ทั้งสามคนเดินขึ้นลิฟต์ส่วนตัวไปยังบริษัทของณภัทร ที่ตอนนี้นั่งหน้าบูดรอเลขาฯ อยู่ที่โต๊ะทำงาน ครั้นเห็นอนงค์นางเดินเข้ามาสีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นเจือด้วยรอยยิ้มหวาน แต่พอเห็นด้านหลังที่มีณธกรกับดุจลดาตามหลังมา ก็มีสีหน้าไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที
“คุณไหม ทำไมไปนานจัง ถ้าภายในห้านาทียังไม่ขึ้นมาผมจะให้คมไปตามแล้วรู้ไหม” คนเป็นเจ้านายพูดกับเลขาฯ โดยไม่สนใจเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่เลยแม้แต่น้อย จนคนถูกเมินต้องพูดแขวะออกมาว่า
“ไอ้แพท นี่มึงจะไม่คิดทักกูเลยหรือไง”
“กูไม่อยากทัก” คนถูกต่อว่าตอบน้ำเสียงรวนๆ “แล้วมึงมีอะไรถึงขึ้นมาหากู”
“กูก็ขึ้นมาคุยกับมึงเรื่องงานนี่แหละ แล้วมึงจะไม่ทักคุณจิ๊บเขาหน่อยหรือไง” ประโยคสุดท้ายณธกรพูดขึ้นเบาๆ ณัภทรจึงหันไปมองดุจลดาและทักออกไปอย่างตามมารยาท
“สวัสดีครับคุณจิ๊บ”
“สวัสดีค่ะคุณแพท จิ๊บนึกว่าจะไม่ทักทายกันเสียแล้ว”
ดุจลดาพูดด้วยท่าทางน้อยใจ ที่อีกฝ่ายดูเหมื
