ไหวนะชี
2776 คำ
ห้องนอนเวคิน
ครืดๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของรีโรสดังขึ้นมา รีโรสที่นอนอยู่บนเตียงนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ผมเพรายุ่งเหยิง และสิ่งแรกที่เธอรู้สึกเจ็บคือดอกกุหลาบเลย ต่อมาก็หน้าอกใหญ่
" ชีตื่นแล้วเหรอ!" เสียงเข้มของใครบางคนเรียกรีโรส เวคินก้าวเข้ามาหาเธอที่เตียงกว้างๆ รีโรสเบิกตากว้าง มองไปที่ปลายเตียง เธอรู้สึกกลัวไอ้ปีศาจร้ายคนนี้มากๆ ชีวิตของเธอคงไม่ปลอดภัยแน่ๆถ้าอยู่ใก้ลเขา
" หึหึ " เขาหัวเราะเย้ยหยันพลางมองสำรวจใบหน้าของเธอ รีโรสไม่ได้สนใจ เธอมองหาโทรศัพท์ของเธอ เวคินเดินไปยังหัวเตียงเพื่อหยิบนาฬิกาเรือนโปรดของเขา รีโรสนอนนิ่งๆ เวคินแสยะยิ้มที่มุมปากพลางปลายตามองเธอเล็กน้อย
" เมื่อคืนสวดมนต์ไปกี่บทชี" เขาถามเธอพร้อมกับมองหน้าสวยที่มีคราบน้ำตา รีโรสทำหน้านิ่งๆแต่ปากของเธอสั่นเพราะกลัวเขา แต่คงไม่ไม่บอกว่าหัวใจของเธอนั้นมันเต้นแรงขนาดไหนกลัวความกลัวระดับร้อยๆ
" ชีทำไมไม่ตอบ" เวคินถามรีโรสที่นอนกำผ้าห่มคลุมร่างของเปลือยเปล่าอยู่ รีโรสกัดริมฝีปากล่างแน่นๆ พลางคิดในใจ
' เจ้ากรรมนายเวรของเธอมารูปแบบไอ้ผู้ชายบ้ากามยังไงเหรอ' เธอเกิดคำถามขึ้นมาในหัว เวคินเดินไยังประตูห้อง
" มัมกับแด๊ดรอทานอาหารเช้าด้วยนะชี" เขาบอกกับเธอเสียงเข้ม แววตาดุดัน รีโรสกระพริบตาถี่ๆ เพราะเธอไม่รู้ว่าเธอจะเดินไหวหรือเปล่านี้สิ
ปัง! เสียงประตูปิดลง รีโรสค่อยๆขยับตัวช้าๆ เพื่อไปที่ขอบเตียง เธอค่อยๆก้าวลงจากเตียง
ตุบ! เพียงแค่เท้าเรียวถึงพื้นร่างของเธอก็ทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
" อ๊ายยยยย " รีโรสร้องเบาๆ เพราะเธอพึ่งรู้ว่าการเสียสาวครั้งแรกมันเจ็บขนาดนี้ๆเอง รีโรสก้มลงไปมองที่ดอกกุหลาบคู่สวย คราบเลือดแดงเต็มหว่างขา ดอกกุหลาบ
" นายคือเจ้ากรรมนายเวรของฉันจริงๆด้วย" รีโรสพูดพึมพำ พลางดันตัว.ลุกขึ้นน้ำตาของเธอหยดลงใส่แก้มเพราะมันเจ็บร้าวแทบก้าวไม่ไหว
" ฉันจะทำบุญถวายสังฆทานให้นาย สวดมนต์ให้ปีศาจร้ายอย่างนาย" รีโรสพูดพึมพำคนเดียว พลางยกมือเช็ดน้ำตาออกจากแก้มด้วย เวคินที่ยืนแอบมองอยู่ประตูแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก
" หึหึ สวดมนต์ถวายสังฆทาน ยัยชี " เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพูดพึมพำและปิดประตูลงให้สนิท
ห้องอาหาร
