ขย้ำเด็ก

ตอนที่ 4

เขาเดินกลับไปหาเพื่อนที่นั่งหน้าบึ้งเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มแหย่ๆเพราะรู้ดีว่าทำผิดอะไรไว้ เขามาช้าแค่ยี่สิบนาทีเองไม่เห็นจะต้องงอนอะไรขนาดนี้เลยนี่หวา

เรื่องไอช่าจะให้เพื่อนรู้ตอนนี้ไม่ได้หรอก ไม่ใช่เพราะว่ากลัวเพื่อนแซวจนเขินนะเพราะหน้าด้านผสมกับหน้ามึนอยู่แล้ว แต่ทุกครั้งที่พูดว่ากำลังจะจีบใคร หรือว่ามีใครเข้ามาจีบก็มักจะพบจุดจบที่ไม่สวยตลอดจนตัวเขากลายเป็นคนโสดคนเดียวในกลุ่ม ส่วนเพื่อนน่ะเปลี่ยนเมียแทบทุกสามเดือนได้เลยมั้ง

จะว่าไปไอช่าก็เป็นเหมือนรักแรกพบและรักแรกเลยนี่นา

ต้องจีบให้ติดให้ได้!

"ขาเจ็บแต่เดินคล่องเลยนะมึง!"

"โอ๋ๆไอ้ลูกหมาอย่างอนนะ"

"หมาเหี้ยอะไร?"

"ก็หมาป่าไงไม่ใช่ตัวเหี้ย!"

"กวนตีนกูสนุกไหมห่ะ!?"

"ใครกวนมึง? กูเหรอ! โห้…นี่กูกวนมึงจนโมโหหน้าย่นขนาดนี้เลย มายก๊อด! อเมซิ่งเกินไปแล้วว่ะ!!"

"เฮ้อ…กลับบ้านเถอะ"

เขาใช้สิทธิ์คนเจ็บในการให้เพื่อนขับรถโดยที่ไม่กวนอะไรอีกเลยเพราะดูเหมือนว่ามันกำลังเหนื่อยอยู่ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูรูปถ่ายสิบกว่ารูปจากไอช่า ก่อนจะพิมพ์ข้อความหาเรื่องคุยไปเรื่อยๆเพื่อให้เราทั้งคนสนิทกันมากกว่านี้

เขาบอกเธอว่าชาร์จแบตที่รถแล้วมีคนขับรถเลยสามารถพิมพ์ข้อความได้แบบไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอุบัติใดๆทั้งสิ้น แล้วก็ถามเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป ตอนนี้ไอช่ากำลังจะเก็บห้องพักอยู่ทำให้ตอบได้ช้าต่างกับเขาที่ตอบกลับในทันที

พรุ่งนี้ต้องไปเล่นกับซาบะแล้วละ

ไอ้หมาโง่ทำให้เขาอยู่กับเธอได้นานขึ้นแน่

กลับมาถึงบ้านพร้อมกับข้าวของหลายอย่างที่ซื้อติดมือมาเพื่อนก็เป็นคนจัดเก็บให้ เขาพาตัวเองไปล้มตัวลงนอนบนเตียงจากนั้นก็เลื่อนดูรูปถ่ายของไอช่าวนไปวนมาด้วยความสนใจ เธอไม่ค่อยจะอัพเดตอะไรลงในช่องทางโซเชียวและโพสต์ล่าสุดที่เห็นก็ผ่านมาเกือบครึ่งปีมาแล้ว

ความน่ารักไม่ต้องให้คนอื่นเห็นมากหรอก

หวงจังเลยนะ!

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่ในที่สุดก็สามารถผ่านไปได้ด้วยดี ไอช่าขยับตัวบิดกายเล็กน้อยคลายความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งอาทิตย์ การสอบนั้นเล่นเอาแทบจะตายได้เลยเพราะต้องอ่านหนังสือจนดึกดื่น แล้วตื่นเช้าเพื่อทบทวนก่อนไปสอบกว่าจะกลับมาถึงหอก็ค่ำมืดจนไม่มีเวลาดูแลห้องพักเลย

วันหยุดที่ไม่ได้หยุด!

เสื้อผ้ายังไม่ได้ซักมาหลายวันนั้นค่อนข้างเยอะมาก ขนมนมเนยรวมถึงของสดเล็กน้อยก็หมดเกลี้ยง แต่ยังโชคดีที่มีน้ำเปล่าเหลือสองขวดให้ดื่มดับกระหายบ้าง

เธอใส่เพียงเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงตัวสั้นนอนเพราะรู้สึกสบายตัวไม่อึดอัด แล้วอีกอย่างคืออยู่คนเดียวเลยไม่มีปัญหาอะไรให้ต้องกังวล หลังจากหยิบเสื้อผ้าลงเครื่องแล้วซักก็เดินเข้าไปอาบน้ำต่อทันที พอออกมาแล้วก็จะตากอย่างใจเย็นและร้องเพลงไปพลางๆ เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้วก็ถึงเวลาออกไปหาอะไรกินข้างนอกพร้อมกับซื้อของที่ต้องใช้ติดมือมาด้วยเลย

แต่หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามีเรื่องแปลกมาก

เจอพี่ลีอาห์ทุกวันเลย!

บางวันเขาก็บอกว่ามาธุระแถวนี้ บางวันก็มาหาเพื่อนที่ทำงานในมหาลัย บางวันก็เหงาเลยมาเล่นกับซาบะ เขาชวนเธอพูดคุยอย่างอารมณ์ดีมากทุกครั้งในเรื่องที่ไม่ได้เจาะลึกเกินไป และยังถามถึงเรื่องกินข้าวไม่หยุดซึ่งเธอก็เลี่ยงมาโดยตลอด

บางครั้งก็รู้สึกว่าเขากำลังจีบเธออยู่

คิดมาก!

"จะไปไหนเหรอ?"

"เอ่อ…มาทำอะไรอยู่หน้าหอคะ? หรือว่ามาเล่นกับซาบะ"

"เปล่า พี่มาชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน พี่ยังติดค้างอยู่เลยไม่อยากหายไปดื้อๆมันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร แล้วนี่จะไปไหนให้พี่ไปส่งไหม?

"ไปซื้อของใช้ค่ะ"

"ขึ้นรถพี่สิ"

"แต่ว่า…"

"เราเจอกันทุกวันยังมีอะไรเกี่ยวกับพี่ที่น่ากลัวอีกเหรอ?"

"ไม่มีค่ะ"

"งั้นขึ้นรถเลย วันนี้พี่จะพาไปกินข้าวเที่ยงแล้วช่วยถือของทั้งหมดเอง"

เธอเดินไปขึ้นรถสีดำเงาวับของเขาด้วยท่าทีประหม่ามากพอสมควร พี่ลีอาห์ก็ตามมาประจำที่คนขับรถพร้อมทั้งเปิดเพลงฟังเบาๆระหว่างทาง เขาชวนคุยเรื่องทั่วไปไม่หยุดแล้วยังเล่าว่ามีธุรกิจอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากเท่าไรนัก เขายังบอกอีกว่าบ้านอยู่อีกฟากของเมืองและค่อนข้างเต็มไปด้วยธรรมชาติมากกว่าแถวนี้

น้ำเสียงเบาสบายของเขาช่วยลดความอึดอัดได้ดี

"วันนี้กินอะไรดีละ?"

"สลัดแซลมอนรมควันค่ะ พี่ลีอาห์ละ?"

"งั้นเอาเหมือนกับแต่เพิ่มสปาเก็ตตี้ไข่กุ้งกับซุปครีมเห็ดด้วยดีกว่า พี่ชอบ"

"วันนี้ตั้งใจมาหาเหรอคะ?"

"ก็ตั้งใจมาหาทุกวัน ไม่รู้ตัวบ้างเหรอไอช่า"

เธอนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก

แสดงว่านี่เขากำลังจีบจริงๆเหรอ!?

พี่ลีอาห์สั่งอาหารเรียบร้อยแล้วก็ยิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตรเหมือนทุกครั้งที่ไม่เคยคุกคามให้รู้สึกแย่เลย ทั้งน้ำเสียงและแววตานั้นอบอุ่นและสดใสเสมอไม่ว่าเราจะเจอกันครั้งไหนก็ตาม

เธอไม่รู้เลยว่าจะชวนเขาพูดคุยเรื่องอะไรดีเพราะปรกติก็คุยไม่เก่งอยู่แล้ว สุดท้ายพี่ลีอาห์ก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาเหมือนทุกครั้งจนอาหารมาเสิร์ฟ เขาตักสปาเก็ตตี้ไข่กุ้งป้อนทั้งที่ไม่จำเป็นแต่ก็อ้าปากกินไม่ได้ปฏิเสธ ผ่านไปไม่ถึงสองนาทีก็ตักชุปครีมเห็ดให้ชิมพร้อมทั้งบอกว่านี่คือเมนูโปรด แววตาคู่นี้ที่มองกันทำให้รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวไปหมด แล้วน้ำเสียงยังทำให้รู้สึกสบายใจมากอย่างบอกไม่ถูกเลยว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไร

ดูไปดูมาแล้วเขาก็สดใสและน่ารักมากนะ

ทำไมถึงได้โสดละ?

"อิ่มแล้วเหรอ?"

"ค่ะ แล้วพี่ลีอาห์ละคะ?"

"อิ่มแล้วเหมือนกัน จะไปไหนต่อดีละวันนี้พี่ว่าง"

"ซื้อของเข้าห้องค่ะ"

"ปิดเทอมแล้วไม่ได้กลับบ้านเหรอ?"

"ฉันไม่มีบ้านให้กลับแล้ว"

"พี่ขอโทษ"

"...ขอโทษ?"

"ก็น้ำเสียงเมื่อกี้ของไอช่าดูเศร้าน่ะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันชินแล้ว" เธอตอบคำถามแบบนี้ไม่บ่อยเท่าไรนักแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรแล้วละ บ้านของเธอยังคงอยู่ในความทรงจำเสมอและทุกคนก็ยังคงอยู่ในใจไม่ได้หายไปไหนเลยสักวัน

แล้ว...พี่ลีอาห์จับมือเธอทำไม?

"พี่ถือว่านี่คือเดตแรกของเรานะ"

"ห๋า!?"

"เก็บพี่ไว้พิจารณาด้วยนะไอช่า"

"เอ่อ…"

"ไม่ต้องคิดมากหรอก พี่รอได้"

"ฉันว่าพี่ลีอาห์จีบคนอื่นดีกว่าไหมคะ?"

"อย่าพึ่งตัดโอกาสกันสิ พี่ไม่ใช่คนใจง่ายพอจะจีบใครง่ายๆไปทั่วหรอกนะ ไอช่าเปิดใจรับพี่ไว้สักคนเถอะ"

"ถ้าฉันไม่ได้เป็นแบบที่พี่ลีอาห์เห็นตอนนี้ละคะ?"

"แล้วถ้าพี่ไม่ใช่คนแบบที่เห็นละ?"

"จะกลายร่างเป็ยหมาป่ารึไงคะ! ฉันว่าเราค่อยเป็นค่อยไปเรื่องนี้ดีกว่า ถ้าหากว่าไปกันไม่ได้จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก แต่ถ้าเข้ากันได้จริงก็คงจะดีสิคะ"

"แล้วสมมุติว่าถ้าพี่เป็นหมาป่าจริงๆจะกลัวไหม?"

"ถ้าน่ารักเหมือนซาบะก็ไม่กลัวหรอก"

"จริงเหรอ!?"

"อื้ม! งั้น...ถ้าหากว่าฉันไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นแม่มดพี่ลีอาห์จะกลัวไหมคะ?"

"คงเป็นแม่มดที่น่ารักที่สุดเท่าที่โลกเคยมีมา งั้นลองทำนายภาพอนาคตของเราหน่อยสิ ว่าพี่จะได้เป็นแฟนกับไอช่า หรือว่าไอช่าจะได้พี่เป็นแฟน"

"พูดไปเรื่อย!"

"พี่พูดจริงๆนะ"

"ไปซื้อของดีกว่าค่ะ" ก่อนที่เขาจะพูดอะไรให้เขินอายมากกว่านี้ก็ต้องรีบตัดบทแล้วเดินออกไป พี่ลีอาห์คว้าข้อมือเธอไว้แล้วเดินไปพร้อมทั้งพูดคุยเรื่องอื่นแทนแต่ก็มักจะหยอดคำหวานๆให้เขินอยู่เสมอ

ได้อยู่กับเขานานๆแบบนี้แล้วรู้สึกดีจัง

นี่เธอจะชอบเขารึเปล่านะ?