บทที่ 1 ความผิดพลาด
1654 คำ
...สองขีดที่มองเห็นตรงหน้านั้นทำเอาหูของหมอหนุ่มอื้ออึงไปชั่วขณะ ราวกับว่าถูกก้อนหินก้อนใหญ่ทุบลงกลางศีรษะ เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองแฟนสาวตรงหน้า
“เซอร์ไพรส์! เซอร์ไพรส์ไหมคะ” รอยยิ้มของเธอนั้นทำให้เขายิ้มให้บาง ๆ แต่ก็ไม่เต็มปากมากนัก ภีมพัฒน์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดออกมาอย่างช้า ๆ
“ท้องเหรอ...”
“แหงสิ ภีมเป็นหมอนะถามบัวอย่างนี้ได้ยังไง” เธอมองเขาพร้อมกับอมยิ้ม หญิงสาวดีใจจนเนื้อเต้นเมื่อเห็นว่าตนกำลังตั้งครรภ์กับเขา ไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะมาบอกข่าวดีกับแฟนหนุ่มให้รับรู้
“แต่เราเพิ่งคบกันได้เดือนเดียวเองนะ” เขารู้สึกตกใจ ชายหนุ่มมีสีหน้าไม่ดีจนใบหน้าเล็กของใยบัวถึงกับชะงักไป
“ก็คืนนั้นไง ยาคุมฉุกเฉินคงไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์อะ ว่าแต่ภีมเป็นหมอไม่รู้เหรอว่าชุดตรวจมันตรวจได้ตั้งแต่สองสัปดาห์ขึ้นไป เป็นไปได้ว่าเราอาจจะตั้งท้องได้สามสัปดาห์แล้ว” กระนั้นเธอก็ยังว่าด้วยน้ำเสียงสดใส แม้นภายในใจจะแอบหวั่นว่าแฟนหนุ่มจะไม่รับผิดชอบ เขาเอนตัวลงพิงพนักพิงอย่างคนหมดแรง
“บัว...ผมไม่พร้อม” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างช้า ๆ เขาทำให้เธอพูดไม่ออก กระนั้นก็อยากจะรู้
“ทำไมเหรอ ไม่พร้อมยังไงอะ เราคบกัน...ภีมก็มีงานทำ บัวก็มีงานทำ เราสองคนยิ่งกว่าพร้อมเลยนะ”
“แต่เราเพิ่งคบกันนะ” เธอขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงพูดเหมือนกับไม่อยากรับผิดชอบเธอ
“แล้วมันยังไงเหรอ...หรือภีม ภีมมีเมียอยู่แล้วเหรอ” เธอตาโตขึ้นพร้อมกับใจที่ร่วงลงพื้น
“ไม่ใช่” แต่คำตอบของเขาก็ทำให้โล่งอกไปที กระนั้นก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดว่าไม่พร้อม “คือ...เราเพิ่งคบกัน เรายังไม่ได้ศึกษาอะไรกันเลย”
“แล้วมันยังไงอะ...ก็ในเมื่อบัวท้องแล้ว” ใยบัวขึ้นเสียงมาเล็กน้อย หญิงสาวอุตส่าห์ดีใจลางานบ่ายเพื่อจะได้มาบอกเขา แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีสีหน้ายินดีเลยสักนิด “หรือภีมไม่รักบัวเลย”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...” เขาผ่อนผมหายใจออกมาเบา ๆ “โอเค...เดี๋ยวผมรับผิดชอบลูกเอง”
“หือ...แล้วบัวล่ะ”
“ก็...ก็ได้” เขาเอ่ยพูดไม่เต็มเสียง ชายหนุ่มทำให้เจ้าของใบหน้าสวยเฉี่ยวนี้ไม่พอใจ เขาพูดอย่างกับว่าถ้าอยากให้รับผิดชอบก็จะรับประมาณนั้น
“ภีม...ทำไมภีมเปลี่ยนไปแบบนี้อะ”
“ไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก บัวไม่คิดว่ามันเร็วไปเหรอ...มันเป็นความผิดพลาด”
“ความผิดพลาด?” เธอไม่เข้าใจ แล้วทำไมตอนนั้นถึงเลือกไม่ป้องกัน แค่รักสนุกแค่นั้นน่ะหรือ
“เอาเถอะ...มันเกิดขึ้นแล้ว”
“_”
“เดี๋ยวไปบอกพ่อแม่ให้” เขาทำให้เธอนิ่งค้างไปเลย ใยบัวจุกในอก สับสนว่าทำไมเขาถึงพูดออกมาแบบนี้ ขณะที่อีกฝ่ายก็เตรียมลุกขึ้นเมื่อถึงเวลาทำงานแล้ว
“เดี๋ยวตอนเย็นผมโทรหา” เขาทำเหมือนจำใจรับผิดชอบ เขาทำเหมือนกับว่าไม่ดีใจที่จะมีลูกกับเธอ หมอหนุ่มลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกจากร้านกาแฟด้วยสภาพเหม่อลอย
...แผ่นหลังหนาภายใต้เสื้อกาวน์นี้ทำเอาใยบัวจุกอก เธอยกมือขึ้นกุมท้อง น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ต้องสั่ง ไม่คิดว่าก้อนเนื้อในท้องนี้จะเป็นความผิดพลาดของเขา ทั้ง ๆ ที่วันนั้นเขาก็ตั้งใจ...
