พี่ลีอาห์ยิ้มกว้างเหมือนทุกครั้งแล้วใส่ใจกันทุกอย่าง เขาคอยมองว่าเธอโอเครึเปล่า แล้วยังไม่ยอมให้ใครถามอะไรในสิ่งที่เธอไม่อยากตอบด้วย ลำแขนใหญ่ที่โอบกอดกันเต็มไปด้วยความอบอุ่นมากกว่าทุกครั้ง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไรถึงรู้สึกแบบนี้ แววตาที่มองจะมีความสงสัยแฝงเข้ามาแต่เลือกที่จะไม่พูดไม่ถามแล้วชวนคุยเรื่องทั่วไปแทน
บทสนทนาเคล้าด้วยเสียงหัวเราะทำให้บรรยากาศที่ดีอยู่แล้วดีมากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม พวกเรานั่งเล่นและพูดคุยจนกระทั่งเวลาล่วงเลยถึงเที่ยงคืนถึงได้แยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน ส่วนข้าวของนั้นค่อยเก็บวันพรุ่งนี้ให้เข้าที่เข้าทางยิ่งขึ้น
คืนนี้เธอมีความสุขมากเลยนะ
แต่ไม่ว่าคืนไหนๆที่มีพี่ลีอาห์อยู่ก็มีความสุขเหมือนกัน
"หลับรึยัง?"
"ยังค่ะ"
"พี่มีเรื่องอยากจะถาม"
"อะไรเหรอคะ?"
"ที่บอกว่าอยากตายเป็นพันๆครั้ง ตอนนี้ยังรู้สึกอยู่ไหม?"
"ก็…บางครั้งมันห้ามไม่ได้" น้ำเสียงแผ่วเบาบอกตามความ
