40
ลักขณาตกอยู่ในอาการพูดไม่ออก เนื่องจากทุกสิ่งอย่างที่ภัทรียากล่าวมาล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริง นางทำให้คนเหล่านั้นเสียนิสัย ไม่รู้จักคำว่ารับผิดชอบ ลักขณาเคยคิดหลายครั้งว่าจะต้องใจแข็งเสียบ้าง แต่พอถึงเวลาจริงๆ กลับทำไม่ได้สักครั้ง
“คนพวกนั้นน่าสงสารจริงๆ นี่นา ลำบากลำบน ไหนจะค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอมลูก สารพัดที่จะจ่าย เขามาขอผัดผ่อนค่าเช่าแผงถ้าฉันไม่ให้ ฉันก็จะถูกมองว่าใจจืดใจดำน่ะสิ” ลักขณารู้เต็มอกว่าตัวเองมีส่วนผิด แต่กลัวเสียหน้าจึงเถียงสู้
“เรื่องสารพัดค่าใช้จ่ายของคนเหล่านั้น ไม่ใช่หน้าที่ของคุณแม่สามีที่จะต้องมีส่วนรับผิดชอบนะคะ ชีวิตใครชีวิตมัน คุณแม่สามีรวยเป็นพันหมื่นล้านก็ไม่พอช่วยเหลือคนได้ทั้งประเทศ คุณแม่สามีต้องสอนให้พวกเขารู้จักการใช้จ่าย รู้จักการเก็บหอมรอมริบ รู้ถึงคุณค่าของเงินที่หามาและเงินที่จ่ายไป ค่าเช่าแผงที่คุณแม่ตั้งก็ไม่ได้แพงเลย สมมุติว่าเช่าเดือนล
