“หลังวันพรุ่งนี้ไป คุณจะลืมผมไหม”
คัทลินรีบเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวของตนเอง หญิงสาวเห็นเขาทำหน้านิ่ง ๆ ก็ยิ่งไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงถามออกมาแบบนี้
“แคทเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะคุณปารเมศ บางทีเราอาจจะเจอกันแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก็ได้นี่คะ เราก็อย่าไปจดจำกันและกันเลยค่ะ” ทำไมกว่าเธอจะพูดออกมาได้แต่ละคำ ถึงได้ยากเย็นแสนเข็ญถึงเพียงนี้
“กินข้าวต่อเถอะ อย่าไปสนใจเรื่องที่ผมพูดเลย” เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจที่จะสานต่อ ปารเมศเองก็ไม่เซ้าซี้อีกต่อไป
“ค่ะ” คนหิวหันมาให้ความสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ทั้งที่ในใจก็รู้สึกแปร่ง ๆ ขึ้นมา ความจริงแล้วเธอเองก็ชอบเขาอยู่เหมือนกัน อาจเพราะจำลูกค้าคนอื่น ๆ ไม่ได้ เธอจึงรู้จักแค่เขาเพียงคนเดียว
ระหว่างกินข้าวอยู่นั้น คัทลินชวนเขาคุยบ้างเล็กน้อย ชี้ให้ดูความสวยงามของท้องทะเลยามค่ำคืน แสงไฟจากเรือในทะเล เพื่อไม่ให้ดูอึดอัดจนเกินไป ซึ่งปารเมศเองก็คุยตอบบ้างเป็นบางครั้ง ส่วน
