เปลือกตาบางยกขึ้นอย่างเหนื่อยล้า ความรู้สึกชาไปทั้งตัวทำใบข้าวแทบขยับตัวไม่ได้ ภาพตรงหน้าคือร่างสูงที่กำลังนอนกอดเธอหลับตาพริ้ม
มือบางค่อยๆยกแขนแกร่งที่พาดเอวออก เพียงขยับตัวอาการแสบตรงหว่างขาทำเธอหน้านิ่ว ขาสองข้างแทบไม่มีแรงจะก้าวลงจากเตียง แค่ขยับตัวอาการปวดร้าวก็ลามทั่วร่างกาย
"จะไปไหน"
ร่างบางพยายามจะลุกจากเตียงชะงัก หันกลับไปมองอีกฝ่ายที่ตื่นแล้วและกำลังมองเธอ ใบข้าวยังโกรธเขาอยู่ จึงเลือกที่จะเมินคำถามเขา
"ว้าย!"
ร่างเธอปลิวตามแรงฉุดของคนที่นอนอยู่ ลงไปทับบนอกเขาพอดี
"คุณเจคอบ! ปล่อยฉันนะคะ!"
"อยากโดนฉันเอาอีกรึไง"
ใบข้าวตวัดสายตามองคนที่กำลังกอด ไม่ให้เธอลุกไปไหนอย่างเคืองๆ พร้อมหยุดดิ้นบนตัวเขา
"คุณก็ปล่อยฉันสิคะ ฉันจะไปอาบน้ำ"
"ลุกไหวหรอ"
เป็นอีกครั้งที่เจคอบโดนคนตัวเล็กมองค้อน แต่เขากลับมองว่ามันน่ารักดี ไม่รู้ทำไม
"ไหวค่ะ!"
ร่างบางยังคงอวดเก่งไม่เลิก แต่เขารู้
