ตาเฒ่ากาติย์ผู้มีสาลิกาลิ้นทอง ไม่ว่าค้าขายที่ไหนก็ทำกำไรได้มากมายมหาศาล ได้หันหลังให้ผู้ถาม แสร้งทำเป็นยกผ้าใบที่ปกคลุมสินค้าของตนเองออก ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างไม่ตรงใจคนถามสักเท่าไหร่
“เขาก็ขายสินค้าทั่วๆ ไปนั่นแหละ นายหญิงริย่าไปสอบสวนเขาเองเถอะ อยู่เกวียนสุดท้ายของขบวน”
“ริย่าไปแน่ค่ะ”
ฮาริย่าบอกอย่างโมโห ก่อนจะกระแทกเท้าก้าวฉับๆ ตรงไปยังท้ายขบวนกองเกวียน ความแปลกใจระคนสงสัยได้แล่นเข้ามาในหัวสมองของหญิงสาว ตาเฒ่ากาติย์มีท่าทีผิดสังเกตอย่างมาก จากที่ไม่เคยรับใครเข้ากองเกวียนง่ายๆ มานานนับสิบปีแล้ว จู่ๆ ก็ได้รับคนแปลกหน้าเข้าร่วมกองคาราวานด้วย พอเธอถามชื่อเสียงเรียงนามของอีกฝ่ายตาเฒ่ากาติย์ก็หลบหน้าเธอ ด้วยการแสร้งทำเป็นไปจัดสินค้าเพื่อเตรียมวางขาย
“เดี๋ยวก็ได้รู้ว่า นายเป็นใครกัน”
ฮาริย่าพึมพำกับตนเอง พอเดินไปถึงกองเกวียนลำสุดท้าย ก็ได้เห็นเจ้าของเกวียนซึ่งสวมชุดคลุมยาวรุ่มร่ามสีมอซอ
