“นางฟ้าจำแลง แอบมาเล่นน้ำอยู่ที่นี่นี้เอง”
อานีสต์งึมงำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับแอบซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ ใกล้กับบริเวณที่ฮาริย่าได้วางเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวไว้ องครักษ์หนุ่มนึกดีใจที่ตนเองตัดสินใจสวมแว่นตา สำหรับมองกลางคืนมาด้วย ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่สามารถมองเห็นความงดงามเต็มตึงขาวผ่องได้ด้วยตาเปล่า ในค่ำคืนที่ไร้แสงจันทร์อย่างคืนนี้
“ฮาริย่า...เธอเกิดมาเพื่อเป็นนางยั่วโดยแท้”
อานีสต์กระซิบกับคลื่นสายลมอ่อนๆ เย็นสบาย ยอมรับเต็มอกว่าฮาริย่าเป็นอย่างที่ตนเองได้เอ่ยออกไป เพราะแค่เพียงมองร่างอรชรขาวผ่อง ซึ่งเห็นแค่เพียงท่อนบนและเห็นปทุมอิ่มไม่เต็มตาด้วยซ้ำ แต่ความเป็นชายชาติของเขาก็ปวดหนึบแข็งขมึงขึ้นมาทันที
“อยากเป็นสายน้ำที่โอบกอดร่างบางระหงของฮาริย่าชะมัด”
องครักษ์หนุ่มถอดผ้าคลุมศีรษะออก เพื่อรับลมเย็นสบายขณะนั่งยิ้มกริ่มเท้าคางมองนางฟ้าจำแลง ที่ยังคงอาบน้ำว่ายวนไปมา ภายในแอ่งน้ำขนาด
