คริสโตเฟอร์เดินตรงมายังห้องนอนของมิรา เขาเคาะประตูสองสามทีเป็นการขออนุญาตทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ มือหนาถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเพราะเห็นว่าลูกบิดประตูไม่ได้ล็อก
"มิรา ผมขอคุยด้วยได้มั้ยครับ" คริสโตเฟอร์ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่กับพื้นห้อง เธอเอนหลังพิงเตียงนอนเอาไว้ ไฟในห้องยังคงปิดสนิท ความเงียบกำลังปกคลุมจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา เขาประเมินเธอผิดไป เพราะเธอไม่ได้ตีโพยตีพายอย่างเช่นที่เขาคิดเอาไว้ แต่สิ่งที่เธอกำลังแสดงออกมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน เขากลัวว่าจะต้องเสียเธอไปตลอดกาล
"นั่งลงสิคะ ฉันกำลังรอคุณอยู่" มิราพูดเสียงเรียบทว่าหนักแน่น
"ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นด้วยคำพูดไหน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะว่าผมรักคุณมากนะครับ" น้ำเสียงจริงใจ
"ไม่ค่ะ คุณจำได้มั้ยคะที่คุณเคยถามว่าฉันรู้จักความรักหรือเปล่า ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าความรักมันเป็นยังไง ฉันรู้เพียงว่าคนที
