“ว้าวท่าจะรุ่งนะแบบนี้” เจสซี่โล่งอกหลังได้ยินแบบนี้ เพราะแปลว่าความผิดของตนก็จะบางเบาลงด้วย
“เจสซี่ ๆ แคทอยากถามอะไรหน่อย”
“เรื่องอะไรล่ะแคท ทำไมต้องกระซิบด้วย”
“คือว่าทำไมตอนทำเรื่องนั้น ถึงมีเลือดออกได้ล่ะ”
“เลือดออกเหรอแคท” เจสซี่เองก็ตกใจ เพราะคาดไม่ถึงเหมือนกัน ‘ยังซิงเหรอเนี่ย’
“ใช่มีเลือดติดที่นอนด้วย รู้ไหมคุณปารเมศเขาโมโหมาก นึกว่าแคทเป็นประจำเดือนแล้วฝืนไปทำงาน พอบอกว่าไม่ได้เป็น เขาก็นึกว่าเป็นโรคร้าย ถึงกับให้ไปเจาะเลือดตรวจที่โรงพยาบาลเลยนะ” คัทลินพูดแล้วก็แอบค้อนคนที่อยู่นอกประตูไปด้วย
“แล้วผลตรวจเป็นไงบ้างล่ะแคท”
“ปกติไม่ได้เป็นโรคร้ายอะไรหรอก เขาก็โวยวายไปได้ทำเอาแคทกลัวเขาไปด้วยเลย ดุชะมัด นี่แคทไม่ได้บอกแม่เรื่องนี้นะ เอามาถามเจสซี่ก่อน”
“ดีแล้วไม่ต้องไปบอกแม่เขาหรอก” หากมาดามไลลารู้เรื่องนี้เข้า คงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น คัทลินอาจจะแย่ลงไปกว่านี้ก็ได้ เจสซี่นิ่งคิด
