่ยอมคลาดสายตา
“พอกินอะไรได้บ้างมั้ย?” มารดาฉันกระซิบถาม
ฉันส่ายหน้า กลิ่นอาหารกำลังทำให้ฉันเวียนหัวและนึกอยากอาเจียน ฉันไม่เคยมีอาการแพ้แบบนี้เลยนับตั้งแต่รู้ตัวว่าท้อง
“เขมขอออกไปสูดหายใจหน่อยได้มั้ยคะ”
บรรยากาศชวนอึดอัด ฉันเริ่มหายใจไม่ออก มีหลายสายตาที่จ้องมาที่ฉันมันทำให้ฉันอยากอาเจียนมากขึ้น
“แม่ไปเป็นเพื่อนเอง” บัวงามอาสา
“อย่าเลยค่ะ ผู้คนจะแตกตื่นเปล่าๆ” ฉันห้ามไว้ แค่นี้ความสนใจของผู้คนก็พุ่งมาที่ฉันมากเกินพอแล้ว
“ลูกโตแล้วนะคุณ” พ่อฉันห้ามไว้อีกคน
เสียงจิปาก ฉันเลยสอดมือกอดเอวมารดาไว้ “หากมีคนไม่ประสงค์ดี เขมจะตะโกนดังๆ ค่ะ” หน่วยรักษาความปลอดภัยเดินตรวจตราอยู่รอบงาน ฉันไม่ต้องกลัวอะไรเลยหากฉันอยู่ใต้ปีกของบุพการีทั้งสองท่าน
“ตามใจ” แม่ฉันลูบหลังเบาๆ
“อย่าให้แม่เขาห่วงนานละ สบายใจแล้วก็รีบกลับมา” พ่อกำชับ ฉันพยักหน้าแล้วก็เดินหลบสายตาคนทั้งงานออกไป
สายลมพัดเอื่อยๆ กระทบผิวที่โผล่พ้นชายผ้า ฉันมองหาที่นั่งหลบสายตาคนอื่น เก้าอี้เหล็กตั้งอยู่บนสนามหญ้า มีโคมไฟฟ้าส่องสว่างแถมเงียบเพราะผู้คนให้ความสนใจพี่ชายฉันมากกว่า ฉันได้ยินเสียงพี่ชายลอยตามลมมา ความอุตสาหะของเขาประสบความสำเร็จอย่างงดงาม สมกับความทุ่มเทเกือบสองปีเต็ม
ฉันตะแคงหูฟังเสียงพี่ชาย สลับกับการดึงอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ความเงียบช่วยให้ความพุ่งพล่านในใจฉันลดลง ฉันหลุบเปลือกตา ซึมซับไอเย็นรอบตัวที่ทำให้ฉันสงบลงได้อย่างดี
แต่...
“นึกว่าใคร เธอนั่นเอง!!” ฉันหรี่เปลือกตามองคนที่ค่อยๆ เดินผ่านเงามืดมา ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเขาพิกล ฉันพยายามนึก ในที่สุดฉันก็นึกออก คนหน้าตาแบบนี้ฉันจะลืมได้ยังไง
“คุณนั่นเอง” พอปะติดปะต่อความคิดได้ ฉันถึงกับร้องอ๋อในใจ
ครั้งแรกที่ฉันเจอผู้หญิงคนนั้นฉันถึงรู้สึกคุ้นเคย นิสัยแบบนี้มันถ่ายทอดทาง DNA นั่นเอง
“รู้จักฉันด้วย” กฤตินกระแทกนิ้วกับหน้าอกตัวเองแล้วก็เดินปรี่เข้าไปใกล้ “สนใจฉันเหรอ ฉันเองก็รวยนะ ถึงจะสู้ไอ้หมอนั่นไม่ได้ แต่ฉันรับรองเธออยู่สบายๆ ไม่ต้องทำงานเลยก็ได้”
ฉันกดยิ้มมุมปาก ชำเลืองมองผู้ชายปากหมาที่ยืนทรงตัวไม่อยู่ตรงหน้า
“ข้อเสนอของคุณน่าสนใจค่ะ รอให้ฉันเบื่อเขาก่อน ฉันจะแวะไปหาคุณ”