รีโรสเดินลงมาด้านล่างช้าๆ เธอพยายามเดินให้ปกติที่สุดเพื่อไม่ให้แด๊ดแคทและมัมแก้วรู้ว่าเธอโดนลูกชายของท่านกดแล้ว
" หนูโรสเดินไหวไหมลูก" มัมแก้วทักทายลูกสะใภ้ของท่านด้วยความเป็นห่วง สายตาของท่านมองรีโรสอย่างเอ็นดูมากๆ รีโรสค่อยๆยกยิ้มวานให้มัมแก้ว เธอค่อยๆก้าวเท้าเดิน มัมแก้วดันตัวลุกจากเก้าอี้ไปพยุงรีโรสด้วยความเป็นห่วง เวคินมองด้วยรอยยิ้มสะใจ แด๊ดแคทมองหน้าลูกชายพลางกรอกตามองบน
" เป็นอะไรทำไมถึงจะเดินไม่ได้ยัยชี" เวคินถามด้วยความสดใส แต่แววตาของเขามันเยาะเย้ยเธอมากๆ รีโรสมองหน้าของเขาด้วยอารมณ์ที่อโหสิกรรมให้เขาแต่เธอไม่ตอบ แด๊ดแคทกรอกตามองบนและเป่าลมออกจากปาก
" เวคิน" แด๊ดแคทเรียกชื่อของลูกชาย เวคินมองหน้าแด๊ดแคทแล้วยักไหล่ให้ไม่แคร์ รีโรสค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเวคิน
" ค่อยๆลูก" มัมแก้วบอกรีโรส เวคินตักข้าวเข้าปากพลางหันหน้ามามองหน้ารีโรส
" เป็นสะใภ้บ้านนี้ต้องตื่นเเต่เช้านะชี " เขาบอกกับรีโรสเสียงดุๆ รีโรสทำหน้างอง้ำเหมือนเด็ก เวคินเหยียดยิ้มมองเธอนิ่งๆ
' สัพเพ สัตตา อะเวรา โหนตะ...ตุ .....' รีโรสสวดมนต์แผ่เมตตา แต่จู่ๆเธอต้องสะดุ้งโหยง เพราะเสียงของเวคิน
" ยัยชีเจอของใหญ่เข้าไปครับเมื่อวาน" เวคินพูดออกมาอย่างไม่คิดอะไร รีโรสหน้าแดง มือไม้สั่น จับช้อนไม่ได้เลย หัวใจของเธอเต้นแรงโครมคราม พลางมองหน้าของเขาด้วยความแค้นใจ
" เวคิน นายมัน.." รีโรสพูดออกมาเสียงแหบแห้ง มัมแก้วอ้าปากค้างตาโต แด๊ดแคทก้มมองข้าวต้มในถ้วย
" ใหญ่ใช่ไหมล่ะชี" เวคินตอบสวนกับไปอย่างไม่อาย รีโรสทำหน้าไม่ถูกสติสตังของเธอหลุดไปหมด เธออยู่ใกล้เวคินแล้วบทสวดมนต์ทุกอย่างมันไม่มีในหัวเลย มัมแก้วส่ายหน้า
" เวคิน" แด๊ดแคทเรียกชื่อลูกชายเพื่อปรามๆ รีโรสมองหน้าแด๊ดแคทอย่างอายๆ เธอพลางคิดอยากย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนเด็กๆ เธอจะแกร่งเหมือนรีโมตน้องสาวของเธอจริงๆ แต่เธอทำไม่ได้ เพราะทุกชีวิตมีค่า เธอฆ่าใครไม่ได้มันโหดร้ายเกินไป
" ตาคินพอแล้วลูก" มัมแก้วห้ามลูกชาย รีโรสยิ้มเจื่อนๆให้มัมแก้ว
" ทานข้าวเธอลูก" มัมแก้วบอกรีโรสๆกลั้นกรามแน่นๆเพื่อไม่ให้มือของเธอสั่น เธอพยายามจับช้อนยกขึ้นมาต่ข้าวต้มในช้อนกระเด็นกระดอนออกจากช้อนเหลืออยู่นิดเดียว รีโรสตัดสินใจก้มใบหน้าลงไปใกล้ๆถ้วยข้าวต้ม มือที่สั่นเทาจับช้อนและยกขึ้นมาใส่ปากของตัวเอง มัมแก้วอ้าปากค้าง แด๊ดแคทถึงกับอึ้ง เวคินกลั้นขำ
