ตอนที่ 3

1447 คำ
เช้าวันต่อมาเต็มไปด้วยความเร่งรีบเพราะตื่นสายและง่วงนอนเป็นอย่างมาก ไอช่าเข้าห้องสอบด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่าไม่มั่นใจว่าจะทำได้ไหม ในใจเต็มไปด้วยความกังวลทุกอย่างทั้งที่บางเรื่องก็คุ้นตาอยู่บ้างแต่ข้อสอบมักจะมีเรื่องให้ประหลาดใจอยู่เสมอ อย่างเช่นเรื่องนี้อาจารย์สอนจริงๆรึเปล่า หรือทำไมคำตอบเหมือนจะถูกทุกข้อเลยทั้งที่มีข้อเดียวที่ถูก เธอเดินออกจากห้องสอบเป็นคนแรกก่อนจะออกไปหาของหวานกินแก้เครียด แล้วเตรียมตัวอ่านหนังสือทบทวนความรู้ที่ต้องสอบอีกวิชาในตอนบ่าย ใครว่าแค่มาเรียนแล้วไม่เหนื่อยกันนะ รู้ไหมว่าแทบตายแล้ว!! "น้ำแตงโมปั่นแก้วหนึ่งค่ะ" "สักครู่นะหนู" ในขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่งของร้านลีอาห์นั่งเท้าคางมองคนน่ารักที่ดูไม่ค่อยสดใสเลย ความจริงวันนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจจะแวะมาหรอก แต่เมื่อคืนหลังคุยกันจบแล้วก็ติดต่อเพื่อที่สอนอยู่มหาลัย เขารู้ว่าอาทิตย์นี้คือการสอบก่อนจะปิดเทอมแล้วยังรู้อีกด้วยว่ามหาลัยที่นี่มีระบบที่ค่อนข้างต่างจากที่อื่นเพื่อรองรับนักศึกษากรณีที่ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป แต่ข้อมูลส่วนตัวขนาดนั้นไม่ได้เป็นที่เปิดเผยและทางมหาลัยไม่ต้องการรู้หากไม่สร้างความเดือดร้อนอะไร เขาก็เรียนจบจากที่นี่เช่นกัน เขาไม่ได้จะติดตามเธอเหมือนพวกโรคจิตหรอกแค่บังเอิญว่าเป็นทางผ่านเท่านั้นเอง แล้วอีกอย่างขนมที่บ้านก็หมดพอดีเลยต้องออกมาหาซื้อเพิ่ม ขาข้างขวายังเจ็บอยู่แต่ไม่ได้มากจนทนไม่ไหวแล้วการไม่เดินเลยก็รู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดคือขับรถออกมาเดินเล่นเล็กน้อยแล้วค่อยกลับบ้าน การแต่งกายวันนี้ก็ค่อนข้างสบายๆไม่ได้ตั้งใจจะมาพบมาเจอหรือคิดหาทางเข้าใกล้เลยจริงๆ แต่บ่ายนี้เธอมีสอบเขาจำได้ "โต๊ะนั้นสั่งอะไรเหรอครับ?" "น้ำแตงโมปั่นน่ะ" "ผมเอาแบบนั้นแก้วหนึ่งครับ" เขานั่งใช้เวลาตลอดครึ่งชั่วโมงอย่างมีประโยชน์นั่นคือการแอบมองคนน่ารักอ่านหนังสือสอบเงียบๆคนเดียว ทุกอากัปกิริยาเต็มไปด้วยความน่าเอ็นดูเกินจะบรรยายออกมาได้ แล้วกลิ่นตัวยังหอมมาถึงโต๊ะของเขาจนอยากจะเข้าไปดอมดมแล้วซุกไซ้ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนว่าจะไม่มีแรงมากพอที่จะดึงดูดความสนใจให้ละสายตาจากเธอได้เลยด้วยซ้ำ ทุกอย่างน่ารักไปหมดจนกระทั่งเก้าอี้ตรงหน้าถูกเลื่อนออกแล้วมีคนมานั่งปั้นยิ้มหวานใส่ "ขับรถอ้อมมาไกลนะ" "ไกลอะไรใกล้ๆแค่นี้เอง" "เอาอะไรมาใกล้ว่ะ! บ้านมึงน่ะอยู่อีกฟากโน้นแล้วมหาลัยก็ห่างจากตัวเมืองไม่ใกล้ร้านของมึงด้วยซ้ำ" "แค่ขับรถเพลิน" "จริงดิ!? เพลินมาไกลขนาดนี้คงต้องไปเช็คสมองใหม่แล้วมั้ง!" "แค่ออกมาหาซื้ออะไรกินเฉยๆ" "โทรเรียกเอาก็ได้แล้วไหมละ! เมื่อวานขนมที่ซื้อไว้ก็เหลือตั้งเยอะ ของฝากที่กูเอาไว้ให้ก็เต็มบ้าน นี่ยังไม่รวมกับของสดที่แม่บ้านซื้อไว้ให้เต็มตู้เย็นอีกนะ ที่บ้านไม่น่าจะมีอะไรขาดเหลือนี่หว่า เผลอๆอยู่ได้อีกเกือบอาทิตย์เลยมั้ง!" "แค่เบื่อเลยออกมา" "ออกมาไกลขนาดนี้กลับบ้านพร้อมกูเลยไหมละ?" "อื้ม เดี๋ยวจะนั่งรอแถวนี้" "ได้ข่าวพวกที่ทำร้ายมึงไหม?" "ไม่" "กูได้ข่าวว่ามันน่าจะไปเมืองอื่นแล้ว นี่ยังไม่รู้เลยว่าที่ไหนจะจับได้" "ทำเพื่ออะไรว่ะ?" "อยากให้คนรู้ไงว่าพวกเราน่ะมีจริง" "ไม่เห็นอยากให้ใครรู้เลย!" “นั่นสิ!” เขานั่งกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนเพียงไม่นานก็ต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง ตอนนี้ไอช่าก็เดินออกไปพร้อมกับเพื่อนแล้วทำให้ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจ เขาสั่งน้ำแตงโมปั่นมาอีกแก้วถึงได้เดินเล่นแถวๆนี้ในระหว่างรอเพื่อนเลิกงาน ที่นี่ยังคงเหมือนเดิมแทบทุกอย่างทำให้รู้ว่าควรจะไปนั่งพักแถวไหนที่สงบๆดี ไม่รู้ว่านั่งเล่นที่สวนสาธารณะอยู่นานเท่าไรถึงพึ่งเห็นว่ามีหอพักเปิดใหม่ ริมฝีปากเริ่มเบ้ด้วยความข้องใจในเรื่องที่หาคำตอบได้แต่ก็ไม่อยากจะเข้าใจเลย ทำไมกันนะตอนที่เขาเรียนถึงไม่มีหอพักใก้ลขนาดนี้แล้วยังมีสวนที่ร่มรื่นกว่าเดิมอีก เพื่อนบอกว่าเพราะเขาจบที่นี่เลยเจริญ มันเกี่ยวด้วยเหรอ? “นั่นลูกหมาใครหลงมาแถวนี้?” ลูกหมาตัวสีน้ำตาลอ่อนสวมปลอกคอสีดำกำลังวิ่งไล่แมลงอยู่ เขานั่งมองอยู่เกือบสิบนาทีก็ยังไม่เห็นเจ้าของเลย เจ้าลูกหมาตัวนั้นก็ดูไม่เดือดร้อนอะไรถึงได้กระโดดไล่แมลงที่บินวนไปมาชนิดไม่เจียมขาสั้นๆเลย ถ้าเขาเป็นหมาแล้วไอช่าจะชอบไหมนะ อยากอยู่ใกล้ๆเธอจัง! ในระหว่างที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพื่อนก็โทรมาตามเพราะตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เขาหันไปมองหมาตัวนั้นอีกครั้งก่อนจะเดินไปลูบหัวเล็กด้วยความเอ็นดูมากเป็นพิเศษ หางสั้นๆส่ายไปส่ายมาอย่างน่ารักเกินทน แล้วยังกระโดดเกาะขาประหนึ่งว่าเราสนิทกันมาก่อนทั้งที่พึ่งจะเจอไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ จากนั้นโชว์ทักษะการอ้อนขั้นสูงด้วยแววตากลมแป๋วและน้ำเสียงเหาเบาๆแสนบ้องแบ๋วเหลือเกิน หมาของใครก็ไม่รู้เอากลับบ้านไม่ได้ ขโมยเลยดีไหม? "ซาบะ!" "...