เหลี่ยมจันทร์

บทนำ

“นายครับ คุณเจนมาครับ”

“ให้เข้ามา”

ไม่นานนักหญิงสาวสวยก็เดินตรงเข้ามาหาผม ผมไม่เข้าใจคนที่เข้าหาผมเลย ก็รู้อยู่ทำดีกับผมแค่ไหน ก็ไม่มีทางได้ใจ แต่มันก็ดีอย่างนึง ของไม่ขาด

“จันทร์ฉาย ไม่โทรหาเจนเลยนะคะ” หญิงสาวพยายามเข้ามาคลอเคลีย เพื่อดึงดูดความสนใจของผม ให้สนใจเธอ

“ขอโทษที ช่วงนี้สาวเยอะ” ผมตอบเธอแบบไม่สบอารมณ์

แต่หญิงสาวเหมือนจะไม่สนใจคำตอบของผมเท่าไหร่ เธอยังคงนัวเนียอยู่กับผมไม่ห่าง สำหรับผมแล้วพวกนี้มีไว้แค่ระบายความอยากทางเพศก็แค่นั้น

“อารมณ์ไม่ดีหรอคะ ให้เจนทำให้คุณอารมณ์ดี ดีไหมคะ”

ผมนั่งมองดูเธอปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก ทีละชิ้นอย่างช้า ๆ เพื่อกระตุ้นอารมณ์ของผม ร่างอรชรอ้อนแอ้นของหญิงสาวตรงหน้า ไม่ได้เสื่อมหรือบุบสลาย เพียงแต่แค่ผมเบื่อเธอแล้ว ถ้าอยากจะให้ของผมตั้งเธอต้องทำมากกว่าแก้ผ้า

“อมสิ”

ผมปลดเข็มขัดแล้วถอดกางเกงออก แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม เพื่อให้หญิงสาวตรงหน้า ได้ทำอะไรสะดวกขึ้น ปากสีแดงสดครอบลงบนท่อนลำที่อ่อนนุ่ม แล้วใช้ริมฝีปากรูดขึ้นรูดลงจนมันเริ่มขยายในปากของเธอ

“อื้มมมม ดูดแรงกว่านี้สิ”

เธอดูดเก่งยอมรับเลย ริมฝีปากอุ่นกับลิ้นของเธอทำงานได้อย่างดีเยี่ยม ปลายลิ้นที่ดุนหัวหยักมันทำให้ผมมีอารมณ์เหมือนกันแฮะ เธอดูดเน้นที่หัวหยักหลายครั้ง เทคนิคแพรวพราวใช้ได้

“พอแล้ว ดูดเก่งนะ แบบนี้ค่อยคุยกันได้นานหน่อย”

ผมเดินไปหยิบถุงยางที่โต๊ะทำงานมาสวม เข้าที่ท่อนลำ ก่อนจะอุ้มร่างหญิงสาวตรงหน้า วางลงบนโต๊ะทำงาน แล้วเสียบท่อนลำเข้าร่องของเธอที่ไม่ได้ชุ่มฉ่ำเท่าไหร่นัก

“เจ็บค่ะ จันทร์ฉาย เบากว่านี้หน่อย”

“นิดเดียว เดี๋ยวก็หาย”

ผมก้มลงดูดหน้าอกของเธอที่ตอนนี้สั่นไหวตามแรงกระแทก ยิ่งดูดช่องรักของเธอก็ยิ่งบีบรัด เสียงครางของเธอที่ร้องเรียกมันทำให้ยากที่จะหยุดสนองตัณหาของเธอได้

“อ่าาาาาาาาาห์ ซี๊ดดดดด จันทร์ฉายขาาาา อ๊ะ อ๊าาา”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!! เสียงเคาะประตูจากคนข้างนอก ทำให้เธอตกใจหน่อย ๆ แต่มันก็ไม่ทำให้ผมหยุดการกระทำตรงหน้าได้

“เข้ามา”

