นาราพรรณยกมือไปทาบทับมือใหญ่ทั้งสอง ที่กุมใบหน้าตนเองไว้แล้วจับออกอย่างแผ่วเบามาวางบนหน้าตักพลางส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดของพระคู่หมั้น
“ไม่ต้องไปหาหมอหรอกค่ะ น้ำค้างปวดหัวแต่ประเดี๋ยวประด๋าว พอกลิ่นนี้จางไปกับอากาศ อาการปวดหัวก็จะหายไปเอง”
เจ้าชายหนุ่มก้มลงจนคางชิดกับหน้าอกแล้วทำจมูกฟุดฟิตสูดกลิ่นกายของตนเอง แล้วเอ่ยบอกคู่หมั้นสาวในสิ่งที่เขาก็มีอาการไม่ต่างกัน
“แปลกน่ะน้ำค้าง เราก็เป็นแบบนี้เหมือนกันกลิ่นหอมเอียนๆ ที่เรายังหาต้นตอไม่เจอ ทำให้เราปวดหัวไม่ต่างกับเจ้า”
“เจ้าชายก็ปวดหัวเหมือนกันหรือคะ” นาราพรรณถามอย่างแปลกใจ นึกว่ามีแค่เธอเพียงคนเดียวที่ปวดหัวกับกลิ่นหอมเอียนกลิ่นนี้
“อืม...จะเรียกว่าปวดหัวเลยทีเดียวก็ไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่สัมผัสถึงกลิ่นน้ำหอมกลิ่นนี้ เรารู้สึกมึนๆ หนักหัวยังไงชอบกล สงสัยต้องให้คาซิมม์เอาอาฟเตอร์เชฟขวดนี้ไปทิ้งให้หมด แล้วก็ทำความสะอาดตำหนักล้างกลิ่นเป็นการใหญ
