บทที่ 12
“เมื่อเช้าคุณเขื่อนท่านถามถึงเรา ถ้ายังไงเช้านี้ก็แวะไปหาท่านหน่อยนะ เผื่อท่านมีอะไรจะใช้” ละม่อมบอกกับหญิงสาว
“ค่ะ หนูไปทำงานก่อนนะคะ สวัสดีค่ะป้าม่อม สวัสดีค่ะลุงเพิ่ม” หญิงสาวไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน แล้วจึงเดินไปซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของเกรียงไกร ที่ติดเครื่องรออยู่แล้ว
“เด็กผู้หญิงดูยังไงก็น่ารัก อ่อนโยนกว่าเด็กผู้ชายเนอะแม่มึง เราน่าจะมีลูกสาวน่ารัก ๆ แบบหนูเกลสักคนเนอะ” บุญเพิ่มรำพันกับภรรยา ทอดสายตามองตามสองหนุ่มสาวที่ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
“ในเมื่อเราไม่มีลูกสาว เราก็ต้องหาลูกสะใภ้สิพ่อมึง แกว่าหนูเกลเหมาะกับตำแหน่งนี้ไหม” ละม่อมมองสามีด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความหวัง
“หนูเกลดูเด็กเกินไปหรือเปล่า ไอ้ไกรของเรามันจะสี่สิบอยู่แล้วนะละม่อม” บุญเพิ่มทักท้วง แต่ในใจก็อดเขวตามภรรยาไม่ได้
“เพิ่งสามห้า สามหกเท่ากับคุณท่าน อีกตั้งหลายปีกว่าจะสี่สิบ” นางโต้ตอบสามีด้วยความขัดใจ
“ว่าลูก
