ครั้งนี้ไม่ขอโทษ
1314 คำ
ติณห์กลับมาคอนโดอย่างหัวเสีย ตอนแรกเขาจะไปหาพลอยใสไปถามให้รู้เรื่อง แต่ พอคิดไปคิดมา มันไม่สมควรที่จะทำอะไรแบบนั้นเลย ให้เรื่องมันจบลงแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน นิสัยกล้าๆ กลัวๆ แบบนี้ของเขานี่แหละ จึงทำให้ต้องเสียน้ำรินไปให้คนอื่น…ถ้าสมัยก่อนเขากล้ากว่านี้ คงไม่ต้องเสียเธอไปให้ใคร
ปัง! เสียงประตูห้องพลอยใสนี่นา…หรือว่าเจ้าหล่อนมา..มาทำอะไร?
“ขอโทษทีค่ะ พี่ติณห์ พลอยใสนึกว่าพี่ติณห์ไปทำงาน พอดีครั้งก่อนพลอยลืมหนังสือเรียนไว้ ก็กะมาเอาตอนที่พี่ติณห์ไม่อยู่พอดี แต่ไม่คิดว่าจะกลับมา..ไว”
หญิงสาวบอกเขาแต่ยังไม่กล้าสบตาชายหนุ่มเท่าไหร่นัก ยังคงรู้สึกประหม่ากับเหตุการณ์เมื่อวันก่อนอยู่
“ทำไมล่ะ? ตอนพี่อยู่ก็มาเอาได้นี่นา ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ…..”
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นกอดอกมองพลอยใสยิ้มๆ กับท่าทางประหม่าเก้อๆ เขินๆ ของเธอ
“งั้นพลอยใสกลับก่อนนะคะ….”
“เอ่อ….กินอะไรมารึยัง….กินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย?”
เขาเอ่ยชวนเพราะยังไม่อยากให้เธอรีบกลับไปก่อนพอดีที่เขายังอยากรู้เรื่องที่น้ำรินบอกมาอยู่
“คะ….ก็ได้ค่ะ”
“กินอะไรล่ะ…พี่จะสั่ง…”
“อะ…อะไรก็ได้ค่ะ…”
พลอยใสเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ติดๆ ขัดเพราะเธอก็ไม่เข้าใจและไม่รู้ว่าติณห์คิดอะไรกับเรื่องในวันนั้นเห็นเขาเงียบไปเลยไม่มีแม้แต่แชทหรือโทรมาหาเธอเลย เธอรู้สึกเจ็บปวดนักกับการกระทำของเขา
“เรื่องวันก่อน..ยังโกรธอยู่มั้ย?”
อยู่ๆ ติณห์ก็ถามขึ้นมาดื้อๆ เล่นเอาพลอยใสกึงกับหน้าแดงซ่านเพราะความเขินอายและประหม่าเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“เรื่องอะไรเหรอคะ…พอดีพลอยใสลืมไปหมดแล้ว..”
ชายหนุ่มขยับเข้ามาไกล้เธอ….จนเธอได้ยินเสียงลมหายใจของเขา
“ต้องให้พี่ทบทวนหรือเปล่าว่าเรื่องอะไร….ปกติเวลาจูบกับใครแล้วลืมกันง่ายๆ ขนาดนั้นเลยหรอ?”
เสียงทุ้มเย็นของเขากระซิบลงมาที่ข้างหูเธอเบาๆ ทำเอาพลอยใสขนลุกเพราะความสะท้านจากน้ำเสียงของเขา
“มะ…ไม่ใช่สักหน่อย…พะ..พลอยใสไม่เคยจูบกับใครเลยนอกจาก…พี่..”
“จูบแรกหรอ?”
