วันเวลาผ่านไป หลี่หลินใช้ชีวิตอย่างมีความสุข หยางจิ้งเสวียนเองก็กลับมาจวนทุกวัน ต่อให้ดึกดื่นมากแค่ไหนก็ต้องควบม้ากลับมา
ก้าวข้ามธรณีประตูก็มุ่งตรงมาที่เรือนหานเยว่ เขามาค้างที่นี่ทุกคืน เมื่อไฟห้องดับลง เสียงครางแผ่วก็จะดังแว่วออกมาเป็นระยะ บ่าวไพร่ล้วนรับรู้กันดี ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แน่นแฟ้นแล้ว ไม่แน่อาจจะได้เห็นนายน้อยวิ่งเล่นในจวนในไม่ช้า
หยางจิ้งเสวียนไม่ไปเรือนฮ่วนซุยอีกเลย เขาคิดไตร่ตรองแล้ว ว่าจะไม่ให้ความใกล้ชิดสนิทสนมอะไรกับสุ่ยอวิ๋นเหอ จะหาว่าเขาเป็นบุรุษใจร้ายก็ย่อมได้ หากวันหนึ่งนางตัดใจและต้องการออกจากจวนนี้ เขาเองก็จะไม่ห้ามปราม หรือหากนางจะอยู่ต่ออย่างสงบ เขาก็ยินดีจะเลี้ยงดูนางในฐานะอี๋เหนียง
สำหรับหยางจิ้งเสวียน เขามีแค่หลี่หลินเท่านั้น
วันนี้หยางจิ้งเสวียนกลับดึกมาก ไฟในห้องนอนหลี่หลินยังสว่างไหว เขาผลักประตูเข้าไปเบาๆ เห็นนางยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใ
