ไม่รักกัน...ฉันจะไป

บทที่ 2 งานแต่งงาน

งานแต่งงานถูกจัดขึ้นเล็ก ๆ ที่ชายหาด ด้วยความที่เจ้าสาวมีความฝันว่าอยากจัดงานแต่งงานริมทะเล เธอจ้างเอเจนซี่ดูแลจัดการทุกอย่าง แม้นว่างานแต่งจะฉุกละหุกและเกิดขึ้นโดยพลัน แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความสวยงามของหมู่ดอกไม้นานาพันธุ์ ส่วนเรือนหอนั้นจะเป็นบ้านของเจ้าบ่าว ภีมพัฒน์ซื้อบ้านไว้นานแล้ว แต่ไม่ได้เข้าอยู่ ไม่มีใครรู้ว่าเขาซื้อไว้ให้ใคร มีแค่ตัวของเขาเท่านั้นที่รู้

ขณะเจ้าสาวของวัน...ใยบัวในชุดเจ้าสาวสีขาวล้วน เธอเกล้าผมขึ้นพร้อมกับผ้าคลุมศีรษะสำหรับเจ้าสาว การแต่งงานในคราวนี้ทำให้มารดาปลื้มปีติ ไม่คิดว่าจะถึงวันที่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเป็นฝั่งเป็นฝา ลูกสาวไม่ใช่คนรักใครง่าย ๆ ไม่ง่ายเลยที่เธอจะตกลงปลงใจกับใคร แถมเจ้าบ่าวก็ดีกรีเลิศหรู บ้านมีชาติตระกูล หน้าตาดี การงานเลิศไร้ที่ติ

“สวยเหมือนแม่ตอนเป็นสาวเลยลูก” มาลัยเอ่ยชมเปาะ ก่อนจะถูกคนเป็นสามีขัด

“โม้...ตอนแม่หนูเป็นสาวไม่สวยแบบนี้เลย”

“อ้าว...” ใยบัวหลุดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อพ่อและแม่กำลังเถียงกันถึงเรื่องราวในอดีต

“แต่หนูเห็นรูปแม่...แม่ก็สวยมากเลย” เธอโผเข้ากอดมารดาเมื่ออยู่ ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจ แม้นว่าเขาจะรับผิดชอบ ให้พ่อแม่มาสู่ขอ แต่เธอก็ไม่สบายใจเมื่อรู้ว่าความจริงแล้วนั้นอีกฝ่ายไม่ได้อยากรับผิดชอบเลย

...บรรยากาศงานแต่งงานชื่นมื่น ข้าราชการครูอย่างโสภณนั้นปลื้มปริ่มลูกสาวได้แต่งงานมีคนดูแล หัวอกของคนเป็นพ่อที่มีลูกสาวคนเดียวก็นอนตายตาหลับ ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันจนญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเอ่ยชมเปาะไม่หยุด

“ฝากตาภีมด้วยนะคะ คุณครู”

“ดิฉันต่างหากที่จะต้องฝากหนูบัว ฮ่า ๆ ว่าก็ว่าเถอะ ลูกของเราเหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก” น้ำเสียงของญาติผู้ใหญ่ที่พูดคุยกันนั้นทำให้เจ้าสาวรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย เธอหันไปมองเจ้าบ่าวที่นั่งเงียบเช่นกัน เขาดูเฉยเมยกว่าที่ผ่านมา

“เอาล่ะ เข้าห้องหอกันไหมล่ะ” เสียงของผู้เป็นพ่อปลุกให้ภีมพัฒน์หลุดออกจากภวังค์ เขาส่ายหน้าเบา ๆ ทำเอาใยบัวตกใจ มันไม่ใช่ประโยคคำถามสักหน่อยแม้นจะดูเหมือนก็เถอะ

“อ้าว...ไหงว่างั้น หรือเพราะหนูบัวท้องแล้วเลยไม่ต้องเข้าหอ แต่ยังไงก็ต้องทำตามธรรมเนียมนะ”

“ถ้างั้นก็ส่งเจ้าสาวเจ้าบ่าวเข้าห้องหอเลยก็แล้วกัน” ภีมพัฒน์ไม่ได้ขัดอะไร เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินตามหลังพ่อแม่ โดยไม่ได้คว้ามือของเจ้าสาวไปด้วย แต่เป็นเธอที่เดินมาจับมือของเขา ดวงตาคมหลุบตาต่ำมองทันที

“ไม่ได้เหรอคะ”

“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร” เขาไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่ตกใจก็เท่านั้น ทั้งคู่จับมือกันเข้าห้องหอ รับคำอวยพรจากญาติผู้ใหญ่ ก่อนที่บานประตูจะงับลง