ชายหนุ่มแอบยิ้มกริ่มอย่างดีใจที่เป็นจูบแรกของเธอ
“เอ่อ..ค่ะ…พี่ติณห์เป็นอะไรคะ…ทะ..ทำไมต้องเขามายืนไกล้ขนาดนี้”
พลอยใสเริ่มรู้สึกว่าเธอกำลังจะเป็นลม ตอนนี้เธอสั่นไปทั้งตัวยิ่งสายตาคมกริบคู่นั้นที่จ้องเธอเหมือนกับจะกลืนกินเธอเข้าไปยังไงยังงั้น
“หมั้นแล้วจริงเหรอ?”
เขาไม่ตอบไม่หลีก แต่ยังเข้ามายืนเบียด วงแขนของเขาก็คล้องเอวเธอไว้ ตอนนี้ตัวเธอแข็งทื่อเป็นหินไปแล้ว
“หมั้น!!”
“ได้ข่าวว่าจะหมั้นไม่ใช่เหรอ?”
“อ่อ..ค่ะ…คงต้องหมั้น!!”
หญิงสาวงงงันเรื่องหมั้น เพราะเธอยังไม่ได้ตกลงเรื่องนี้กับพ่อบุญธรรมของเธอเลย เขาไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนกัน แววตาของเขาเข้มขึ้นเมื่อเธอพูดเรื่องหมั้นออกไป วงแขนของเขายิ่งรัดแน่นขึ้น ตัวเธอแนบชิดกับอกกว้างของเขา หน้าของเขาโน้มต่ำลงมาเธอหลับตาพริ้ม รอจูบของเขาแต่
“ไหนว่าหมั้น…แล้วหลับตาพริ้มให้คนอื่นจูบได้ยังไงกัน…ไม่กลัวคู่หมั้นว่าเอาเหรอ?”
หญิงสาวผละออกจากวงแขนของเขา ด้วยความโกรธที่เขาแกล้งเธอแบบนี้
“พลอยใสจะกลับแล้วค่ะ….เชิญกินไปคนเดียวเถอะข้าวน่ะ…คนนิสัยไม่ดี”
“เดี๋ยว!”
เขาตวัดร่างบางเข้ามาหาแผงอกกว้างของเขาอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของเขาประคองศีรษะเธอเอาไว้ ก่อนจะแนบลงไปจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มคราวนี้ชายหนุ่มจูบอย่างลึกซึ้งและอ่อนโยน ลิ้นของเขาสอดเข้าไปควานตวัดหาลิ้นของเธอดูดเล็มเบาๆ หญิงสาวยืนแข็งทื่อเหมือนโดนไฟช๊อต ปล่อยให้เขาทำอย่างไม่ขัดขืนอะไร ความหวานจากรอยจูบของเขานั้นมันช่างเป็นสิ่งที่เธอโหยหาและต้องการเหลือเกิน เธอรู้สึกว่ายืนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว…..
“ครั้งนี้ไม่ขอโทษ….”
เขาเอ่ยขึ้นแผ่วเบาเหมือนกระซิบ ก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากพันธนาการของเขา แต่สายตาคมวาววับยังคงจับจ้องเพ่งมองเธออยู่
“พี่ติณห์…..”
“โกรธพี่เหรอ?”
“ไม่ได้โกรธ…แต่จูบแบบนี้เหมือน..คนรักเค้าจูบกัน”
เธอบอกเขาด้วยเสียงแผ่วเบา..ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเขารักเธอที่ทำแบบนี้
“แล้วไม่รักเหรอ?”
แก้มหญิงสาวแดงเรื่อด้วยความเขินอาย…นี่เค้าไปกินยาตัวไหนมาทำไมวันนี้เขาเหมือนผู้ชายเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้
“พี่ติณห์……”
“รักหรือเปล่า? หรือต้องพิสูจน์อีกรอบ!!”
