บทที่ 4 การพบกันอันแสนไม่ประทับใจ EP.3
1129 คำ
“สวัสดีค่ะพี่จี๊ด”
ลออองค์ยกมือไหว้พี่สาวของธราธรแล้วก็ยืนงงอยู่กับที่ เพราะถูกอีกฝ่ายจับหันซ้ายทีขวาทีแล้วก็ยืนจ้องเธอนิ่งๆ
“แพรมนกับใยไหมชื่อเพราะทั้งคู่”
ธนัญญาหันไปมองอนงค์นางด้วยความเสียดาย หน้าตาสวยธรรมชาติแบบนี้หาได้ยากยิ่งนัก แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยยอมใจอ่อนกับเธอเสียที เดี๋ยวจะลองทาบทามคนพี่ดูบ้างดูแล้วช่างเหมาะกับละครที่กำลังจะทำเหลือเกิน ที่ผ่านมาเธอพยายามเฟ้นหาดารานำฝ่ายหญิงที่เหมาะสมกับบท แต่ก็ยังหาไม่ได้เสียทีเพราะไม่มีใครเหมาะเลยสักคน
“ตกลงพี่สั่งเค้กของน้องแพรแล้วกันนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะบอกรายละเอียดว่าจะให้แต่งหน้าเป็นแบบไหน”
“ขอบคุณมากค่ะพี่จี๊ด” ลออองค์ยกมือไหว้ขอบคุณอย่างอ่อนช้อย แล้วจึงหันไปถามธราธรที่ค้นหาอะไรให้วุ่นวาย “ธรหาอะไรหรือจ๊ะ”
“กระเป๋าสตางค์ค่ะพี่แพรสงสัยลืมไว้บนรถ” ธราธรพูดน้ำเสียงร้อนรนแล้วจึงหันไปหาอนงค์นาง “แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิไหมจะได้ไปเอาดอกไม้ด้วย”
“แกไปคนเดียวไม่ได้เหรอ” คนถูกชวนต่อรองพลางมองไปยังพี่สาว “จะให้พี่แพรอยู่คนเดียวได้ไงพี่จี๊ดก็เดินไปโน่นแล้ว”
“ไหมไปเป็นเพื่อนธรเถอะจ้ะ พี่อยู่คนเดียวได้ตรงนี้ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรนี่จ๊ะ”
คนเป็นพี่สาวบอกแล้วก็ทรุดนั่งบนเก้าอี้ ที่ธนัญญายกมาให้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปในกองละคร ซึ่งกำลังถ่ายกันอยู่ในร้านกาแฟชื่อดังที่หน้าคอนโดฯ หรู และตรงที่หญิงสาวนั่งอยู่ก็เป็นกระโจมสีขาว ที่ทางคอนโดนำมากางอำนวยความสะดวกให้เป็นที่นั่งพัก
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวไหมมานะคะพี่แพร”
อนงค์นางบอกพี่สาวแล้วก็รีบเดินตามหลังธราธรที่เดินนำหน้าลิ่วๆ ตรงไปยังลิฟต์ แต่ครั้นไปถึงก็มองไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อน
“ไปไหนนะไวจริงๆ แล้วจะให้มาเป็นเพื่อนเพื่ออะไรเนี่ย” หญิงสาวบ่นออกมาอย่างหัวเสียระคนหงุดหงิด
ขณะเดียวกันนั้นณภัทรกับคมศักดิ์ก็กำลังลงลิฟต์มายังชั้นล่างหลังจากนำรถขึ้นไปจอดยังชั้นเก้า เพราะณดนย์นัดให้เข้าไปหาในร้านกาแฟหน้าคอนโดฯ บอกว่าถ่ายละครอยู่ที่นั่น
“ฉันไม่เข้าใจไอ้ดนย์เลยว่าในเมื่อกำลังถ่ายละครแล้วจะนัดให้เข้าไปหาทำไม” ณภัทรบ่นพึมพำ
“อาจใช้เพียงบางส่วนในร้านถ่ายทำมังครับนาย”
คนเป็นนายยังไม่ทันพูดอะไรลิฟต์ก็เปิดออกเสียก่อน และสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็สร้างความหลาดใจระคนยินดีให้เกิดขึ้นในฉับพลัน เมื่อเห็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดกระโปรงยีนสั้นเหนือเข่า กับเสื้อแขนยาวสีขาวตัวยาวมีเข็มขัดเส้นเก๋คาดหลวมๆ ที่สะโพก ผมยาวถูกรวบไว้ง่ายๆ แต่กลับสวยถูกใจเขาอย่างประหลาด
ผู้หญิง...ที่เข้ามาสร้างความปั่นป่วนให้หัวใจเขาไม่รู้คลายนี่นา คิดถูกเหลือเกินที่มาที่นี่ ก่อนจะหันไปสบตาคมศักดิ์ซึ่งฝ่ายนั้นก็รีบเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างรู้ใจผู้เป็นนายดี
