“บัวไปบริษัทมาค่ะ เลยรีบ” ว่าพร้อมกับทำหน้ามุ่ยไปด้วย ใยบัวไม่คิดว่าตัวเองในวัยสามสิบสามจะมาทำตัวน่ารักให้เขาเอ็นดู แต่พอเห็นหน้าเขาแล้วเธอก็อยากทำหน้าอ้อน ๆ เสียอย่างนั้น
“แต่ถึงยังไงก็ต้องกิน โอเคไหม”
“โอเคค่ะ” เธอฉีกยิ้มจนตาหยี
“งั้นเย็นนี้ผมออกเวร ไปหาไรกินข้างนอก โอเคไหม”
“ยิ่งกว่าโอเคอีกค่ะ ดีมาก ๆ” ใยบัวฉีกยิ้มกว้างมากกว่าเดิม พอเจ็บป่วยแล้วก็ได้ความเห็นใจจากเขามากกว่าเดิม
“ถ้างั้นคุณรอผมก่อนนะ”
“โอเค บัวรอภีมได้เสมอ” ภีมพัฒน์กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน ใยบัวก็ยื่นแขนมากอดเอวหนาของเขาไว้ เธอซบใบหน้าที่หน้าท้องแกร่ง
“คิดถึงจังค่ะ เมื่อคืนก็นอนไม่หลับ คงเป็นเพราะนอนพักผ่อนไม่เพียงพอด้วย” น้ำเสียงของเธออ่อนแรงเป็นอย่างมาก ภีมพัฒน์ลูบศีรษะของเธอเบา ๆ โดยไม่ได้พูดอะไร หลายวันที่เขาโกหกว่าเข้าเวร แต่แท้จริงแล้วไปอยู่กับเมษาต่างหาก ชายหนุ่มน้ำท่วมปากจนไม่กล้าที่จะเอื้
