ตึกโอ่อ่าสีครีมตัดน้ำตาลเข้มหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่โดดเด่นเป็นสง่าอยู่ริมถนน ผู้คนแถวนั้นต่างรู้จักกันเป็นอย่างดีเพราะมีป้ายชื่อติดไว้บนกำแพงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า บ้าน ผศ.ดร.รชต อนันตภาค อาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยชื่อดังแถบลาดกระบัง
ซึ่งเป็นเจ้าของรูปร่างสูงใหญ่ผึ่งผาย แม้วัยจะล่วงเลยมาถึงห้าสิบหกปีแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถทำให้สังขารของชายกลางคนล่วงเลยไปตามวัยได้ มีแต่สีหน้าเท่านั้นที่ดูเศร้าหมองเป็นนิจในยามที่เผลอตัว
ยามนี้ชายกลางคนกำลังยืนเหม่อมองท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดครึ้มลง บ่งบอกให้เห็นว่าฝนกำลังจะตกในไม่ช้าอย่างไร้จุดหมาย พลางทอดถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงหน้าคมคายที่ปกติมักจะเคร่งขรึมอยู่เสมอบัดนี้อ่อนล้า โดยเฉพาะดวงตาคมที่คล้ายกับมีละอองน้ำตาจับอยู่บางๆ
เจ้าตัวชอบมานั่งตรงระเบียงที่มีหมู่เก้าอี้สีครีมอมน้ำตาล ซึ่งเป็นสีโปรดของใครบางคนที่หายสาบสูญไปจากชีวิต โดยที่ยังไม่มีแม้แต่โอกาสจะเ