“เอ่อ นายครับ คนของเราบอกว่า ไอ้ชินมันกำลังล้างมือ รอลงเล่นการเมืองครับ” ผมเงยหน้ามองลูกน้องที่เข้ามา

มันจะลงเล่นการเมืองงั้นเหรอ แบบนี้คนอย่างมันจะยิ่งจัดการยากขึ้น แค่นี้พวกมันก็มีคนใหญ่คนโตหนุนหลังมันมากมายอยู่แล้ว โธ่เว้ย คนเลว ๆ อย่างมัน ทำไมหนังเหนียวจังวะ ยิ่งโมโหผมก็ยิ่งกระแทกแรงขึ้นอีก ตามอารมณ์โกรธที่มันสุมอยู่ข้างใน

“อะ จันทร์ฉาย เบาลง หน่อยได้ไหมคะ เจ็บ”

“เออ กูรู้ละ ออกไปก่อนไป เห็นหน้ามึงแบบนี้กูไม่เสร็จ”

ลูกน้องของผมยอมออกไปแต่โดยดี เพราะที่นี่ไม่มีใครกล้าขัดใจผมมากนักหรอก เพราะรู้ว่าขัดใจแล้วจะเป็นยังไง

“หันหลังมาที”

เธอพลิกตัวอย่างรู้งานก่อนจะที่ผมจะสอดเข้าไปในร่องที่ตอนนี้เอ่อล้นไปด้วยน้ำมากมาย เอวสอบกระหน่ำกระแทกอย่างแรงไม่ยั้ง เพราะผมอยากจะเสร็จเต็มทนแล้ว

“อ่าา...อูววววว .....สุดสอดเลยค่ะ อาา เสียว อ่าาาาา จันทร์ฉาย อ่าา”

“อ่าาาาาาา ซี๊ดดดด”

เพี๊ยะ!!! เสียงกระทบจากฝ่ามือลงที่บั้นท้ายของเธอ จนเป็นรอยมือ

“อ่าาาาาส์ อ่า อ๊าาา จันทร์ฉายขาาาาา จะเสร็จแล้ว เอาแรงอีก”

แรงกระแทกหนัก ๆ กับเอวสอบที่ทำงานไม่ยอมหยุด มันทำให้ร่างบางเริ่มดิ้นกระเส่าปาดปายหาที่ยึดเหนี่ยว แรงบีบรัดมันทำเอาผมต้องกระแทกสวนเพื่อเสร็จให้ทันเธอ

“อ่าาาาา” ผมดันเข้าไปสุดลำ พร้อมกับบีบสะโพกเธออย่างแรง

“เจ็บค่ะ”

“ขอโทษที อันนี้เงินของเธอ ต่อไปควรจะบอกฉันก่อนถ้าจะมา ฉันต้องไปแล้ว”

ผมโยนเงินให้เธอ 5,000 ที่จริงมันก็เท่ากับผู้หญิงทุกคนที่มาเสนอตัวให้ผม มันจะน่ารำคาญมากถ้ายัยพวกนั้นมาพร้อม ๆ กัน เข้ามาพร้อมกันก็สิ้นเรื่อง จะมาตบตีแย่งชิงทำไม ยังไงก็เป็นแค่หมูเหมือนกันทุกตัวอยู่แล้ว

ผมเดินออกมาจากห้องทำงาน มีลูกน้องยืนรออยู่หน้าห้องมากมาย

“ต่อไปไม่ต้องให้ยัยนี่มาละ ฉันเบื่อ ไอ้เต๋าที่หนีไป หาตัวมันเจอรึยัง”

“ครับ อยู่ที่โกดังหลังเขา”

“พากูไป”

อีกด้าน ฟ้าใส Say ::

“ฉันมาถึงแล้วค่ะคุณซี ที่นี่ดูน่ากลัวเกินกว่าจะเป็นรีสอร์ต”

[ ไปถึงนะ ตามหาคนที่ชื่อมูน ไปถึงแล้วเอาซองกระดาษของฉันให้เขา มันเป็นใบฝากงาน อ่อ มันจะให้เรียกอะไรก็ช่าง แต่เธอต้องเรียกมันว่ามูน ]

