“หลบหน้าพี่ทำไม”
พอได้อยู่กันสองคน ลูวิสเลยถามขึ้นเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นแก้วเก้าก็เอาแต่หลบหน้าเขา ทั้งๆที่เขาอยากคุยกับเธอถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“เก้า...เอ่อ เก้ายุ่งน่ะค่ะ”
“คงยุ่งมากจนมีเวลามาเดินเที่ยวที่นี่สินะ”
“เอ่อ เก้าขอตัวนะคะ พอดีมีธุระต้องไป”
พูดจบแก้วเก้าก็ลุกเดินออกไปทันที ลูวิสได้แต่มองตามอย่างเหนื่อยใจ เขาจะปราบพยศเด็กคนนี้ยังไงดี ก่อนจะลุกไปจ่ายเงินค่าอาหารแล้วเดินออกจากร้านไปเหมือนกัน
“พี่ลูวิส!!! อย่านะคะ เดี๋ยวใครมาเห็น...ปล่อยสิคะ”
แก้วเก้าเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ เพราะเธออุตส่าหนีเขามาจากร้านอาหารได้แล้วยังจะมาเจอที่บ้านอีก เธอรีบดึงแขนที่ถูกจับเอาไว้ออกแต่ลูวิสก็จับแน่นเกินกว่าจะเอาออกได้
“ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ใครเห็นก็เดินตามพี่มาดีๆ”
ลูวิสเอ่ยขึ้นพร้อมกับลากร่างเล็กให้เดินตามไปทางหลังบ้านของเธอที่มีพวกพุ่มไม้ใหญ่ที่พอจะบดบังสายตาคนอื่นได้ดีทันที
“เก้าไม่มีอะไ
