บทที่ 6 เลขาจำเป็น
1046 คำ
"คุณติดปัญหาอะไรมั้ย คุณข้าว"
เสียงทรงทำอาจของท่านประธานถามขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไม่ตอบ
"ถ้าให้ดิฉันไปเป็นเลขาของเพื่อนท่านประธาน แล้วเลขาของท่านละคะ"
ใบข้าวที่ไม่อยากทำงานร่วมกับผู้ชาย ที่มีทัศนคติแย่ๆ พยายามหาข้ออ้าง
"ให้ลมหนาวดูแลไปก่อน เธอก็เร่งช่วยงานเพื่อนฉันให้เสร็จ แล้วค่อยกลับมาทำงานต่อ ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้เป็นสองเท่า ระหว่างที่เธอช่วยงานเพื่อนฉัน"
ใบข้าวตกใจกับข้อเสนอแต่ต้องเก็บอาการ ไม่ใช่โบนัส! แต่เป็นเงินเดือน!! แม่เจ้า!
บุคคลตัวอย่างใช้เงินแก้ปัญหาที่แท้ทรู แบบนี้ไงฉันถึงยังทำงานอยู่ที่นี้
"ได้ค่ะท่านประธาน"
เอาว่ะ อย่างน้อยก็ได้เงินเดือนเพิ่มสองเท่า ปกติเงินเดือนของฉันจะอยู่ที่หนึ่งแสนบาทต่อเดือน ยังไม่รวมโอทีนะ ถ้าสองเท่าก็คือสองแสน เงินก้อนใหญ่แบบนี้สามารถใช้เป็นค่ารักษาพยาบาลให้แม่ได้อีกนาน
"หึ"
จู่ๆ เสียงหัวเราะในลำคอดังมาบุคคลที่เอาแต่นั่งเงียบ ดังขึ้น ทำให้ใบข้าวหันมองอย่างแปลกใจ
“สวัดดีค่ะ ดิฉันขวัญญดากร ต่อไปนี้จะทำหน้าเลขาเป็นเลขาให้คุณ.. ค่ะ”
ใบข้าวเกือบจะหลุดพูดชื่อของอีกฝ่าย ดีนะที่ยั่งไว้ทัน
“....”
ไม่มีพูดใดๆ จากร่างสูงที่นั่งอยู่ นอกจากดวงตาคมสีอำพันที่มองตรงมา ทำใบข้าวรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ บอกไม่ถูก
"ฉันจะไปข้างนอกกับลมหนาว คุยกันตามสบายนะ"
ฉันมองเจ้านายที่เดินออกไปหาหญิง ทิ้งให้ฉันยืนเคว้งคว้างอยู่ในห้องกับเพื่อนเขาสองคน ในใจพยายามนับหนึ่งถึงสิบ เพื่อให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
“ท่านจะให้ดิฉันไปช่วยงานวันไหนคะ?”
เสียงหวานดังฉะฉานถูกเปล่งออกมา จงใจให้อีกฝ่ายได้ยินชัดๆ เมื่อร่างสูงเอาแต่เงียบและมองหน้าอยู่อย่างนั้น จนเกิดบรรยากาศน่าอึดอัด ถ้าจะทดสอบความอดทนของฉันก็ย่อมได้ เพราะฉันคนนี้สามารถรอจนกว่าอีกคนจะเปิดปากพูด
แต่จู่ๆ ร่างสูงก็ลุกขึ้น ก้าวยาวๆมาทางใบข้าว จนร่างบางตกใจถอยหนีไปชิดกำแพง
“ดูเหมือนเธอจะจำฉันไม่ได้นะ”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างระงับอารมณ์ ทำไมเธอจะจำไม่ได้ เธอจำได้ดีเลยล่ะ เขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ แต่ตอนนี้คือเวลางาน จะเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานไม่ได้
“ดิฉันไม่รู้ว่าท่านกำลังพูดถึงอะไร ดิฉัน..”
“อยากให้ฉันทบทวนความจำให้มั้ย ว่าฉันเป็นใคร”
ประโยคที่กระซิบข้างหู ทำใบข้าวขนลุกซู่ มันทั้งทรงพลังดูมีอำนาจ จนเธอลอบกลืนน้ำลายลงคอ
“....”
"หึ"
ร่างสูงที่ทำเพียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งโซฟา เมื่อได้แกล้งอีกคน มือหนาหยิบแฟ้มเอกสารสีดำขึ้นมา
"รายละเอียดอยู่ในแฟ้ม"
อีกฝ่ายยื่นแฟ้มให้ ดวงตาคมที่เอาจ้องมอง ทำให้ใบข้าวประหม่าไม่น้อย ประสบการณ์ที่ผ่านมาใช้ไม่ได้ผล เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้
มือบางเอือมไปหยิบแฟ้มแต่ต้องชะงัก เมื่ออีกคนไม่ยอมปล่อยแฟ้มให้ ทำให้ยื้อแย่งอยู่นาน จนสุดท้ายมือแกร่งกระชากแขนเล็กๆเข้าหา ส่งผลให้ใบข้าวถลาลงนั่งบนตักแกร่งอย่างช่วยไม่ได้
"คุณเจคอบ!!"
"รีบๆอ่านซะ ขี้เกียจรอ"
"คุณก็ปล่อยฉันก่อนสิ!"
น้ำเสียงห้วนๆจากร่างบางไม่ช่วยอะไร เมื่ออีกคนไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย จนเธอเริ่มจะมีน้ำโห แต่ก็พยายามอดทนไว้
"คุณเจคอบ กรุณาปล่อยดิฉันลงด้วยค่ะ"
ใบหน้าหล่อร้าย หันมามองหญิงสาวตรงๆ ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปนัยต์ตาคู่สวย ที่ซ่อนความดื้อรั้น-เอาแต่ใจ-ไม่ชอบใจไว้ไม่น้อย น่าชื่นชมจริงๆ ที่หญิงสาวยังควบคุมอารมณ์ได้ดี
วงแขนแกร่งโอบรัดเอวคอดกิ่วแน่นมากขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังมีคงดีดดิ้นจะลงจากตักเขา เรื่องที่เธอเป็นเลขาให้เพื่อนเขานั้นนับว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เรื่องที่เธอจะต้องมาเป็นเลขาให้เขานั้น ร่างสูงจงใจเลือกหญิงสาวเอง ในเมื่อเหยื่อสาวสุดสวยมาอยู่ตรง เขารึจะปล่อยไป
"รีบอ่านทำความเข้าใจซะ ก่อนฉันจะบอกเจ้านายเธอ ว่าไม่พร้อมทำหน้าที่"
"นี่คุณ!"
ใบข้าวมองอีกฝ่ายที่ยกท่านประธานมาขู่เธอ ถ้าไม่ติดตรงข้อเสนอเงินเดือนสองเท่านั้น เธอปฎิเสธคงที่จะทำงานให้ผู้ชายคนนี้ไปแล้ว
ใบข้าวพยายามนับหนึ่งถึงร้อยในใจ เมื่อต้องอยู่ในสภาพที่น่าอายแบบนี้ ถ้าเกิดมีใครมาเห็น ต้องแย่แน่ๆ ใบข้าวจึงรีบอ่านเอกสาร-รายละเอียดต่างๆ
'คราวๆคือเธอต้องดูแลเรื่องอาหารการกิน รวมไปถึงจัดการตารางนัดให้เรียบร้อย มีตารางไปดูงานที่ต่างจังหวัดด้วย ซึ่งหมายความว่าเธอต้องไปต่างจังหวัดกับเขาด้วย'
ถึงการไปต่างจังหวัดมันจะเสี่ยง แต่เพื่อเงินที่จะใช้รักษาแม่ เธอยอมเสี่ยง ก่อนจะเซ็นชื่อในเวลาอันรวดเร็ว
"ดิฉันอ่านเอกสารเรียบร้อยแล้ว ขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ"
ใบข้าวลุกขึ้นจากตักแกร่งที่ปลดพัธนาการแล้ว เตรียมตัวจะกลับไปทำงานต่อ
"ก็ดี งั้นไปกันเลย ฉันขี้เกียจรอ"
ใบข้าวที่ตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง หันกลับมามองร่างสูง ที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่มีเกือบสองร้อยเมตร
"เดียวนะคะ หมายความว่า.."
"งานเลขาต้องเริ่มวันนี้"
ร่างบางยืนอ้าปากค้าง ด้วยไม่คิดว่าต้องเริ่มงานเร็วขนาดนี้ แต่ไม่มีเวลาให้เธอตกใจเมื่ออีกฝ่ายเดินออกจากห้องไปแล้ว ทำให้ใบข้าวต้องกลับมาเก็บของที่โจ๊ะลวกๆ ก่อนจะเดินตามร่างแกร่งที่กำลังเดินเข้าลิฟต์ไปแบบไม่รอ
---ツ---
- ผู้เขียน