“เธอนี่เหลวแหลกกว่าที่คิดนะ” กฤตินกระแทกเสียงใส่พลางเดินเข้าใส่
ฉันไหวไหล่ไม่ยี่หระกับคำสบประมาทของเขาสักนิด
“คืนนี้ไปกับฉันปะ ฉันมีเงินจ่ายให้เธอเยอะเลย รับรองฉันไม่บอกไอ้หมอนั่นหรอก”
กฤตินกำลังล่ำซำ เขาอยากลองของที่เขตคามหวงหนักหนา ท่าทางกางปีกปกป้องของเขตคามยังจำได้ติดตา ผู้หญิงตรงหน้าคงมีอิทธิพลกับเขตคามไม่น้อย
“ความคิดแบบนี้ก็เหมาะกับคุณดีนะคะ”
“อีนังนี่ แค่กะหรี่ขายตัวหากิน กล้ามาจองหองใส่ฉันอวดดีเกินไปแล้วโว้ย!!” จู่ๆ ฉันก็ถูกกระชาก ฉันพยายามขืนตัวไว้
“ปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยก็โง่สิวะ!!” กฤตินตะคอกใส่
“ถ้ามึงไม่ปล่อย มึงเจอกูแน่ไอ้ติน” เสียงตวาดดังก้องจากทางเบื้องหลัง ฉันเขย่งปลายเท้ามองข้ามหัวไหล่ของคู่อริไป ข้อมือที่ถูกกำจนเจ็บๆ ก็ถูกคลายออก ฉันสะบัดมือเต็มแรง ถีบตัววิ่งรอดใต้รักแร้ของไอ้หมอนี่ไป
“ช่วยเขมด้วยเฮีย”
ฉันถลาเข้าไปในอ้อมแขนของพี่ชายแบบไม่คิดชีวิต อ้อมแขนนั่นตวัดรวบกอดฉันไว้ “มึงตายแน่ไอ้ติน!!” เขตคามตะโกนลั่น
“มึงเชื่อมารยาอีนังนั่นได้ไงวะ คนอย่างกูไม่แลผู้หญิงต่ำๆ ให้เสียสายตาหรอก อยากแบล็กเมล์กูสิไม่ว่า” กฤตินตะโกนแก้ต่าง
ฉันได้ยินเสียงกรามพี่ชายบดเข้าหากันแรงๆ
“นั่นสิคะ พี่ชายภาไม่ใช่คนมักง่ายสักหน่อย” ชุติภาเดินเข้ามาขวางกลาง “ผู้หญิงหน้าเงินแบบแม่นี่ คงมาอ่อยพี่ตินแน่ๆ”
คำพูดของชุติภาเร่งให้ความโกรธในใจของเขตคามลุกกระพือ
“พวกคุณกำลังจะบอกผมว่า ทุกอย่างเป็นความผิดของผู้หญิงคนนี้” เขตคามกล่าวเสียงแข็ง
“ใช่ค่ะ”
“เหอะ!!” เขตคามกระแทกลมหายใจ เขาก้มมองสบตาน้องสาว “ว่าไงเรา ไปยั่วเขาหรือเปล่าละ?” เสียงที่ใช้กับฉันอ่อนลง
ฉันอมยิ้มส่ายหน้าหวือ
“รู้ใช่ไหม เราน่ะสำคัญกับเฮียที่สุด” ฉันยิ้มมากกว่าเก่า พอเดาได้ว่าผลลัพธ์ที่คนเหล่านี้จะได้รับร้ายแรงแค่ไหน “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สัญญาที่เพิ่งเซ็นต์ไปกับจิรวิน คัมภีรดาถือเป็นโมฆะ”
“ได้ไงคะ เพราะผู้หญิงคนนี้คุณยอมเสียค่าปรับเป็นร้อยล้านเลยเหรอคะ” ชุติภาท้วงเสียงหลงสีหน้าก็สลดซีดไม่ต่างอะไรกับเสียง
“ผมมีสิทธิยกเลิกโดยไม่เสียค่าปรับเลยนะครับ คุณควรกลับไปอ่านสัญญาดีๆ” เขตคามเย้ยหยัน