“ค่ะคุณซี”

จบการสนทนา

คุ้มเงินไหมเนี่ย ต้องมาอยู่ที่นี่ มันเป็นไร่ เป็นรีสอร์ต แต่ทำไมมีแต่คนน่ากลัวเต็มไปหมดเลย เพื่อเงินสู้โว้ย ฉันต้องมาทำงานที่นี่ เพราะลูกสาวของคุณซีย้ายออก จนทำให้ไม่มีคนดูแลรีสอร์ต แถมลูกชายยังไม่ค่อยดูแลจนยอดตก ฉันเลยต้องเข้ามาดูแลที่นี่ แลกกับเงินเดือน เดือนละ 35,000

“ขอโทษนะคะ ฉันมาตามหาคนที่ชื่อมูน”

พอฉันเรียกชื่อนี้ คนที่นี่ก็ตาโต ทำไมอะ ฉันพูดอะไรผิด

“นั่งรอก่อนย่ะ อย่าเดินเพ่นพ่านนะยะ” สาวสวยปากแดง แต่งตัวจัดจ้านบอกให้ฉันนั่งรอที่โซฟา ที่บ้านหลังใหญ่ ที่มีคนน่ากลัวยืนเต็มไปหมด งื้อออ น่ากลัวจัง อย่ามองฉันนะ

ฉันนั่งรออยู่ประมาณ 2 ชั่วโมง รอจนหลับแล้วหลับอีก จนรถกระบะคันสีดำก็มาจอดที่หน้าบ้าน คนน่ากลัวลงมาจากรถเต็มไปหมด

“นายจ๋า ยัยนี่มาหานาย”

ฉันพยายามจะหลบตาคนที่น่ากลัวสุด ๆ ตรงหน้า เขากำลังเดินเข้ามาหาฉันแล้ว เขากำลังมองมาทางนี้แล้ว คุณซีสั่งฉันมาโดนฆ่ารึเปล่า

“มีอะไร”

“คุณชื่อมูนใช่ไหมคะ”

“ใครสั่งให้เธอเรียกชื่อนี้!!!” เสียงตะคอกดัง ๆ ทำเอาฉันนั่งหดไม่กล้าซบตา

“ขอโทษค่ะ คุณซีบอกให้ฉันมา แล้วย้ำว่า คุณจะให้เรียกอะไรก็ช่าง แต่ฉันต้องเรียกคุณว่ามูน” ฉันรีบเอามือปิดหน้าตัวเองไว้เพราะความกลัว อย่าทำอะไรฉันเลย ขอล่ะ

“แม่เหรอ ส่งยัยเปี๊ยกแบบเธอมาทำอะไร”

“มาทำงานค่ะ ฉันจบบริหารมา คุณซีบอกว่าคุณอาจจะไม่มีเวลาดูแลรีสอร์ตเลยส่งฉันมาดูแลแทน อ่อ ฉันมีจดหมายด้วยนะคะ” ฉันรีบเปิดกระเป๋าแล้วส่งจดหมายให้คนตรงหน้าโดยไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ ไม่กล้าเงยหน้ามองเลย

“ชิ ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลย”

คนตรงหน้ารับจดหมายจากฉันไปเปิดอ่าน ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างฉัน ไม่รู้ทำไมความกลัวมันทำให้ฉันต้องรีบลงไปนั่งกับพื้น กลัวจนฉี่จะราดแล้ว นี่มันแก๊งยากูซ่ารึไง ทุกคนติดอาวุธหมดเลย จะโดนฆ่าไหมเนี่ย แต่ฉันมาทำงานนะ

“แม่อยากให้เธอนอนที่นี่ ส่งเธอมาให้ฉันทำเมียรึไง นมก็แบน ตูดก็ไม่มี แต่งตัวก็บ้าน ๆ หน้าก็ไม่แต่ง แถมยังโคตรกะโปโล อายุเท่าไหร่ จะติดคุกไหมเนี่ย ต่อรอบคิดเงินเท่าไหร่ล่ะ งานเกรดต่ำ ครั้งละ 2,000 ก็เกินพอละ"

“ดูถูกกันพอรึยัง ฉันไม่ได้ขายตัวนะคะ ฉันมาทำงาน เก็บเงินของคุณไว้ยัดปากตัวเองเถอะค่ะ” ฉันจ้องหน้าคนที่ดูถูกฉันเมื่อกี้

ถึงฉันจะจน ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ!