“เหนียวตัวไปหมดเลยเนอะ” ความเงียบสงบทำให้ใยบัวเอ่ยพูดทำลายบรรยากาศชวนน่าอึดอัดนี้

“อาบน้ำก่อนสิ” เขาพยักพเยิดหน้าให้เธอไปอาบน้ำก่อน ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกขัดใจมากเลยทีเดียว ใยบัวหน้ามุ่ย

“ภีมอาบน้ำด้วยกันไหม จะได้นอนเลย...เหนื่อยทั้งวัน”

“ไม่เป็นไรครับ รอได้” เขาไม่เข้าใจอะไรเอาเสียเลย ไม่รู้หรือว่าคนท้องก็มีอารมณ์ทางเพศ

“ถ้างั้น...ภีมมาช่วยบัวรูดซิปหน่อยสิ” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันหลังให้ ชายหนุ่มจึงพยักหน้าเข้าใจ

...ร่างหนาเดินเข้ามาหา สบตากับภรรยาสาวผ่านบานกระจก ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะค่อย ๆ รูดซิปชุดเจ้าสาวลง เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนน่าลูบไล้

“ภีม...”

“หือ...” เขาละสายตาออกจากแผ่นหลังของเธอ ก่อนจะสบตากับดวงตาคู่สวยบนกระจกเงาอีกครั้ง

“บัวรู้นะว่าภีมยังไม่ได้รักบัว คงเป็นเพราะเราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน แต่บัวสัญญานะว่าจะทำให้ภีมรักบัวจนได้” เธอว่าน้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นใจ มั่นใจว่าจะทำให้เขารักให้ได้ ก่อนจะหันมามองเขา เขย่งปลายเท้าจุมพิตริมฝีปากหนาเบา ๆ เรียกว่าแตะก็ยังง่ายกว่า หวังอ่อยเขาในคืนเข้าหอ ทว่า

“ไปอาบน้ำเถอะ” เขากลับไล่เธอไปอาบน้ำ เล่นเอาใยบัวเสียความมั่นใจ เธอหน้างอเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะอ่อยเขาต่อไป

...ใยบัวเลือกที่จะปล่อยให้ชุดเจ้าสาวหล่นลงพื้น ภีมพัฒน์ชะงักไปแต่ก็ไม่ได้ถึงกับตกใจ เขากับเธอไม่ได้ใหม่ในเรื่องนี้ เพียงแต่ว่าความสับสนในตัวชายหนุ่มนั้นทำให้ไม่อยากทำอะไรไปมากกว่านี้ กระนั้นเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีความรู้สึก

“หืม...ตอนนี้ บัวยังไม่อ้วนเลยนะ” เธอย่างกรายเข้าหา ใยบัวเป็นผู้หญิงที่จัดได้ว่าสวยมาก กรอบหน้าของเธอเล็กกว่าฝ่ามือของเขาอีก เปลือกตาบางสองชั้นหลบในทำให้ดวงตาของเธอนั้นเฉี่ยวมาก ยิ่งเวลาที่ริมฝีปากบางเจ่อขึ้นก็ยิ่งทำให้เซ็กซี่มากกว่าเดิมหลายพันเท่า ด้วยความที่เธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ผิวขาวนวลเป็นยองใย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไม่มีแม้แต่สิวเสี้ยน เธอหุ่นเซ็กซี่จนทำให้เขาเผลอใจไปหลายหน

“ไปอาบเถอะ” กระนั้นฝ่ามือหนาก็คว้ามือข้อมือของเธอไว้ ใยบัวกลืนน้ำลายลงคอ ไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธ

“ทำไมคะ”

“ผมเหนื่อยน่ะ”

“แต่เราเข้าห้องหอกันอยู่นะ ก็ต้อง...ทำเรื่องอย่างว่าไม่ใช่เหรอ” เขาหันหลังให้พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อของตัวเองโดยไม่ได้พูดอะไร ใยบัวเดินไปสวมกอดเอวหนาจากทางด้านหลัง

“บัวไม่รู้ว่าบัวทำอะไรผิด แรก ๆ เราก็ดีกันไม่ใช่เหรอ...ภีมก็ดูสนใจบัวแต่ทำไมบัวท้องภีมกลับทำเหมือนว่าที่ผ่านมาไม่ได้รักบัวเลย”

“_”

“ภีมไม่ได้รักบัวเหรอ แล้วตกลงคบกับบัวทำไม” รู้อยู่แก่ใจแต่ก็อยากจะถาม คราวนี้เขาหันมามองเธอ รวบข้อมือของเธอให้ออกจากเอวของตัวเอง

“ผมเคยบอกเหรอ...ผมเคยบอกรักไหม”

“ก็...ไม่”

