กว่าจะรู้ตัวก็สายไป
1214 คำ
วันนี้น้ำรินนอนซมอยู่ที่คอนโดเพราะเธอมีอาการแพ้ท้องอย่างหนัก…ซึ่งมีติณห์คอยดูแลอยู่ข้างๆ ไม่ห่างไปไหน
“ไหวมั้ย? ไปหาหมอกันเถอะนะ”
ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลอ่อนโยนความเป็นห่วงเป็นใย
“ไปก็ไม่หายหรอกตัว…หมอบอกมันเป็นอาการปกติของคนท้อง…รินว่านอนพักก็น่าจะดีขึ้นแล้วจ่ะ”
น้ำเสียงแหบพร่าของหญิงสาว ตอบเขาด้วยท่าทางอ่อนล้าอ่อนเพลีย แต่คงยังยิ้มตอบให้เขาด้วยความนุ่มนวลอ่อนโยนเช่นกัน
ตี๊ด! ตี๊ด! ตี๊ด!
“เสียงโทรศัพท์อ่ะติณห์…หยิบให้รินหน่อยนะ”
ชายหนุ่มรีบไปหยิบโทรศัพท์มือถือมายื่นให้เธอ หญิงสาวยิ้มขอบคุณก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีค่ะคุณแม่….ได้ค่ะ..จะรีบไปค่ะ”
“มีอะไรรึเปล่าริน…?” ชายหนุ่มถามขึ้นหลังจากน้ำรินวางสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ที่บ้านมีเรื่องอ่ะติณห์รีบไปกันเถอะ!”
???
ติณห์ข้บรถพาน้ำรินเลี้ยวรถเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของพ่อแม่น้ำริน น้ำรินมาถึงก็ต้องแปลกใจที่มีผู้คนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา รถคัน…มันของพี่ธีร์นี่นา เกิดเรื่องอะไรกันขึ้น หญิงสาวรีบเดินเข้าไปในห้องโถงในบ้าน เจอพ่อแม่ธีรภัทร และเขานั่งอยู่ด้วย ส่วนพ่อแม่เธอก็นั่งอยู่สีหน้าเคร่งเครียด เธอนึกหวั่นๆ ใจ ไม่คิดว่าธีรภัทรจะใช้วิธีนี้
“สวัสดีค่ะ…คุณลุงคุณป้า”
น้ำรินยกมือไหว้พ่อแม่ของธีรภัทร ก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกขาน
“เรียกคุณพ่อคุณแม่เหมือนเดิมเถอะจ้ะ หนูริน”
คุณหญิงวิภาแม่ของธีรภัทรเอ่ยขึ้น
“ค่ะ…คุณพ่อคุณแม่”
“ติณห์ ไปนั่งกันเถอะป่ะ!”
เธอจูงมือสามีไปนั่งท่ามกลางสายตาอันคมกริบของธีรภัทรที่จ้องมองอยู่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อติณห์
“มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าคะ?”
หญิงสาวมองหน้าคุณดำรงค์ผู้เป็นพ่อก่อนจะเอ่ยถามอย่างแปลกใจเพราะสีหน้าของแต่ละคนดูเคร่งเครียดกันมาก
“รินท้องกับใคร….ลูกในท้องรินเป็นของใครบอกพ่อมาตามความเป็นจริง!”
คุณดำรงค์มองหน้าน้ำรินอย่างคาดคั้น หญิงสาวพอจะรู้ตัวแล้วเมื่อเห็นหน้าธีรภัทรและพ่อแม่ของเขามาที่บ้านว่าต้องเป็นเรื่องนี้แน่ๆ
“ท้องกี่เดือน…น่าจะถามคำนี้มากกว่านะครับ!”
ธีรภัทรพูดแทรกขึ้นมาด้วยความมั่นใจว่าเขาคือพ่อที่แท้จริงของลูกน้ำริน น้ำรินกุมมือติณห์แน่นอย่างหาที่พึ่งตอนนี้เธอเริ่มสั่นหวั่นไหว ติณห์ลูบมือเธออย่างปลอบประโลมว่าไม่เป็นไร
“พูดมาตามความเป็นจริงเถอะจ้ะ…หนูริน จะได้หาทางแก้ไขกันต่อไป!”
มารดาของธีรภัทรเอ่ยขึ้นมาอีกคน สายตาทุกคนจับจ้องมาที่เธอกันหมด…แต่หญิงสาวลำบากใจนักที่จะเอ่ยเรื่องนี้!
