เวทมนต์เริ่มกลับมาเป็นคนเดิมที่ใครก็เข้าหน้าเขาไม่ติด เหมือนจะหนักกว่าเดิมด้วย ชายหนุ่มขร้เหวี่ยงขี้วีนมากขึ้นจนทำเอาจนรอบตัวไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
"แกทำแบบนี้อีกแล้วนะเวทมนต์!" เปลวตวาดลูกชายเพียงคนเดียวด้วยความเหลืออด
"ผมไปทำอะไรอีก"
"แจกันใบที่เท่าไหร่ที่แตกไปในสองวันนี้ เป็นบ้าอะไรถึงมาพังข้าวของ" ยังดีที่ยังไม่ได้เปิดผ้า ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามองเห็นอะไรบง้างในบ้านที่จะเหลือเป็นชิ้นเป็นอัน
"แล้วพ่อล่ะ เอาบลูเบลล์ไปไหน?"
"ฉันจะเอาน้องไปไหนได้ เขาโตแล้ว ไม่อยากอยู่กับแกเขาก็แค่ไป" เปลวตอบเหมือนไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าจะกระวนกระวายแค่ไหน เขาทำดหมือนคนไม่รับไม่รู้
"แต่เธอเป็นคู่หมั้นผม พ่อบอกเองว่าให้เธอมาดูแลผม อยู่ ๆ พ่อก็ปล่อยเธอไป"
"ฉันต้องตามใจแกทุกเรื่องหรือไง ตอนพามาบอกไม่เอา พอเขาไปไม่พอใจ ไบโพล่าแบบนี้ใครจะไปอยู่กับแกได้"
"โถ่เว้ย!"
เพล้ง! และแล้วแก้วที่เวทมนต์เพิ่งดื่มน้
