“นายไปหาเรื่องไอ้สองพ่อลูกนั่นแบบนั้น ผมว่าพวกมันไม่ปล่อยนายไว้เฉย ๆ แน่ ๆ”
“เออ ยิ่งกูถูกกระทำมากเท่าไหร่ คนยิ่งเห็นใจ”
เสียงคุยกันจอแจ ทำเอาฉันตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล เสียงคนรักที่คุยกับคนสนิทอยู่หน้าห้องนอน
“แล้วคุณฟ้าใสละครับ จะไม่เป็นอันตรายเหรอ”
เสียงของคนด้านนอกเงียบไป
“ช่วงหาเสียงแรก ๆ มันอาจจะไม่กล้าทำอะไร เพราะต้องรักษาภาพพจน์ สัญญาไปแล้วว่าจะปกป้องเขานิ กูจะไม่ปล่อยให้เขาเป็นอันตรายหรอก อย่ามาทำหน้าเป็นกังวลใส่กู”
จะดีใจ หรือเสียใจดี ที่เขาบอกจะปกป้องเรา แต่เขากำลังเอาตัวเองเข้าไปสู่อันตราย
“ตราบใดที่มันอยากได้ไร่ของกูอยู่ จะไม่มีวันที่กูจะข่มตาหลับได้เลย ตราบใดที่เอามันมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อกูไม่ได้ กูจะไม่หยุดเด็ดขาด ฆ่าพวกมันสองพ่อลูกได้เมื่อไหร่ วันนั้นกูถึงจะวางมือ” เสียงคำรามจากความโกรธของชายที่เป็นคนรัก มันกำลังบอกว่าเขาเลือกจะเอาตัวเองไปเสี่ยง
“ครับนาย”
“กูเข้าปลุ
