ฉันชื่อใหม่ ดมิสา เป็นคนไม่ยอมใคร
1181 คำ
ตอนที่ 7
มีปาท่องโก๋ที่ช่อดมิสาฝากคนในบ้านคนใช้คนอื่น ที่ออกไปซื้อหัวซอยทางเข้าหมู่บ้านนี่เองเป็นซาลาเปากลม ทอดไม่เกรียม สีสันน่ากิน ห้าชิ้นส่วนปาท่องโก๋เช่นเดียวกันหล่อนเผื่อให้กับอภิวานต์ในเมื่อเขาค้างอยู่ที่นี่อาจจะอยากทาน
และเป็นหน้าที่ของหล่อนอีกที่ต้องดูแลเรื่องนี้จึงฝากให้คนใช้ในบ้านที่อยู่ด้วยกัน อย่างมะกล่ำซึ่งเพิ่งรับเข้ามาไม่ถึงอาทิตย์ ซื้อเฉพาะปาท่องโก๋สิบชิ้นทั้งนี้ก็เผื่อให้อภิวานต์อย่างเดียว
“หนูช่อถ้าฝนซาอย่างนี้แล้วย่าอยากจะลงไปเดินเล่นในสวน ได้ออกกำลังแขน กำลังขา บ้างก็ดี หนูช่วยพยุงย่าลงไปข้างล่างด้วยนะลูก ”
“เจ้าค่ะ คุณท่าน ” ช่อดมิสาพยักหน้ารับ ตามลงไปข้างล่าง คอยดูแลท่านอยู่ห่างๆ สายตาของเธอก็ชำเลืองมองดู กอ ดอกไม้สวยเป็นพวงช่อที่ชอุ่มชุ่มพรายด้วยน้ำฝน ที่ลงหนักตอนย่ำรุ่ง อวดดอกบานเบ่ง ใบก้านอ่อนเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำเกาะพราว มองดูแล้วเพลินตาเหมือนกัน
จนกระทั่งยี่สิบนาทีผ่านไป แสงแดดอ่อนจึงทาบขึ้นที่ขอบฟ้าทิศตะวันออกกราดเอาอณูแสงอุ่นกำลังพอดี ไม่ร้อนรุ่มมากคุณย่าเดินไปเดินมาออกกำลังมือและขาจนพึงพอใจ
และสิบห้านาทีถัดต่อมานั่นเอง หนุ่มใหญ่รูปหล่อ ทายาทเจ้าของบ้านก็โผล่กายมายืนมองดูภาพของเด็กสาวกับคุณย่าริมระเบียง พร้อมกับยืนกอดอกเพ่งพิศ
โดยที่ช่อดมิสายังไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำว่าภาพของสาวสวยจะอยู่ในม่านตาการจับจ้องของหนุ่มใหญ่ที่แฝงอารมณ์บางอย่างฉายออกมา กับภาพของสาวน้อยพริ้มเพราเย้ายวนกวนหัวใจ หนุ่มใหญ่อย่างแปลกประหลาดหนุ่มใหญ่เพิ่งสังเกตว่า ฝนคงตกหนักมากทีเดียวขนาดทำให้พื้นดินเฉอะแฉะชื้น เห็นภาพชัดเจนจากน้ำที่ขังเป็นแอ่ง
บริเวณสนามหญ้าเขียวขจีร่องแปลงดอกไม้เช่นเดียวกัน และตาคมที่จับจ้องอยู่นานนั้น ทำให้สาวสวยหันสายตาไปจ้องโดยบังเอิญ เธอตกใจเล็กน้อยที่เขาแอบมองมาแล้วมายืนอยู่ตรงมุมระเบียงนั้นนานเท่าใดแล้วทีแรกหล่อนคิดว่ายังนอนขี้เซาอยู่บนเตียงเสียอีก จ้างให้ดมิสาไม่เข้าไปปลุกหรอกอยากจะให้เขานอนเต็มอิ่ม พร้อมกันนั้นเงยหน้าไปยังภาพของคุณย่า ท่านร่าเริงกับธรรมชาติอย่างมีความสุข
เมื่อรู้สึกเหนื่อย ท่านก็ทรุดนั่งพักที่ม้านั่งชิงช้าใกล้นั้น
“ดมิสา” เสียงเรียกดังมาที่หน้าประตูอีกครั้ง ร่างสูงหยัดกายยืนกอดอก เพ่งมองร่างระหงตรงหน้า
ที่กำลังเสร็จธุระจากสนามหญ้า เธอกำลังยกแข้งยกขากับคุณผัสภรณ์มาช่วงเวลาหนึ่ง
จากนั้นจึงหยุดตั้งใจจะไปดูข้างในบ้าน ก็พอดีเสียงเรียกดังขึ้นก่อน
“คะ คุณอภิวานต์ ”
เขาออกคำสั่ง “ฉันอยากกินกาแฟ เอารสเดิมที่ฉันชอบ ”
“ค่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวดิฉันจะเดินไปชงให้ ”
“เร็วๆนะ ฉันต้องการด่วน”
“เจ้าค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยคำประชดหน่อย ก่อนจะผลุบหาย ที่เขาสั่งได้สั่งดีสั่งตามอำเภอน้ำใจเธอเองต้องลุกไปดูที่ครัว ด้วยว่า วันนี้มีอะไรให้ทาน
