เมื่อวานหลังจากกลับจากมหาวิทยาลัยเธอก็รีบเร่งออกมาที่ร้านของมาดามเรนนี่ จากตอนแรกคิดว่าจะกลับห้องไปหาบะหมี่สำเร็จรูปรองท้องสักถ้วยก่อนออกมาทำงาน
บะหมี่กับน้ำพริกเป็นเสบียงแห่งความรักและความห่วงใยที่ครอบครัวส่งตรงจากเมืองไทย
“อ้าปากสิ”
แพรนรียอมอ้าปากรับซุปที่ชายหนุ่มป้อนอย่างว่าง่าย
“เป็นเหมือนตอนนี้ทุกนาทีต่อจากนี้คงดีนะ” ชายหนุ่มอดเย้าไม่ได้
หญิงสาวส่งค้อนวงใหญ่ตอบกลับ ตอนนี้เธอไม่มีแรงสู้รบกับเขา ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอคงกำลังแยกเขี้ยวจิกกรงเล็บขู่เขาฟ่อๆ
ยิ่งเห็นอีกคนไม่ตอบกลับ ชายหนุ่มก็ยิ่งพอใจ เขาแกล้งกดจมูกหอมแก้มของเธอไปฟอดหนักๆ
“ค่าแรงป้อนข้าวคนป่วย” เขาบอกหน้าตาย
“คุณ!” หญิงสาวจิกตาดุๆ
“ทำไม” เขาแกล้งกดย้ำลงไปอีก ลอยหน้าถาม “ต่อว่าฉันสิ พยศมาก...ฉันก็จะได้ใช้เวลาอยู่กับเธอนานๆ ปราบให้หายพยศก่อนแล้วค่อยส่งตัวกลับ”
หญิงสาวพ่นลมหายใจออกจากปลายจมูกน้อยๆ ตอนนี้เธอไม่มีทางเล