ซึ่งหญิงสาวที่ยืนอยู่คืออนงค์นางที่พกอารมณ์หงุดหงิดไว้จนเต็มเปี่ยม เมื่อเห็นลิฟต์เปิดก็ก้าวเข้าไปในทันที ขณะกำลังจะเอื้อมมือไปกดหมายเลขชั้น ก็ได้ยินเสียงห้าวทุ้มเอ่ยถามอยู่ทางเบื้องหลัง
“ชั้นไหนเหรอครับ”
“ชั้นเก้าค่ะ”
อนงค์นางตอบเบาๆ แล้วก็อดสงสัยพฤติกรรมของผู้ชายคนที่ถามเธอไม่ได้ ในเมื่อลงมาแล้วจะขึ้นไปอีกทำไมกัน หรือจะลืมของไว้เหมือนเพื่อนเธอกระมัง และขณะที่ลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวนั้นหญิงสาวก็แอบวิจารณ์อีกฝ่ายอยู่ในใจว่า ผู้ชายอะไรหน้าใสยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก นี่ขนาดเห็นหน้าเพียงแวบเดียวเท่านั้นนะ
ขณะเดียวกับเจ้าของร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านใน ก็มองร่างระหงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพลางก้มลงมองตัวเองแล้วก็อดยิ้มขำไม่ได้ วันนี้ทั้งเขาและอีกฝ่ายแต่งกายคล้ายกันจนเหมือนฝาแฝด เมื่อเช้าเพิ่งให้คนสนิทนำดอกกุหลาบที่เขาเป็นคนเลือกซื้อให้เองกับมือไปเสียบไว้ที่หน้าบ้าน ตอนนี้ก็มาพบกันอย่างไม่คาดฝันอีก
โชคชะตาช่างเข้าข้างเขาเสียจริง
เมื่อถึงชั้นเก้าอนงค์นางก็เดินตามหารถยนต์ของธราธรทันที เธอไม่ค่อยได้ขึ้นมาที่ลานจอดรถชั้นนี้บ่อยนัก เพราะปกติผู้เป็นเพื่อนมักจะจอดไว้ที่ชั้นหนึ่งมากกว่า แต่วันนี้ชั้นที่ว่าไม่มีที่ว่างเลยต้องนำมาจอดที่นี่ แล้วหญิงสาวก็ให้นึกโมโหตัวเองที่ไม่ได้ถือกระเป๋าสะพายขึ้นมาด้วย จะได้โทร.ตามไม่ต้องมาเดินหาให้วุ่นแบบนี้ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มๆ ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“คุณกำลังจะไปไหนหรือครับ”
ณภัทรนั่นเองที่เป็นผู้ถาม ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวออกมาจากในลิฟต์ และเห็นอีกฝ่ายยืนทำท่าทางเหมือนมองหาอะไรอยู่
“มองหารถเพื่อนอยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าจอดอยู่ตรงไหน”
อนงค์นางตอบเพราะตอนมาถึงคอนโด ผู้เป็นเพื่อนให้เธอกับพี่สาวลงก่อน แล้วจึงขับรถขึ้นมาจอดที่นี่เธอเลยไม่รู้ว่ารถจอดตรงไหน ที่จอดรถที่นี่ก็กว้างยังกับอะไรมิหนำซ้ำยังดูเปลี่ยวๆ ชอบกล
แล้วผู้ชายคนที่ถามนี่ก็เป็นคนเดียวกับในลิฟต์ซึ่งต้องตามเธอมาแน่นอน แล้วปากไวเท่าใจคิดก็ถามโพล่งออกไปน้ำเสียงแข็งๆ ว่า
“แล้วคุณตามฉันมาทำไม”
ถามพลางก็มองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้วางใจนัก เพราะเหลียวมองไปรอบตัวก็ไม่เห็นมีใครอยู่แถวนี้เลยสักคน
“ผมเดินตามคุณที่ไหน ผมก็หารถผมอยู่เหมือนกัน” ณภัทรตอบยิ้มๆ ซึ่งไม่ใช่วิสัยของเขานักที่จะเที่ยวยิ้มให้ผู้หญิงคนไหนง่ายๆ
อนงค์นางมองคนพูดเขม็ง ไม่ได้ตามนี่นะแต่เดินประชิดตามหลังเธอตลอด และคงเป็นเพราะเดินหันหน้าหันหลังรองเท้าส้นสูงที่ใส่อยู่ก็พลิกทันที หญิงสาวจึงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ
- ผู้เขียน
