ตอนที่10 ติดฝนสองต่อสอง
1655 คำ
มิราสะดุ้งโหยงกับเสียงที่เธอคุ้นเคย คริสโตเฟอร์จำต้องถอนจูบอย่างเสียมิได้
"มายืนทำอะไรกันตรงนี้" คุณแดเนียลถามเสียงเข้มแต่ก็ไม่ถึงขั้นโกรธเคืองอะไร เพราะเขาเข้าใจวัฒนธรรมชาวตะวันตกดีนั่นเอง แต่ถึงกระนั้นที่นี่คือประเทศไทย หากใครมาเห็นภาพเมื่อครู่คงเป็นผลเสียกับบุตรสาวเป็นแน่ เขาจึงได้เอ่ยปากห้ามปราม
"เอ่อ คุณพ่อคะ" มิราดวงหน้าแดงกล่ำ
"พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย คุณคริสด้วย" คุณแดเนียลพูดจบก็เดินขึ้นเรือนไม้สักไป
มิราจ้องมองคริสโตเฟอร์อย่างโกรธเคือง เธอไม่รู้จะสรรค์หาคำไหนมาด่าคนโรคจิตที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาเอาแต่อมยิ้มกวนประสาทให้เธอ
"คุณไปพูดอะไรกับคุณพ่อ" เธอมองเขาด้วยหางตา
"ผมก็แค่บอกไปว่าผมข่มขืนคุณและก็จะรับผิดชอบแต่งงานกับคุณ" คริสโตเฟอร์ไม่ยี่หระต่ออาการของเธอแม้แต่น้อย ถึงในใจกำลังหวาดกลัวการกระทำของเธอนับจากวันนี้เป็นต้นไป
"เพราะอำนาจเงิน เพราะความร่ำรวยอยากได้อยากมี คุณเลยต้องทำขนาดนี้ใช่มั้ย" มิราน้ำตาคลอ ส่วนสาเหตุนั้นเธอเองก็ยังคงสับสน
"คุณจะดูถูกดูแคลนผมยังไงก็ได้แต่อย่าให้มันมากเกินไป ผมไม่รู้จะเปลี่ยนความคิดคุณยังไง แต่ผมจะไม่ถอยหลังกลับไปเด็ดขาด" คริสโตเฟอร์เปล่งคำพูดที่แผ่วเบาทว่าหนักแน่นกับเธอ และเดินขึ้นเรือนตามคุณแดเนียลไป
คุณขวัญดาวเดินมาจากไร่ของน่านนทีพร้อมกับแก้วและถือของอีกพะรุงพะรัง มิราจึงเดินเข้าไปช่วยมารดา
"ทำไมหน้าแดงคะลูก" มารดาไถ่ถามเพราะอดเป็นห่วงแก้วตาดวงใจของตนไม่ได้
"แม่ไปไหนมาคะ" เธอถามเสียงสั่น
"ไปทำบุญมาจ้ะ อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่ต้องบินไปธุระที่อังกฤษ หนูอยากไปด้วยมั้ย" คุณขวัญดาวพาเธอเดินขึ้นเรือนใหญ่ไป
"ขอคิดดูก่อนนะคะ" พ้นขั้นบันไดขั้นสุดท้ายของเรือนไม้สักด้านซ้ายมือ มิราเหลือบเห็นบิดากำลังนั่งคุยกับคริสโตเฟอร์อยู่จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา เธอนั่งลงข้างๆบิดา
"คุณพ่อมีอะไรเหรอคะ" เธอถามเสียงแผ่วเบา เพราะกลัวเหลือเกินว่าหากเป็นเช่นที่คริสโตเฟอร์บอกเรื่องแต่งงาน เธอจะไม่สามารถขัดคำสั่งของบิดาได้เลย
ผู้เป็นบิดาเคยให้เวลาเธอถึงสองปีในการหาคู่ครอง ณ บัดนี้เวลาล่วงเลยมากว่าสามปีแล้ว แต่ยังไร้วี่แววว่าเธอจะมีใคร คริสโตเฟอร์เป็นคนที่คุณแดเนียลหมายปองไว้ตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว และยิ่งตอนนี้มาเกิดเรื่องเสื่อมเสียขึ้นกับเธอ คุณแดเนียลยิ่งต้องเร่งรัดการแต่งงานของเธอให้เร็วขึ้น
"พ่อรู้เรื่องทุกอย่างจากคุณคริสแล้ว เพราะฉะนั้นลูกต้องแต่งงานกับเขา"
"แต่เขาข่มขืนหนูนะคะคุณพ่อ" มิราน้ำตาคลอเพราะรู้ดีว่าคำพูดของบิดานั้นเด็ดขาดเสียยิ่งกว่าใคร
"พ่อเชื่อมั่นว่าคุณคริสจะเป็นสามีที่ดีของลูก พ่ออยากให้ลูกได้เจอคนที่ดีพอ พ่อเชื่อว่าสิ่งที่เขาทำลงไปก็เพราะรักลูกของพ่อ" บิดาปลอบใจเธอ ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อนั้นเจ็บปวดเสมอเมื่อเห็นน้ำตาของลูก
"แต่หนูไม่ได้รักเขา ไม่มีวันรักผู้ชายแบบนี้ด้วย เขาเป็นใครมาจากไหนหนูก็ไม่เคยรู้จักมาก่อน ทำไมพ่อถึงเลือกผู้ชายแบบนี้ให้หนูล่ะคะ" มิราร้องไห้สะอึกสะอื้น คริสโตเฟอร์สงสารจับใจ รู้สึกสำนึกผิดขึ้นมากระทันหันที่เคยทำร้ายเธอ
"ผมขอคุยกับคุณมิราเป็นการส่วนตัวหน่อยนะครับ" คุณแดเนียลพยักหน้าเบาๆพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ไม้ทรงสวยและเดินออกไป
คริสโตเฟอร์ขยับเข้ามานั่งลงใกล้ๆเธอ มิราไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเขาตอนนี้มากนัก เธอพยายามจะหยุดร้องไห้แต่น้ำตาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล เพราะคริสโตเฟอร์ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้มันยิ่งทำให้จิตใจยิ่งอ่อนไหว
"คุณเกลียดผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ" คริสโตเฟอร์รู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังคงอยากได้ยินเธอพูดว่าไม่ได้เกลียดเขาอยู่ร่ำไป
"ใช่ ฉันเกลียดคุณ เกลียด เกลียด เข้าใจมั้ยว่าเกลียด" มิราลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ตัวยาวทว่ายังคงไม่พ้นรัศมีวงแขนแข็งแรงของชายหนุ่มอยู่ดี เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง มือแข็งแรงจับข้อมือเล็กของเธอไว้ไม่ให้หนีเขาไปได้
"ได้โปรด ผมอยากคุยกับคุณดีๆได้มั้ย" คริสโตเฟอร์เริ่มหงุดหงิด
"ไม่ได้ ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันญาติดีกับผู้ชายอย่างคุณ!!!" มิราพยายามดึงข้อมือของเขาออกแต่ก็ไม่ได้ผล ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้น แต่คนอย่างมิราหรือจะสนใจความเจ็บปวดเล็กน้อยนั่น ขอเพียงเธอได้ดื้อรั้นก็เป็นพอ
คริสโตเฟอร์เปลื่ยนจากกอดเป็นฉุดข้อมือเรียวเล็กและกึ่งลากกึ่งฉุดคนหัวดื้อให้ลงบันไดตามเขาไป เธอยังคงใช้กำปั้นที่มีแรงอันน้อยนิดทุบตีต้นแขนแข็งแรงของเขา เสียงกรีดร้องลั่นบ้านของมิราไม่ได้สร้างความตกใจให้ใครเลยเพราะทุกคนน่าจะรู้เรื่องหมดแล้ว
"ทำแบบนี้จะดีหรือคะ มิราดื้อจะตาย ฉันกลัวว่าวันหนึ่งคุณคริสจะทนแกไม่ได้ซะมากกว่า" คุณขวัญดาวมองตามลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่กำลังถูกว่าที่ลูกเขยจับยัดเข้าไปในรถ
"ยัยมิราจะเป็นแบบนี้อีกไม่นานหรอกคุณ ผมเลี้ยงแกมาด้วยมือผมเอง ผมอ่านสายตามิราออกเหมือนอ่านใจคนได้" คุณแดเนียลพูดติดตลกกับภรรยาที่รัก
"คุณก็ ขอให้เป็นอย่างที่คุณว่านะคะ ลูกสาวเราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง" คุณขวัญดาวยังคงมีสีหน้ากังวลในขณะที่คุณแดเนียลเปิดหนังสือพิมพ์อ่านอย่างสบายใจ
คริสโตเฟอร์ขับรถจีฟคลาสสิคคันโปรดของเธอไปตามถนนที่มุ่งตรงสู่ไร่องุ่นของน่านนที เขาไม่ได้มีจุดหมายปลายทางที่จะไป แต่เพียงแค่อยากอยู่กับเธอเท่านั้น มิราโวยวายทุบตีเขาจนตัวเองหมดแรงไปเสียเอง เธอยังคงนั่งทำหน้าบึ้งตึงราวกับกำลังอมรังแตนอยู่และพร้อมที่จะปล่อยมันออกมาใส่หน้าเขาทุกเมื่อ
"หิวมั้ยครับ" เธอไม่ตอบคำถามนุ่มนวลของเขา และยังเบือนหน้าหนีเขาอีกต่างหาก
"ดูท่าทางคุณจะชอบความรุนแรงมากกว่าอะไรที่นุ่มนวลๆใช่มั้ยครับ" คริสโตเฟอร์หักพวงมาลัยจอดรถข้างทางเมื่อเธอต่อต้านเขาด้วยความเงียบ มันน่าหงุดหงิดใจนัก
"คุณจะทำอะไร" มิราขยับก้นออกไปจนแทบติดประตูรถเมื่อเขายื่นใบหน้าหล่อเหลาเครางามเข้ามาใกล้
"จูบคุณไง" มิรารีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไว้พร้อมทั้งหันหน้าหนีเขาอีก
"คุณรู้มั้ยว่าผมต้องอดทนกับการที่ไม่ต้องจับคุณปล้ำเนี่ยมันสุดแสนทรมารแค่ไหน ยิ่งคุณดื้อผมยิ่งต้องการคุณ เพราะฉะนั้นอย่าดื้อกับผมให้มันมากได้มั้ย" คริสโตเฟอร์พูดความจริง
"คนหื่น บ้ากามแบบคุณ ต่อให้ฉันทำหน้ายังไงคุณก็ปล้ำฉันอยู่ดี" เธอเถียงเป็นนิสัย
"โอเค งั้นปล้ำก็ได้" สิ้นเสียงริมฝีปากทั้งคู่ก็ประกบเข้าหากันราวกับรอคอยมานาน มิราไม่มีแรงจะผลักไสเขาแม้แต่น้อย คริสโตเฟอร์สอดลิ้นอุ่นๆเข้าไปสำรวจเกสรในโพรงปากหวานฉ่ำที่เขาเฝ้ารอ
"อื้มมม" เสียงครางของมิราเล็ดลอดออกมาอย่างลืมตัว เธอคอยแต่ปฏิเสธเขาทั้งๆที่ร่างกายกลับโหยหา คริสโตเฟอร์สัมผัสถึงความต้องการของเธอได้อย่างชัดเจนซึ่งไม่ต่างจากเขาที่ต้องการเธอตลอดเวลาเช่นกัน
"ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก" คริสโตเฟอร์ดูดกินน้ำหวานจนอิ่มจึงยอมถอนจูบ มิราหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกด้วยความเขินอาย เขาอยากหาสถานที่ที่เป็นส่วนตัวกับเธอให้ได้เสียตอนนี้
คริสโตเฟอร์หมุนกุญแจสตาร์ทรถเพื่อขับหาสถานที่สวยงามสักแห่งเพื่อปรับความเข้าใจกับเธอ แต่ดูเหมือนรถคันโปรดของมิราจะทรยศเธออีกครั้ง เมื่อมันไม่มีทีท่าว่าจะติด ในขณะที่ฟ้าฝนก็ยิ่งเป็นใจเสียเหลือเกิน
"คุณทำรถฉันพังอีกแล้วนะ ฝนก็กำลังจะตกลงมาอีกด้วย อยู่กับคุณทีไรทำไมฉันต้องซวยทุกทีเลย" มิราหงุดหงิด เธอเป็นห่วงรถเธอเสียมากกว่า
"เดี๋ยวผมจะลงไปดูเอง คุณรออยู่ในนี้ห้ามออกมาเด็ดขาด" เสียงฟ้าร้องดังคำราม เมฆครึ้มบดบังแสงสว่างจากดวงอาทิตย์จนบรรยากาศมืดมัว พายุฝนกำลังจะตกหนักอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย มิราดึงแขนแข็งแรงของเขาไว้แทนคำห้ามปราม
"ถ้างูกัดอีกสาบานเลยว่าจะไม่ช่วย ไม่เห็นหรือไงว่าฝนกำลังจะตกจะออกไปทำไมเล่า" มิราพูดเสียงประชด คริสโตเฟอร์ส่งยิ้มหวายให้กับท่าทางน่ารักของเธอ
"ผมดีใจนะที่คุณเป็นห่วงผม แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ จากนี้ไปผมจะเป็นคนดูแลคุณเอง" รถจีฟคลาสสิกจอดนิ่งสงบอยู่ริมทางท่ามกลางสายฝนซัดสาดใส่กระจกรถจนมองไม่เห็นวิวทิวทัศน์ใดๆอีกต่อไป คริสโตเฟอร์ดึงมิราเข้ามากอดเมื่อเสียงฟ้าร้องทำให้เธอสะดุ้งเพราะความตกใจ
- ผู้เขียน