เอ๋?" "พี่ลีอาห์เราบังเอิญเจอกันอีกแล้วนะคะ แล้วนี่เล่นกับซาบะนานรึยังคะ?" "พี่นึกว่าหมาหลงทางซะอีก นี่รู้จักเหรอ?" "เป็นลูกหมาของลุงเฝ้าหอพักค่ะ ซาบะชอบออกมาวิ่งเล่นที่นี่ทุกวันอยู่แล้ว" "อ่อ…แล้วเลิกเรียนรึยัง?" "เลิกแล้วค่ะ" "แล้วมาทำอะไรที่นี่ละ? หรือว่าอยู่หอพักตรงนั้น" "ใช่ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ" "เดี๋ยวสิไอช่าถ่ายรูปพี่กับซาบะหน่อยสิ พี่ชอบหมาตัวนี้" "เอ่อ…ได้ค่ะ" "แต่ว่าโทรศัพท์ของพี่แบตหมดน่ะ ใช้ของไอช่าได้ไหมแล้วค่อยส่งมาให้พี่ทีหลัง" "ก็…ได้ค่ะ" เขายิ้มกว้างพร้อมให้กับอุ้มลูกหมาตัวเล็กขึ้นมาถ่ายรูปคู่กันด้วยความชอบใจมาก จากนั้นก็ปล่อยให้มันวิ่งเล่นแล้ววิ่งตามจนไอช่าต้องมาช่วยเพราะกลัวว่าจะหลุดออกไปถนนแล้วรถชนเอา ผ่านไปสิบนาทีไอช่าอุ้มลูกหมาขึ้นมาแล้วเดินไปหอพัก เขาเลยอาสาเดินไปเป็นเพื่อนเพื่อยื้อเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันให้นานขึ้น โดยอ้างว่าอยากจะเล่นกับน้องหมาต่ออีกนิด ความจริงก็แค่หาเรื่องคุยกับเธอเท่านั้นเอง คนอะไรนะ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งน่ารัก! "งั้นพี่กลับละ" "เดินทางดีๆนะคะ" "พรุ่งนี้กินข้าวเย็นกันไหม?" "พรุ่งนี้ไม่ว่างเลยค่ะ" "ไม่เป็นอะไรครับ งั้น…พี่ไปละแล้วจะแวะมาหาไอ… เอ่อ! มาเล่นกับซาบะ" "เดินทางดีๆนะคะ ฉันส่งรูปให้แล้วพี่ลีอาห์ไปเลือกเอาเองนะว่าชอบรูปไหนบ้าง" เขาทำได้แค่พยักหน้าแล้วยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรที่สุดทั้งที่ไม่อยากจะไปไหนเลย เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานกว่านี้ แต่ปัญหาคือเราพึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานแล้วเธออาจจะรู้สึกไม่ปลอดภัย ถึงยังไงเขาไม่ควรจะรุกหนักเกินไปเพราะเธออาจจะกลัวเอาได้ ไอช่ายิ้มตอบกลับมาก่อนจะเดินเข้าไปในหอพักพร้อมกับลูกหมาตัวนั้น เธอคงเป็นคนที่รักสัตว์มากพอสมควร ถ้าอย่างนั้นเธอต้องรักเขาด้วยสิ! หากว่ากลายร่างเป็นหมาป่าตอนนี้เธอคนดีจะลูบหัว จะหยอกแล้วกอดแบบนั้นไหมนะ ไม่อยากจะอวดหรอกนะว่าขนนุ่มมาก อยากมีเจ้าของจัง!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม