“โอ้...น้ำค้าง...เจ้าอย่าแกล้งยั่วเราสิ”
เจ้าชายชารีฟร์ครางลั่น แต่แทนที่จะจับมือชายาให้ถอยออกห่างจากกองไฟร้อนผ่าวที่พร้อมพรักแทบจะทะลักทลายเพียงแค่ถูกปลายนิ้วเรียวยาวสัมผัสบางเบา เขากลับจับยึดมือเล็กให้กดทาบทับเพิ่มน้ำหนักการสัมผัสให้หนักหน่วงมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนมืออีกข้างก็จับศีรษะกลมทุยให้กดประทับอยู่ตรงแผงอกกว้างของตนเอง ราวกับไม่อยากให้เรียวปากที่มีมนต์เสน่ห์สร้างความสำราญได้ผละออกหนีหายไปไหน
นาราพรรณผละเรียวปากออกห่างจากยอดถันสีเข้มที่ได้กลืนกินผ่านเสื้อเชิ้ต แล้วเงยใบหน้าที่แดงซ่านพอๆ กับใบหน้าคมเข้มของพระสวามีขึ้นสบตากับดวงตาคมกริบ ที่เผยให้เห็นลูกไฟแห่งความปรารถนาลูกใหญ่ ก่อนจะแกล้งกระซิบถามอย่างยั่วยวน
“ยังคิดอยู่อีกไหมคะว่าน้ำค้างไม่สบายมาก”
“ยอดรัก...เจ้าไม่สบายอยู่น่ะ”
เจ้าชายชารีฟร์ครางตอบอย่างอ่อนใจ ด้วยรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีตนเองต้องพ่ายแพ้ให้กับการยั่วยวนแสนหวานของชา