" นี้เธอถึงขั้นไหนแล้วชีถึงไม่รู้สึกร้อนเลยเนี่ย" เขากลั้นใจถามรีโรสเสียงดุ รีโรสไม่ได้สนใจเธอทานข้าวต้มจนถ้วยเพราะความหิวตั้งแต่เมื่อวานจนหมดถ้วย
" ยุ่ง!" รีโรสพูดสั้นๆ
" ทานยาด้วยนะลูก" มัมแก้วบอกรีโรสด้วยความเป็นห่วง รีโรสยิ้มอายๆ
" ค่ะมัม" เธอตอบมัมแก้วพร้อมกับยื่นมือไปหยิบเม็ดยาและแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม รีโรสปลายตามองหน้าของเวคินเล็กน้อย เวคินแสยะยิ้มเยาะเย้ยเธอ
" หนูขอตัวก่อนนะคะมัม แด๊ด" รีโรสบอกมัมแก้วและแด๊ดแคท
" ไปเถอะลูก" มัมแก้วบอกรีโรส แด๊ดแคทยิ้มเอ็นดูรีโรส
" ให้คนขับรถให้ไหมหนูโรส" ท่านถามลูกสะใภ้ด้วยความเห็นใจและสงสาร รีโรสยิ้มและยกมือขึ้นมาไหว้
" ขอบคุณค่ะแด๊ด โรสไหวค่ะ" รีโรสตอบแด๊ดแคท เวคินมองหน้าแด๊ดแคท รีโรสดันตัวลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เธอค่อยๆเดินออกไปจากห้องอาหาร
" แกทำน้องเกินไปเวคิน" แด๊ดแคทต่อว่าลูกชาย เวคินถอนหายใจแรงๆ
" เธอตบหน้าของผมก่อนนะครับแด๊ด" เขาเถียงแด๊ดแคทกลับไปอย่างมีเหตุผลที่เขาต้องทำกับเธอแบบนั้น มัมแก้วส่ายหน้า
" ผมขอตัวก่อนนะครับ" เวคินบอกแด๊ดแคทและมัมแก้ว เขาดันตัวลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้องอาหาร แด๊ดแคทและมัมแก้วมองตามหลังลูกชายไป ทั้งสองคนมองหน้ากัน เวคินเดินอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันรีโรสที่หน้าบ้าน
" ยัยชี !" เวคินเรียกรีโรสเสียงดุ รีโรสที่เดินช้าๆสะดุ้งโหยง เธอสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะหันหน้ามามสบตากับเขาอย่างไม่กลัว
" มีอะไร" เธอถามเขาเสียงห้วนๆ เวคินเบะปากก่อนจะเหยียดยิ้ม เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอก้าวใหญ่อย่างมั่นคง รีโรสหัวใจเต้นแรง จมูกหายใจแทบไม่ออก ปากสั่นเทา
หมับ! มือของเขาจับแก้มของเธอและบีบแรง เขามองใบหน้าสวยของเธอให้ละเอียด
" ฉะ...ฉันจะหย่า" รีโรสกลั้นใจพูดออกมาเบาๆ เวคินเหยียดยิ้มเยาะเย้ย
" หึหึ เธอมันอ่อนเกินชี เอ้ยยย!" เวคินพูดเยาะเย้ยถากถางรีโรสให้เธอเจ็บใจเล่น ทั้งสองคนสบตากัน ก่อนเขาจะก้มลงไปและใช้ฟันคมกัดที่ริมฝีปากล่างของเธอแรงๆ
" อ๊ะ! เวคิน " รีโรสร้องออกมาเสียงหลง น้ำตาเล็ด มือของเธอพยายามดันหน้าอกของเขาออกให้ห่าง เวคินเน้นฟันแรงๆเพื่อให้เลือดที่ริมฝีปากของเธอไหลออกมา