“ปากดี รู้ไหมฉันจัดการกับคนปากดีแบบนี้ยังไง” มือใหญ่ ๆ ของคนตรงหน้า บีบที่แก้มของฉันอย่างแรง จนฉันรู้สึกเจ็บ ถึงจะกลัว แต่จะให้เขามาดูถูกฉันแบบนี้มันไม่ได้หรอก

“ถึงฉันจะจน ฉันก็มีศักดิ์ศรี ฉันไม่ใช่คนที่คุณจะมาเหยียบง่าย ๆ” ฉันสะบัดหน้าออกจากมือของเขา

สายตาที่เย็นเฉียบมองมาที่ฉัน ฉันพูดอะไรลงไป ฉันลืมไปรึเปล่า ตอนนี้เขาเป็นนายจ้างฉันอยู่นะ หาเรื่องตกงานแล้วไง งานที่เงินดีแบบนี้ไม่ได้หาง่าย ๆ เลย

“ไปเลือกห้องเอาเอง แม่บอกจะให้เธอนอนเรือนเล็ก แต่บ้านหลังนั้นมันเป็นที่ส่วนตัวของฉัน ใครก็ห้ามไปยุ่งเด็ดขาด แล้วเธอก็อย่าได้ริอาจจะเข้าไป ถ้ายังอยากมีชีวิตทำงานที่นี่อยู่” เสียงที่เคล้นออกมาจากลำคอทำเอาฉันรู้สึกตัวเล็กลงไปทันทีเลย

“ค่ะ” น่ากลัว แค่เขามองมาก็ทำเอาฉันสั่นแล้ว

“จำไว้เธออยู่ที่นี่ ในฐานะลูกจ้าง ถ้าไม่เรียกฉันว่านาย ก็ต้องเรียกว่าคุณจันทร์ฉายเหมือนคนอื่น”

“แต่คุณซีสั่งมานะคะ คุณมูน ว่าคุณจะสั่งให้เรียกอะไรก็ช่าง แต่ฉันต้องเรียกคุณว่ามูน”

“หนูพอแล้ว นายโกรธแล้ว ถ้าไม่หยุดหนูอาจจะเจ็บตัว” คุณป้าคนนึงวิ่งเข้ามาจับไหล่ของฉันเอาไว้

ฉันเลยต้องเงียบตามที่คุณป้าคนนั้นบอก คุณป้าพาฉันมาที่ห้องพัก มันดูดีกว่าบ้านของฉันที่กรุงเทพมาก ฉันจะต้องทำงานส่งเงินไปรักษาแม่ ที่ตอนนี้ป่วยเป็นมะเร็ง คุณซีเธอเหมือนนางฟ้ามาโปรด ช่วยฉันที่กำลังมืดแปดด้าน เพราะค่าใช้จ่ายของแม่

“คุณซีสบายดีไหมคะ แต่ก่อนคุณซี แม่ของนายอยู่ที่นี่ นายไม่เป็นแบบนี้นะคะ นายเธอน่ารักกว่านี้มาก อ่อ ป้าชื่อแจงนะคะ อีปากแดงที่คุณเจอนั่นลูกสาวป้าเอง อย่าถือสาเลยค่ะ”

ฉันพยักหน้ารับเบา ๆ ต่อไปคงต้องตั้งใจทำงาน ส่งเงินกลับบ้าน อยู่คนละบ้านคงไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ หรอก สู้เขา

“ป้าแจงคะ หนูฟ้าใสนะคะ”

“ค่ะ อย่าไปที่เรือนเล็กนะคะ มันเป็นที่ต้องห้ามสำหรับทุกคน”