หญิงสาวกลับมาทำงานด้วยสภาพจิตใจย่ำแย่ พนักงานการตลาดในบริษัทเดอะเกรทฟีเจอร์กรุปนี้ไม่ได้มีเวลาว่างนัก ด้วยความที่เป็นบริษัทเอกชนขนาดใหญ่ เรียกได้ว่าเป็นบิ๊กสามของประเทศ ซึ่งทำธุรกิจหลายรูปแบบทำการค้าหลายสิ่งอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอาหาร ข้าวของเครื่องใช้ ห้างสรรพสินค้า ที่อยู่อาศัย โรงแรม คอนโดมิเนียม สำนักงานกฎหมาย แม้กระทั่งการเกษตรกรรม แน่นอนว่านักการตลาดอย่างเธอสำคัญมากเลยทีเดียว ความว้าวุ่นทั้งหมดนี้ถูกแทนที่ด้วยความคิดเกี่ยวกับแฟนหนุ่ม
เธอเจอเขาที่คลับบาร์ใจกลางกรุง วันที่หัวใจว้าวุ่น ค่ำคืนแห่งความเงียบเหงา สายตาพลันมองเห็นเขา บุรุษหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่เพียงลำพัง ฝ่ามือหนายกแก้วเหล้ากรอกน้ำสีอำพันเข้าปากราวกับว่ามันเป็นน้ำเปล่า บางอย่างดึงเธอเข้าหา สะกิดเรียกให้เธอต้องเดินเข้าไปทำความรู้จัก ค่ำคืนเร่าร้อนกับสิเน่หาของเธอ รวมถึงความต้องการในกายชายหนุ่มวัยกลัดมัน มันเกิดขึ้นเพียงชั่วคืน...พร้อมกับก้อนเนื้อเชื้อไขที่ผูกพันธะคนทั้งคู่ไว้ด้วยกัน
...เธอเป็นฝ่ายขอเบอร์ติดต่อเขาเอง เธอเป็นฝ่ายขอเขาคบหา เธอเป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อน หรือแท้จริงแล้วเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลย
“นี่! ยัยบัวหูหนวกหรือยังไง ห๊า!” เสียงแว้ดหนูของคู่ปรับตลอดกาลอย่างแอนนาทำให้เจ้าของร่างบางสะดุ้งโหยง ก่อนที่เธอจะหันไปหาต้นเสียง
“หูไม่ได้หนวกหรอก แต่ฉันไม่สนใจเสียงนกเสียงกาต่างหาก” เธอว่าพร้อมกับคว่ำปากลง ทำให้ไม้เบื่อไม้เมาอย่างแอนนานั้นกัดฟันกรอด
“หึ ก็ตั้งแต่มีแฟนเป็นหมอนี่เชิดหน้าชูคอได้เลยนะ”
“แล้วมันทำไม...ฉันจะมีแฟนแล้วมันหนักหัวเธอหรือไง” คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ใยบัวนึกคิดในใจ ไม่อยากให้ศัตรูตัวฉกาจรู้ว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี และกำลังมีปัญหากับแฟนหนุ่ม
“แกมีแฟนโปรไฟล์ดีมันไม่ได้ทำให้แกดูดีขึ้นได้หรอก” ใยบัวกลอกตามองบน แอนนาก็กัดไม่ปล่อยเลยจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยทำอะไรผิด
“แล้วที่เธอมาพล่ามอยู่นี่ไม่ได้เป็นเพราะอิจฉาเหรอ”
“อิจฉา? ใครกันย่ะที่อิจฉาแก...”