" หึหึ " เขาหัวเราะในลำคออย่างสะใจ ฟันคมของเขาค่อยๆปล่อยริมฝีปากล่างของเธอทันที เวคินมองหน้าสวย และค่อยๆปล่อยมือออกจากใบหน้าของเธอ เขาทำหน้ากวนๆ
" หึหึ" เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินไหล่เล็กของเธอเบาๆ
ตุบ! หัวไหล่ที่แข็งแกร่งชนเบาๆแต่ร่างของรีโรสถึงกับเซเล็กน้อย
" ฉันจะสวดมนต์แผ่เมตตาให้นายเวคิน" รีโรสกลั้นใจพูดออกมาตอบโต้เขา เวคินหยุดเดิน พลางเอ็นตัวมาด้านหลัง เขาสบตากับแววตาที่สั่นเทาของเธออีกครั้ง
" หึหึ ชาติหน้าแหละบุญกุศลถึงจะถึงไอ้เวคินคนนี้ชีเอ้ยยย" เวคินบอกับเธอน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถางตลอดเวลา รีโรสกำมือเข้าหากันแน่นๆ เวคินยกมือขึ้นมาและใช้นิ้วเรียวดีดหน้าผากมนของเธอแรงๆ
ปั่ก! รอยแดงบนหน้าผากของรีโรสเด่นขึ้นมาทันที
" หึหึ" เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับเดินไปยังรถของตัวเอง
บรื้นๆๆๆๆ บรื๋อวววววว เสียงรถของเวคินขับออกไปจากบ้าน รีโรสมตามหลังรถของเขาด้วยความแค้นใจ เธอพยายามใช้บทสวดมนต์ข่มอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้
สำนักทรง' บุญเสริม' ในชุมชนแออัด
รีโรสที่อยู่ในชุดรุงรัง ใบหน้ามีผ้าปิดบังเอาไว้ นั่งอยู่บนเบาะ ในห้องมีแค่พระพุทธรูปบนหิ้งเท่านั้น รีโรสมาที่นี่อาทิตย์ละสองวัน คือวันอังคารและพฤหัสบดี โดยเธอไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย แต่เธอต้องทำเพราะเธอมีเหตุผลของเธอบางอย่าง
" วันนี้ข้าจะช่วยแค่สี่คนเท่านั้นนะ" แม่บุญเสริมบอกชาวบ้านที่มาหาเธอๆกวาดสายตามองบนห้องของเธอ ที่มากันเต็มเลย
" แม่บุญเสริมทำไมน้อยจังวันนี้" ชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้นมา รีโรสมองหน้าของชาวบ้านที่พูด เธอถอนหายใจแรงๆ แต่เธอบอกไม่ได้ว่าเหตุผลคืออะไร
" ข้าต้องไปเข้าเฝ้าท่านบนสวรรค์" รีโรสตอบชาวบ้าน
" ได้ๆๆ" ชาวบ้านตอบอย่างยอมจำนน รีโรสมองคนที่นั่งอยู่ในห้อง
" เอ็งก่อน" รีโรสชี้ไปที่ผู้ชายแก่ๆคนหนึ่ง เธอหลับตาลงเพื่อรวบรวมสมาธิของตัวเอง เธอเห็นวิญญาณผีร้ายเดินตามผู้ชายคนนี้อยู่ตลอดเวลา
" เอ็งต้องไปทำบุญที่วัด ถวายสังฆทานให้ผีเร่ร่อนทุกวันอังคาร กรวดน้ำอุทิศส่วนบุญกุศลไปให้ด้วย " รีโรสบอกผู้ชายแก่ๆ
" ครับๆเจ้าแม่บุญเสริม" ผู้ชายแก่ๆตอบกลับไป
" เงิน 9 บาทดอกไม้แดงมาบูชาข้าด้วย" รีโรสบอกผู้ชายแก่เพื่อเป็นการแก้เคล็ด