“ตามนั้น” น้ำเสียงไร้เยื่อใยทำเอาใยบัวใจหาย ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้าบอกว่าจะทำให้เขารักให้ได้ แต่มันก็คงไม่ง่าย

“ถ้าบัวไม่อาบ ผมจะไปอาบก่อน” พอเขาออกตัวเดินหมายจะไปอาบน้ำก่อน สาวเจ้าก็ดื้อเดินตามเข้าไปในห้องน้ำด้วย แถมยังยิ้มแฉ่ง แม้นว่าก่อนหน้าจะโดนตอกหน้าว่าไม่รัก

“บัว...ผมจะอาบน้ำ”

“ให้บัวอาบให้นะ” ไม่ว่าเปล่า หญิงสาวเปิดฝักบัวรดน้ำตัวเอง ทำให้น้ำกระเด็นใส่ตัวเขาอย่างช่วยไม่ได้ เห็นอย่างนั้นก็ไม่มีทางล้มเลิก ภีมพัฒน์ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดไม่เช่นนั้นก็คงต้องเปียก

“เห็นไหม อย่าฝืนตัวเองเลย” ดวงตาคู่สวยเหลือบไปเห็นอาวุธคู่กายที่ตั้งลำแล้ว ซึ่งคนตัวโตก็ไม่ได้ปฏิเสธว่ากำลังมีอารมณ์กับร่างเปลือยเปล่าของเธอ

มือน้อยซุกซนวางลงที่แผ่นอกกว้าง ช้อนสายมองด้วยสายตายั่วยวนสุดฤทธิ์ เธอเองก็มั่นใจในตัวเองว่าจะทำให้เขารักได้ ยิ่งเขากำลังโน้มหน้าลงมาประกบจูบก็ยิ่งทำให้เข้าข้างตัวเองมากขึ้น ริมฝีปากหนาบดจูบอย่างดูดดื่ม ความต้องการในกายของสตรีเพศไม่ได้ยากเลยสำหรับแพทย์หนุ่มวัยกลัดมัน เขาลูบไล้ตัวเธอด้วยสิเน่หาในเรือนร่าง ปราศจากไร้ซึ่งความรัก

“อืม...” ขณะเดียวกัน ภรรยาสาวรู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง แม้นจะเพิ่งเจอกันได้ไม่ได้ แต่ความรู้สึกตั้งแต่แรกพบบอกกับเธอว่าเขาคือคนที่ใช่

...ใยบัวตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น ไม่ใช่ใครที่ไหนที่จะทำให้สาวแกร่งที่วัน ๆ ทุ่มเทให้แต่กับงานคนนี้ใจสั่นได้ แต่เป็นเขาตั้งแต่แรกเห็นที่ทำได้ เธอเชื่อว่าเขาคงเป็นคนที่ฟ้าลิขิตมาให้ในวัยสามสิบสามปีนี้

ภีมพัฒน์อุ้มเจ้าสาวหมาด ๆ ออกจากห้องน้ำ วางเธอลงบนเตียงนอน ก่อนจะค่อย ๆ บรรเลงเพลงรัก ฝ่ามือหน้าฟอนเฟ้น บีบเคล้นอกอวบเต็มมือนี้

“อือ~” ทำเอาเจ้าสาวใต้ร่างดิ้นพล่าน เธอชอบเซ็กส์จากเขาที่สุด ภีมพัฒน์เป็นผู้ชายที่สุภาพบุรุษมากกว่าผู้ชายคนไหนที่เธอเคยเจอ แม้นว่าเขาจะดูนิ่งขรึม แต่เขาอ่อนโยน ดูแลเธอดีจนทำให้หวั่นไหวได้ง่าย ๆ แม้แต่เรื่องบนเตียงที่เขาบำเรอเธอจนพร้อม ลีลาท่าทางบนเตียงของเขาทำให้หญิงสาวอ่อนระทวย ยิ่งจังหวะหนักหน่วงที่เขาทำให้ ก็ยิ่งสร้างความสุขสม ความผูกพันในอกของเธอ

“ภีม...” เธอครางเสียงกระเส่า มองหน้าสามีหนุ่มที่อยู่เหนือร่าง เขามีเหงื่อผุดขึ้นบนกรอบหน้า ร้อนรุ่มไม่ต่างจากเธอ ชายหนุ่มมองใบหน้าเหยเกของภรรยาสาวตรงหน้า รับรู้ว่านี่เป็นเรื่องจริง เวลาไม่อาจหวนคืน แม้นว่าจะยังคงรักคนเก่า แต่พลาดมาแล้วก็ต้องยอมรับผิดชอบสิ่งที่ทำลงไป เป็นพ่อที่ดีให้ลูก ประคับประคองชีวิตคู่ให้ไปตลอดรอดฝั่ง...