26
เย็นวันเดียวกัน
สุมณฑาก้าวลงจากรถแท็กซี่เมื่อรถคันดังกล่าวจอดหน้าโรงแรมหรูระดับห้าดาวกลางกรุง ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคารที่ตกแต่งอย่างสวยงาม จุดมุ่งหมายคือห้องอาหารไทยชั้นสามสิบสองของโรงแรม พอเข้ามาในห้องอาหาร เธอรู้สึกประหม่าเป็นอันดับแรก เนื่องจากสถานที่หรูหราเกินกว่าคนธรรมดารายได้น้อยเช่นเธอหลายร้อยเท่า ระดับเธอไม่มีปัญญาจ่ายค่าอาหารราคาแพงได้แน่นอน อีกทั้งลูกค้าที่มาใช้บริการล้วนแต่งกายมีรสนิยมและภูมิฐาน หากเป็นสตรีก็ใส่เครื่องประดับประกายแสงวูบวาบแสบตา ถือกระเป๋าแบรนด์เนม เธอก้มดูตัวเองแล้วเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน
“ดิฉันนัดคุณเรวินไว้ค่ะ” สุมณฑาบอกพนักงานหญิงที่เดินมาต้อนรับ
“ค่ะ เชิญทางนี้ค่ะคุณผู้หญิง” ผู้พูดเดินนำสุมณฑาไปยังโต๊ะอาหารริมกระจก ซึ่งเห็นทัศนียภาพของเมืองหลวงยามพลบค่ำได้อย่างชัดเจน รวมถึงแม่น้ำสายสำคัญของประเทศ
“แตขอโทษค่ะที่มาช้า