“เธอไง อิจฉาที่เดือนหน้าฉันจะได้เลื่อนตำแหน่งไง” ว่าแล้วก็คว่ำปากลงอย่างคนสะใจ ใยบัวเดินหนีกลับไปที่ห้องทำงานดังเดิม ปล่อยให้แอนนาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพียงลำพัง
...บรรยากาศแผนกการตลาดนั้นครึกครื้นมากกว่าแผนกอื่นด้วยความที่ต้องประสานงานกันไม่หยุดหย่อน ไหนจะเสียงโทรศัพท์ที่ดังสนั่นอีก เจ้าของร่างบางเดินไปหย่อนสะโพกลงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง ใบหน้าสวยนี้เศร้าหมองจนใครหลายคนจับสังเกตได้ หญิงสาวไม่กล้าแม้นแต่จะโม้อวดกับเพื่อนร่วมงานว่าตนกำลังตั้งครรภ์กับหนุ่มหล่อสุดแสนจะเพอร์เฟกต์คนนั้น...เพราะเขาดูไม่ยินดีเท่าไรนัก
บรรยากาศภายในห้องผ่าตัดนั้นชวนให้อึดอัด...เมื่อศัลยแพทย์หนุ่มเงียบขรึมมากกว่าทุกครั้ง ภีมพัฒน์ประคองสติตัวเองให้ได้มากที่สุด แม้นว่าเรื่องที่เพิ่งรับรู้นั้นกำลังจะเปลี่ยนอนาคตของเขาไปตลอดกาล
“ฝากเก็บด้วยนะครับ” เขาหันไปบอกแพทย์ผู้ช่วย ก่อนจะเดินไปหาพยาบาลห้องผ่าตัดเพื่อให้อีกฝ่ายถอดชุดผ่าตัดให้ หมอหนุ่มเดินออกจากห้องผ่าตัดด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความเครียด
“เฮ้ย! ไอ้หมอภีม...คนไข้ไม่รอดหรือไงวะ” เสียงของเพื่อนแพทย์ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ
“เปล่า...” ชายหนุ่มกดน้ำดื่มที่ตู้อัตโนมัติ เขายังไม่อยากเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง
“หึ แล้วออกเวรจะไปรับคุณบัวเปล่า”
“_”
“สรุปที่ให้ถามว่าคุณบัวมีเพื่อนสวย ๆ บ้างไหม มึงได้ถามให้กูเปล่าวะ” ภาคินเองก็อยากได้แฟนสวย ๆ เหมือนกับเพื่อนบ้าง ไม่รู้ว่าภีมพัฒน์ไปหาสาวสวยคนนี้ได้จากที่ไหน
“เฮ้อ...” เขาไม่ได้ตอบ เพียงแค่ผ่อนลมหายใจออกมา ทำให้เพื่อนรู้ว่าตนกำลังมีปัญหา
“มีไรวะ”
“คุณบัวท้องว่ะ”
“ห้ะ...”
“_”
“ไรวะเนี่ย มึงไวจัด เพิ่งคบกันได้เดือนเดียวเองไม่ใช่เหรอวะ”
“ก็เออน่ะสิ ยังรู้จักกันได้ไม่ดีเลย” เขาไม่ได้ติดใจอะไรหากว่าได้ศึกษาดูใจกันให้นานกว่านี้ แต่นี่รู้จักกันแค่ผิวเผินอีกฝ่ายก็บอกว่าท้องเสียอย่างนั้น
“โห แล้วทำไมท่านไม่ป้องกันล่ะครับ” หมอภาคินว่าอย่างเย้าแหย่ ทว่า
“เมาอะดิวันนั้น”
“เอ้อ ให้มันได้อย่างนี้...ดีที่ไม่ติดโรค” มันก็ดีอยู่หรอกถ้าเทียบกับเรื่องนี้ ทว่าหากเลือกได้เขาก็ไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงที่เพิ่งคบหากันได้ไม่นานนี้หรอก
“แล้วมันไม่ดีเหรอวะ มึงก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว หรือว่ามึงยังรอเมษาอยู่วะ”
“_” พูดไม่ออกเลยทีเดียว ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เขายังไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใยบัวฟังเสียด้วยซ้ำ “มึงอย่าบอกคุณบัวเรื่องนี้นะ”
“ทำไมวะ”
“ไม่รู้ว่ะ เธอคงไม่โอเคถ้ารู้ว่ากูยังรอผู้หญิงคนอื่นอยู่”
“เห้ย...มึงเลิกรอก็จบ เมษาทิ้งมึงไปแล้ว”
“_”
“อยู่กับปัจจุบันเถอะว่ะ แต่งงาน มีครอบครัว มีลูก ได้เมียสวยเก่งแบบคุณบัวยังจะอาลัยอาวรณ์คนเก่าอยู่ กูก็หมดคำจะพูด”
...ภีมพัฒน์ไม่ได้ตอบอะไร มันง่ายมากมั้งที่จะทำอย่างนั้น คนที่เคยคบหากันมากกว่าสิบปี กับคนที่รู้จักกันได้แค่หนึ่งเดือน อย่าว่าแต่ความรักเลย ความผูกพันก็ต่างกันมากแล้ว...
- ผู้เขียน