“ผมไปเช็คข้อมูลจากโรงพยาบาลมาแล้ว…น้ำรินท้องประมาณ 3 เดือนกว่า ซึ่งตรงกับวันที่เธอมีสัมพันธ์กับผมครับคุณพ่อคุณแม่…ผมขอโทษที่ผมทำอะไรเลวๆ ลงไปครับ….ไง!!คุณติณห์ที่นี้คุณก็รู้ความจริงแล้วว่าคุณไม่ใช่พ่อของเด็กในท้อง น้ำรินคงจะไปบอกว่าท้องกับคุณสินะ…เพราะฉะนั้นแล้วปล่อยเธอคืนมาให้ผม"
เขาเอ่ยความกระจ่างอย่างชัดถ้อยชัดคำอย่างกับผู้อยู่เหนือกว่า..ไม่วายยังพูดจาดูถูกเธออีก น้ำรินนึกรังเกียจเขานัก ตั้งแต่รู้จักกันมามีแต่คำพูดที่แสดงถึงความเกลียดชังชิงชังดูถูกเธอตลอดมา ไม่เว้นแม้แต่วันนี้ต่อหน้าบุพการีของเธอเองเขาทำราวกับว่าเธอเป็นสิ่งของไม่มีหัวจิตหัวใจ…เธอรู้สึกเกลียดความไร้หัวใจของเขานัก
“คุณพูดอะไรออกมาคุณธีรภัทร….ทำเลวๆ กับน้ำรินไม่พอ…ยังมาพูดจาดูถูกดูแคลนเธออีก…จะบอกอะไรไว้ให้นะ วันที่รินคิดจะฆ่าตัวตาย วันที่รินเจ็บปวดคุณไปอยู่ที่ใหน…ใช่!ผมไม่ใช่พ่อเด็ก เพราะเราอยู่กันแบบเพื่อน เราไม่เคยมีสัมพันธ์ทางกายแม้แต่ครั้งเดียว….ผมรักรินด้วยความบริสุทธิ์ใจ ผมขอร้องเธอให้แต่งงานกับผมเอง ครับคุณพ่อคุณแม่….เพราะฉะนั้นแล้วคุณธีร์คุณเลิกมาดูถูกเธอสักที…คุณยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้เขาเป็นคนยังไง “
ติณห์พูดออกมาอย่างอดรนทนไม่ได้อีกต่อไป ถ้าไม่ใช่อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่แล้ว เขาจะลุกไปต่อยให้หายแค้นสักทีสองที…เขาพยายามข่มอารมณ์ของโทสะของตัวเองไว้อย่างอดทนอดกลั้นจนถึงที่สุดแล้ว
“รินจะไม่กลับไปหาพี่ธีร์ค่ะคุณพ่อคุณแม่….เรื่องลูกก็ต่างคนก็ทำหน้าที่พ่อแม่ไปก็แล้วกัน…อย่าลืมนะพี่ธีร์ เรื่องคืนนั้นที่พี่ธีร์ทำกับรินพี่ธีร์อยู่ในสถานะแฟนของนางแบบชื่อดังอยู่…อยากให้เป็นข่าวว่าเราเป็นชู้กันใช่มั้ย? อีกอย่างตอนนี้พี่ก็คบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ เลิกมายุ่งกับเราสักที… รินว่ารินไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ คุณพ่อคุณแม่ ติณห์กลับกันเถอะ!!”
น้ำรินทำท่าจะลุกขึ้น แต่ผู้เป็นบิดาของเธอเอ่ยออกมาเสียก่อน หลังจากรู้ความจริงทั้งหมด พ่อของเธอมีอาการไม่พอใจอย่างมาก เธอรู้ดี เพราะอาการหน้าแดงแบบนี้ท่านกำลังระงับอารมณ์โกรธอยู่เหมือนกัน
“งั้นก็เอาตามที่น้ำรินว่าก็แล้วกันนะ ต่อไปพวกคุณก็ไม่ต้องมากันแบบนี้อีกก็แล้วกัน…ใครเป็นพ่อเป็นลูกไม่สำคัญหรอก….ผมมองว่าใครรักลูกผมมากกว่ากันต่างหาก งั้นวันนี้ก็เชิญกลับกันเถอะ รินกับติณห์อยู่ก่อนลูก…ไม่ต้องรีบกลับ”
“โอเคตามนั้น…งั้นกลับบ้านกันนายธีร์…เรื่องวันนี้ผมต้องขอโทษแทนลูกชายผมด้วยนะคุณดนัย….รินยังไงพ่อก็เป็นปู่ของลูกในท้องรินนะลูก!” บิดาของธีรภัทรเอ่ยขึ้นมาหลังจากรู้ตัวว่าการมาครั้งนี้ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของเขาและคุณดนัยแย่ลงไปอีกและไม่แน่ใจว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกหรือไม่!!
ธีรภัทรนิ่งงันเมื่อเรื่องทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด…น้ำรินกับติณห์ไม่ได้มีอะไรกัน เขารู้สึกว่าตัวเองได้ทำผิดพลาดลงไปอีกครั้งแล้ว…เขาก็นึกอยากจะต่อยหน้าตัวเองอยู่เหมือนกัน
“ริน..พี่ขอโทษ”
เขาหันไปหาน้ำรินด้วยสีหน้ารู้สึกผิดและขอโทษขออภัยต่อเธอ
“รินฟังคำนี้จนเบื่อแล้วค่ะพี่ธีร์…กลับไปเถอะค่ะ..!”
สีหน้าและแววตาที่เย็นชาไร้เยื่อใยของเธอ เหมือนคมมีดที่กรีดลงบนหัวใจของเขาจนเป็นแผลลึก ความผิดหวังที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสมันทรมานอย่างน่าประหลาด น้ำตาลูกผู้ไหลรินลงมาอย่างไม่รู้ตัว…..กว่าจะรู้ตัวว่ารักและขาดผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ก็สายไปแล้ว
???
- ผู้เขียน