“ระ…รักค่ะ…รัก”
เธอเอ่ยตอบอย่างหมดทางหนี น้ำเสียงสั่นคลอนบวกกับใจเธอที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ…ด้วยความเขินอายสายตาวาววับคู่นั้นที่ยังคงจ้องมองมาอย่างไม่วางตา
“พี่ติณห์คะ..ความจริงแล้ว…เรื่องหมั้น…..!”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงจากไรเดอร์มาส่งอาหารพอดี…ติณห์เลยเดินออกไปรับอาหารมา
พลอยใสนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง เมื่อเขาเดินผละออกไป นี่พี่ติณห์คิดยังไงกับเรากันแน่ บางเวลาเหมือนห่างเหิน เย็นชา บางเวลาทำเหมือนกับว่าชอบเรา เดาใจอะไรเขาไม่ถูกเลย กับอารมณ์ที่ขึ้นๆ ลงๆ ของเขา สรุปเขาชอบเราหรือไม่ชอบกันแน่
?????
หญิงสาวนั่งดูซีรีส์เกาหลีใน Netflix จนเพลินมารู้ตัวอีกทีก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว…
‘พี่ติณห์หายไปคุยงานนานมากแล้ว สงสัยคงจะหลับไปแล้ว….แอบกลับดีกว่า…’
“คืนนี้นอนที่นี่แหละ…มันดึกแล้ว..เสื้อผ้าในห้องพลอยใสก็ยังอยู่…นอนที่นี่แหละ!!”
จู่ๆ เขาโผล่มาในชุดเสื้อยืดแขนยาวกางเกงขายาว กลิ่นสบู่อ่อนๆ บอกให้รู้ว่าเขาไปอาบน้ำมาเรียบร้อยแล้ว ทรงผมที่ไม่ได้ผ่านการเซ็ท ปล่อยลงมาปิดหน้าผาก ทำให้หน้าตาเขาดูเด็กลงไปอีก พลอยใสมองเขาตาค้าง คนอะไรหล่อเป็นบ้า หล่อไปทุกชุด…แต่ก็นั่นแหละ..ไม่ใช่แฟนแค่พี่น้อง….จูบกัน2-3ครั้งแล้ว..แต่ก็คือพี่น้อง เหมือนเมนี่ว่าจริงๆ หญิงสาวได้แต่คิดประชดเขาในใจ เบาๆ
เขานั่งลงข้างๆ เธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขาทำให้จิตใจเธอปั่นป่วนอีกครั้ง!
“นอนกับพี่มั้ย คืนนี้?”
เขาถามขึ้นด้วยแววตาเป็นประกายระยิบระยับ
“จะบ้าเหรอพี่ติณห์!!…”
“บ้ายังไง…พี่หมายถึงนอนที่นี่หรือเปล่า..อ่าๆๆ”
เขาหัวเราะขึ้นมาเมื่อแกล้งเธอสำเร็จ…
‘คนบ้า!’
“ก็ต้องนอนสิคะ…กลับไปตอนนี้ก็ถึงเช้าพอดี..”
“จริงหรือเปล่า?”
“มะ..หมายถึงเรื่องนอนที่นี่หรอคะ?”
“เปล่า…ที่บอกว่ารัก…!”
หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งนี่เขากวนประสาทอะไรเธอนักหนา…
“ไปอาบน้ำแล้วค่ะ…ไม่คุยด้วยแล้ว….”
เธอไม่ตอบลุกขึ้นผละออกไปทันที…วันนี้พี่ติณห์ของเธอเป็นอะไรไม่รู้อาการเหมือนกินยาผิด นิสัยกรุ่มกริ่มแบบนี้มันไม่ใช่เขาเลย…ปกติเขาจะทำตัวเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งเสียอีก…แต่เธอก็ชอบที่เขาเป็นแบบนี้ หญิงสาวแอบยิ้มออกมาเบาๆ
???
อ่านด้วยแอป
ดาวโหลดโดยการสแกนรหัส QR เพื่ออ่านเรื่องราวมากมายฟรี และหนังสือที่ได้รับการอัปเดตทุกวัน
- ผู้เขียน
- chap_listสารบัญ
- likeเพิ่ม