เพราะคุณย่าไว้ใจเธอให้ดูแลเกี่ยวกับอาหารการกินด้วย
ช่อดมิสาไม่ได้เก่งงานครัวหรือทำอาหารเป็นหรอก เธอกับแม่ครัวก็ต้องช่วยกันมีน้ำใจร่วมช่วยเหลือสองแรงแข็งขัน เธอจึงเป็นคนที่แม่ครัวให้ความชื่นชมและให้เกียรติ ไม่ได้มองเธอว่าเป็นคนใช้
เพียงแต่ช่อดมิสาบอกแม่ครัวว่า วันนี้อยากกินอะไร เช่นเดียวกับคุณผัสภรณ์ เธอจะเอ่ยถามคุณย่าก่อนถ้าอาหารนั้นเบื่อและรสชาติเดิมก็ถามท่านว่า อยากจะทานอะไรนอกเหนือจากนี้หรือเปล่า
และเธอจะสรรหาให้กับท่าน โดยทำร่วมกับแม่ครัว ถ้าไม่งั้นก็ออกไปซื้อที่ข้างนอกตลาดเล็กถัดไปจากปากซอย ข้างหน้าไปอีกสามซอย ซึ่งเป็นย่านชุมชน
ก่อนจะกลับมาอีกครั้งส่งถ้วยกาแฟหอมกรุ่นให้เขา เสร็จแล้วขยับตัวจะไป แต่เสียงเรียก
“เดี๋ยวก่อน”
ช่อดมิสารู้สึกรำคาญกับความเรื่องมากของเขา แต่อดทน ข่มไว้ในใจ
“มีอะไรอีกคะ”
“นั่นเธอจะไปไหน ”
“เข้าครัวสิคะ คุณอภิวานต์ ดิฉันต้องไปดู ว่าวันนี้มีอะไรทานบ้าง แล้วทำอาหารให้คุณท่านด้วย ”
“เธอรู้หรือยังไง ว่าคุณย่าของฉันอยากทานอะไร”
“รู้ค่ะ จับฉ่ายอุ่นๆกับห่อหมกปลาอินทรีย์ ”
อภิวานต์ขมวดคิ้วแปลกใจ
“ทำไมเธอรู้ล่ะ ” อภิวานต์ถามอีก
“จะยากอะไรคะก็คุณย่าเอ้ยคุณท่านเป็นคนสั่งบอกดิฉันตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ”
เขาเลยถึงบางอ้อ
“อ้อถามกันแล้วเสร็จสรรพใช่ไหม ก็ไม่เป็นไร เธอไปได้”เขาเอ่ยต่ออีก ยังไม่จบ
“ทีแรก ฉันนึกว่าเธอจะรีบไปโรงเรียน”
ช่อดมิสานิ่งก่อนตอบ
“ไม่หรอกค่ะดิฉันต้องดูอาหารการกินแล้วก็กินเสร็จให้เรียบร้อยก่อน ถึงจะออกไปโรงเรียน”
“แล้วเธอไปโรงเรียนยังไง อยู่ออกตั้งไกลแน่ะ ”
“อ้าวก็เดินไปปากซอยแล้วนั่งรถเมล์ต่อไปสิคะถึงหน้าโรงเรียนเลย ”
“งั้นวันนี้เป็นวันพิเศษ ฉันจะไปส่งเธอถึงที่โรงเรียนเอง”
“คุณอภิวานต์”ช่อดมิสาอุทานออกมา หล่อนแปลกใจ
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ”ทันทีที่หล่อนปฏิเสธก็มีเสียงเข้มแทรกขึ้นทันที
“อย่ามาปฏิเสธคำสั่งฉัน ฉันนะเป็นผู้ปกครองของเธอยังไงฉันก็มีสิทธิ์ ไปก็เพื่อให้ครูทั้งโรงเรียนรู้ว่าผู้ปกครองของเธอ มีหน้าตาเป็นอย่างนี้ เข้าใจไหมดมิสา ”
เมื่อเขาบังคับเอ่ยกับหล่อน ช่อดมิสาได้แต่เพียงก้มหน้ารับคำ
“ค่ะ ”
เพราะไม่อยากให้พื้นอารมณ์ของเขาเสียลุกขึ้นมาโวยวายตำหนิใส่หล่อนอีกดมิสาไม่อยากเห็นคนแก่ไร้สาระ ทำตัวเป็นเด็ก เมื่อไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายงอแง หาความ
ยิ่งอภิวานต์จะมาพักอยู่ที่นี่เป็นประจำหล่อนจะวางตัวอย่างไรดี
คงไม่สุขสบายเหมือนเดิมแล้วล่ะ ที่มีอิสรเสรี อยู่ในบ้านแบบธรรมชาติตอนที่เขาออกไปพ้นไกลหูไกลตาของหล่อน แล้วสักเดือนสองเดือน ถึงจะโผล่หน้าเข้ามา
และมีจุดหมายมาเยี่ยมคุยเล่นสนุกเพื่อเอาใจคุณผัสภรณ์ผู้เป็นย่าของเขานั่นเองเพราะทุกครั้งช่อดมิสาไม่เคยเห็นเขาเหลือบแลเอาใจใส่หล่อน แต่นี่ดูแปลกนะ
- ผู้เขียน
