ตอนที่ 1 หมาบ้าไปป์
846 คำ
@บ้านไปป์ x มีนา 07.30 น. (วันศุกร์)
Meena part
ตึก! ตึก! ตึก!
"ไอ้ไปป์....หยุด!"
เสียงคุณลุงพิทักษ์ดังขึ้นเรียกให้คนที่เพิ่งจะกลับเข้ามาในบ้านต้องหยุดชะงักหลังจากที่เขาไม่เข้าบ้านมาสามวัน
"พ่อมีอะไรจะพูดก็ว่ามา....ไม่อยากยืนอยู่แถวนี้นาน เสนียด!”
จึก!!!
คนที่ถูกเรียกเมื่อกี้หันมาพูดกับพ่อของเขา ก่อนที่จะพูดไอ้คำสุดท้ายนั้นออกมา แล้วเน้นมาทางฉันกับแม่ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"ไอ้ไปป์....แกพูดจาให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย คุณณีกับหนูมีนาก็นั่งอยู่ตรงนี้หัดเกรงใจเขาซะบ้าง อีกอย่างถ้าใครเขามาได้ยินเข้า เขาจะหาว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน!"
"ทุกวันนี้ผมก็ไม่มีพ่อแม่มาสั่งสอนอยู่แล้วนี่ จะสนใจไปทำไม แล้วอีกอย่างทำไมผมต้องเกรงใจคนนอกพวกนี้ด้วย!"
"ไอ้คนนอกที่แกพูดถึง เขาเป็นเมียของฉันนะ!"
"พ่อมีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่ปะ งั้นผมไปนะเสียเวลานอนชะมัด!"
ตึก! ตึก! ตึก!
"เดี๋ยว....ฉันยังคุยกับแกไม่จบเลยนะไอ้ลูกเวร!"
พูดจบเขาก็เดินขึ้นบนชั้นสองไปเลยโดยที่ไม่ฟังเสียงร้องตะโกนของลุงพิทักษ์คนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของตัวเอง สุดจะบรรยายจริงๆกับผู้ชายคนนี้
"คุณคะใจเย็นๆก่อนนะคะ เดี๋ยวก็ได้ความดันขึ้นหรอก!"
เสียงของแม่ฉันดังขึ้น ก่อนที่ท่านจะลุกแล้วเดินไปยืนข้างๆของคุณลุง
"คุณก็ดูมันสิคุณณี ผมเป็นพ่อมันนะ แล้วดูมันทำกับผม!!!"
"ฉันเข้าใจคุณค่ะ....แต่คุณต้องห่วงสุขภาพของตัวเองด้วยสิคะ!"
พูดจบแม่ของฉันก็พยุงคุณลุงให้กลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ก่อนที่แม่ของฉันจะพูดบางประโยคที่ทำให้ฉันรู้สึกกังวลออกมา
"ยัยมีน....ลูกอยู่บ้านกับตาไปป์สองคนได้ใช่มั้ย อีกสองวันแม่กับคุณลุงต้องบินไปคุยงานที่ต่างประเทศ!"
คือถ้าฉันบอกไม่ได้ แล้วแม่จะไม่ไปได้รึเปล่าหละ ฉันได้แต่พูดกับตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะตัดสินใจตอบผู้เป็นแม่กลับไปเพื่อให้ท่านหายกังวล
"ได้สิคะ...ให้หนูอยู่คนเดียวก็ได้สบายมากค่ะ ปกติไปป์เขาก็ไม่ค่อยกลับบ้านอยู่แล้ว!"
ฉันพูดออกไปตามความจริง ก็ปกติไอ้หมาบ้าไปป์ไม่ค่อยจะกลับมานอนบ้านไง แต่ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไม่ต้องปะทะคารมกับเขาบ่อย
"เดี๋ยวลุงจะสั่งให้มันกลับมาอยู่เป็นเพื่อนหนูที่บ้านเอง ไม่ต้องห่วงหรอกลูก!" คุณลุงพิทักษ์เอ่ยขึ้น
แหละนั่นคือสิ่งที่ฉันขัดคุณลุงไม่ได้อีกตามเคย
"งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวขึ้นไปบนห้องก่อนนะคะ!"
ฉันบอกคุณลุงกับแม่ของฉัน ก่อนจะพาตัวเองเดินขึ้นมาบนชั้นสองแล้วเดินเลี้ยวซ้ายตรงไปยังห้องของตัวเอง จะว่าไปนี่ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยใช่มั้ยงั้นฉันขอแนะนำตัวเองอย่างคร่าวๆก่อนก็แล้วกันเนอะ
ฉันชื่อมีนาหรือมีอีกชื่อนึงที่แม่มักจะชอบเรียกฉันว่ามีน ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบปี กำลังเรียนการจัดการชั้นปีที่สองอยู่ที่มหาลัยL
ถ้าทุกคนฟังจากบทสนทนาก่อนหน้านี้แล้วคงไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ยว่าฉันกับแม่อยู่ที่นี่ในฐานะอะไร อีกอย่างลูกชายบ้านนี้เขาก็ไม่ชอบฉันกับแม่ของฉันสักเท่าไหร่ เรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้ หน้านี่ยังแทบไม่อยากจะมองกันด้วยซ้ำ ขนาดเจอกันที่มหาลัยเขายังทำเป็นไม่รู้จักฉันเลย แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะฉันเองก็ไม่อยากจะไปเสวนากับหมาบ้าอย่างเขาสักเท่าไหร่
"ร่านทั้งแม่ทั้งลูก!"
จึก!
แล้วก่อนที่ฉันจะได้หมุนลูกบิดเข้าห้องตัวเอง ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆ ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร เพราะห้องฉันกับห้องของเขาอยู่ติดกันไง
ขวับ!
ฉันรีบหันไปมองตามเสียงเมื่อกี้ ก่อนจะพบว่าไอ้หมาบ้านั่นมันกำลังยืนพิงขอบประตูห้องแล้วจ้องมองมาทางฉัน แล้วมีเหรอที่คนอย่างฉันจะยอม ตั้งแต่ไอ้คำที่ว่าเสนียดตอนที่อยู่ข้างล่างเมื่อกี้แล้วนะ อีกอย่างนายเป็นใครถึงกล้ามาว่าให้คนอื่นแบบนี้ ว่าฉันคนเดียวไม่พอยังจะมาว่าให้แม่ฉันอีก
"ร่านแล้วมันไปหนักบนหัวใครไม่ทราบ!"
"หรือถ้ามันหนักหัวนายมาก นายก็ไปตัดทิ้งซะ อยู่ไปก็รกโลก!"
- ผู้เขียน