“เห้!! มึงหมายความว่ามึงจะโกงกูเหรอไอ้เขต” กฤตินตะเบ็งเสียงก้อง ความมึนเมาหายเป็นปลิดทิ้ง
“อย่าพูดหมาๆ ไอ้ส้นติน มึงกลับไปเปิดดูเงื่อนไขในสัญญาให้ดีเสียก่อน ไม่อย่างนั้นกูฟ้องหมิ่นประมาทนะโว้ย” เขตคามตะคอกกลับ
“คุณ” ชุติภาเสียงเครียด “คุณตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมคะ?” หากความเข้าใจของเธอไม่คลาดเคลื่อน ผู้ชายตรงหน้าหวังผลลัพธ์เช่นนี้มาตั้งแต่นาทีแรกที่ยื่นข้อเสนอเช่นนั้นให้พี่ชายของเธอ
เขตคามไหวไหล่เบ้ปาก “จะคิดอย่างนั้นก็ได้ครับ คุณเล่นผิดคนแล้ว รู้ไหม ยัยเขมสำคัญกับคัมภีรดาแค่ไหน”
ชุติภาเบิกตาโต เผลอยกมือขึ้นปิดริมฝีปาก ขณะที่ใบหน้าส่ายรัวๆ หลังมองหน้าผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ไม่จริง.......เสียงกรีดร้องดังอยู่ในอก
“ยัยเขมเป็นน้องสาวผม คุณทำให้น้องผมเจ็บ ผมควรจัดการกับคุณแบบไหนถึงดีนะ”
ท่ามกลางเสียงอื้ออึง มีคนที่ตกตะลึงจนตัวชาถึงสี่คนด้วยกัน
ฉายรวียกมือขยี้ใบหูแรงๆ แถมซ้ำด้วยการตบข้างซีกแก้ม แล้วก็มองตามสองหนุ่มสาวที่เดินห่างออกไป นวินยกมือปิดหน้า ความผยองในศักดิ์ศรีของเขมิกาสาเหตุเป็นเช่นนี้เอง เงินไม่สามารถซื้อเธอได้ คงเพราะเธอมีเงินมากเกินกว่าที่ใครจะเสนอให้เธอตาโตได้นั่นเอง ส่วนชุติภาอึ้งพูดไม่ออก ทุกอย่างมันผิดไปจากที่เธอคาดไว้ทั้งหมด ไม่ว่าจะ นวินหรือเขตคาม เวลานี้ทำท่าว่าจะชวดทั้งหมด
ส่วนกฤติน เขารู้สึกเหมือนแผ่นดินตรงหน้าแยกออกจากกัน และเขากำลังยืนอยู่บนปากเหว หากเขาร่วงลงไป เขาคงสิ้นใจในนาทีนี้เอง
“เราจะทำยังไงดียัยภา” กฤตินพึมพำ
หากคัมภีรดาตัดหางจิรวินทิ้งจริงๆ สถานการณ์บริษัทคงเข้าขั้นวิกฤษ กฤตินมองหาทางรอดไม่เจอสักทาง
ตอนที่9.บัญชีรัก บัญชีแค้น
“ไปตามน้องถึงไหนมาหะ!!” บัวงามกระซิบถามบุตรชาย มองเลยไปที่บุตรสาวที่นั่งเงียบสงบ
“เดี๋ยวกลับไปคุยกันที่บ้านครับ”
“เกิดเรื่องเรอะ?” ทินภัทรถามเสียงแผ่วๆ สีหน้าบุตรสาวเหมือนคนกินยาขมเข้าไปอึกใหญ่
“ครับ ผมขอไปคุยธุระกับไอ้ฉัตรแปบนึงนะพ่อ” เขตคามมองหาฉัตรธร เขาต้องเตรียมรับมือกับทีมกฎหมายของจิรวิน คนที่เสียผลประโยชน์ก้อนใหญ่ไม่มีทางอยู่เฉยๆ แน่
“ไปเถอะ ยัยเขม กลับบ้านเลยมั้ย?” ทินภัทรบอกบุตรชาย แล้วก็หันไปถามบุตรสาว
ฉันส่ายหน้า “หนีกลับช่วงสำคัญ เสียมารยาทแย่เลยค่ะ”
- ผู้เขียน