" ครับเจ้าแม่ " ผู้ชายแก่ตอบพลางคลานเข้ามาพร้อมพานดอกไม้และเงินตามจำนวนที่ต้องการ
" คนต่อไป เอ็ง!" รีโรสชี้นิ้วไปอีกคนเป็นผู้หญิงวัยรุ่น เธอส่ายหน้าและถอนหายใจแรงๆ
" เด็กสองคนเกาะขาและไหล่ของเอ็ง " รีโรสบอกผู้หญิงวัยรุ่นคนนี้ เธอสะดุ้งโหยงน้ำตาคลอเบ้า พลางมองหาและยกมือขึ้นมาไหว้รีโรส ชาวบ้านที่นั่งอยู่รอบๆเธอต่างขยับตัวออกห่างเพราะกลัวผีเด็ก
" เอ็งจะต้องบวชชี 3 เดือน เพื่อบวชให้วิญญาณเด็กสองคนนี้ " รีโรสบอกเธอเสียงดุ ชาวบ้านที่นั่งอยู่บนศาลาต่างซุบซิบกัน
" แต่ใครจะเลี้ยงดูพ่อกับแม่ของฉันล่ะถ้าฉันบวชชี " วัยรุ่นพูดเหตุผลของเธอที่ต้องทำแท้งเอาเด็กออก รีโรสถอนหายใจแรงๆ
" เอ็งกำลังโกหกข้าเรื่องพ่อกับแม่ของเอ็ง" รีโรสพูดดักเอาไว้
" ข้าเปล่านะเจ้าแม่บุญเสริม " วัยรุ่นตอบปฏิเสธไปอย่างกลัวๆ เธอไม่กล้าสบตากับเจ้าแม่บุญเสริมเลย รีโรสมองนิ่งๆ
" เอ็งนั้นบาปหนา เอ็งตั้งใจฆ่าเด็กสองคน เพราะเหตุผลที่เห็นแก่ตัว " รีโรสพูดสั่งสอนเพื่อเตือนสติของวัยรุ่นคนนั้นเข้าใจความหมายของเธอ ชาวบ้านมองที่เธอทันที
" ข้าเปล่านะคะ " วัยรุ่นตอบปฏิเสธพลางปลายตามองคนบนห้อง เธอเหงื่อไหลซึมออกมา
" สำนักทรงบ้าจะโกหกชาวบ้านไปถึงไหน " วัยรุ่นคนนั้นพูดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของชาวบ้าน เพราะตอนนี้เธอตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน รีโรสขบกรามแน่นๆ
" ไม่มีผีเด็กทั้งนั้นแหละ ข้าเป็นคนดี" วัยรุ่นพูดเสียงดัง เพราะเริ่มอายคนบนตำหนัก เธอดันตัวลุกขึ้นมาและวิ่งลงบนตำหนักไป รีโรสถอนหายใจแรงๆ ก่อนเธอจะทำหน้าเหนื่อยๆ
" คนต่อไป " รีโรสบอกชาวบ้าน พร้อมกับชี้นิ้วเรียกคิวต่อไป
ห้างดัง C& D
เวคินนั่งทำงานตรวจเอกสารอยู่เหมือนทุกๆวัน เขาไม่ได้สนใจว่าเวลาจะล่วงเลยไปกี่โมง เพราะเขารู้ว่าเมื่อถึงเวลาทานอาหารเที่ยงเลขาของเขาจะเอาอาหารมาเสิร์ฟเอง
" พี่เวคินขาาาา" เสียงห้าสาวร้อวเรียกเวคินที่ประตูทำงานของเขา เวคินไม่ได้สนใจจะเงยหน้ามอง เพราะนี้คือทุกวันของทุกมื้ออยู่แล้ว
" วันนี้วันศุกร์พี่เวคินจะไปนอนที่สิงคโปร์ใช่ไหมคะ" ก๊อกน้ำถามเวคินด้วยความอยากรู้ เผื่อเขาจะชวนพวกเธอไปด้วย
" นายครับอาหารเที่ยงมาแล้วครับ" ซาร์เนียบอกเวคินๆเงยหน้าขึ้นมาพลางดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขามองหน้าของผู้หญิงห้าคนแล้วถอนหายใจแรงๆ ก่อนเขาจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร
" สาวสวยห้าคนรอนายที่สิงคโปร์แล้วครับ" ซาร์เนียรายงานให้เจ้านายได้ยินชัด
" กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด พี่เวคินขาาาาาา /ไม่จริงใช่ไหมคะ" ทั้งห้าสาวกรีดร้องเสียงดังลั่นห้อง ยาหอมถามเวคินเสียงดังป่นเศร้า ซาร์เนียยกมือมาปิดหูของตัวเอง
" ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆ " เสียงร้องไห้ดังลั่นห้องทำงานของเวคินๆนั่งทานข้าวเฉย เขาไม่ได้สนใจจะมองหน้าพวกเธอ หรือปลอบใจพวกเธอเลย เพราะเก่าไปใหม่มาและเขาก็ทำแบบนี้บ่อยๆเสมอมาแต่มันจะช้าหรือเร็วก็เท่านั้น
" ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ พี่เวคินใจร้ายกับพวกเรา ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงห้าสาวปล่อยโฮร้องไห้ดังลั่นห้อง เวคินไม่ได้สนใจเสียงร้องไห้พวกนั้น เพราะเขาคิดว่ามันคือเสียงเพลงงานศพเท่านั้น
" ไอ้คิน" เสียงของฟอลตัลเรียกเวคินจากประตู เวคินหันไปมองพลางยิ้มให้เพื่อน ฟอลตัลมองผู้หญิงห้าคน เขาถอนหายใจแรงๆ ครีย์ยอน กรู็บ ไลอ้อนเดินเข้ามาในห้องพลางนั่งลงข้างๆเวคิน
" พวกกูไปด้วยนะ " กรู๊บพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เวคินแสยะยิ้มที่มุมปาก
" กูนอนโน้นนะ วันจันทร์ถึงจะกลับ" เขาบอกเพื่อนให้เข้าใจ
" ไม่มีปัญหา ชอบบบบบ" ฟอลตัลตอบพลางยื่นมือไปหยิบช้อมมาจิ้มไช่แดงให้
" อื้มหืม กูได้เจาะไข่แดงว่ะ" ฟอลตัวพูดขึ้นมาลอยๆ เวคินก้มลงมองไข่ในจานข้าวของเขา มันพานให้เขาคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
" หึหึ " เขาหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี
" พวกเธอออกไปจากห้องฉันได้แล้ว" เวคินไล่ทั้งห้าสาวด้วยความหงุดหงิด.
" พี่เวคินขาาาาพวกเรารักพี่เวคินคนเดียวนะคะ ซื่อสัตย์ด้วยนะคะ" ก๊อกน้ำบอกเวคิน ฟอลตัล ไลอ้อน กรู๊บมองหน้าเวคิน
" ออกไป!" เวคินเค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น ทั้งห้าสาวมองหน้าเวคินแล้วตกใจ เพราะพวกเธอไม่เคยเห็นความน่ากลัวของเขาแบบนี้มาก่อน ทั้งห้าสาวเดินออกไปจากห้องทำงานของเวคินๆก้มลงมองไข่ดาวบนจานข้าวของเขา
" เจาะไข่แดงแล้วเป็นไงบ้างว่ะ" ไลอ้อนถามเวคินๆมองหน้าเพื่อนๆทีละคน เขายักไหล่ให้เพื่อนๆอย่างกวน พลางก้มหน้าทานข้าวต่อไป
คริๆๆๆ ??????
- ผู้เขียน
